Τι είναι λοιπόν η ζωή;

Της ζωής μας το σύνορο,
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ότι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε,
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο «ζωή μας» το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε,
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα,
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανήκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει;
…Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως περ’ απ’ τον τάφο αρχίζει;

Η ψυχή, ταξιδεύτρα μεσ’ τ’ άπειρο,
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει,
που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα
κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα;
…Κι αντί να ’ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο,
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως «ζει» μήπως πέθανε
κι είναι αθάνατο ότι έχει «πεθάνει»;

Γ. Δροσίνης