Λοιπόν γύρω στο 2003 στην Ουρανούπολη περιμένοντας να βγάλω
εισιτήριο για το καράβι… Κάτι με ρώτησε ένας τύπος καμία 27 με 30 ετών…
Tου απάντησα … και δε θέλει πολύ σε τέτοιες περιπτώσεις
αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε…
Για το αν μάς επιτρέψει ο αέρας να μπούμε στο Όρος… Για το
πού θα πήγαινε ο κάθε ένας μας κλπ.
Η κουβέντα συνεχίστηκε επάνω στο καραβάκι και αρχίσαμε να μπαίνουμε σε πιο βαθιές κουβέντες…
Του έλεγα ότι είναι 3 χρόνια
που έχω μπει στην εκκλησία και πίστεψα από το μηδέν… Μου είπε και την δική του
ιστορία…
“Εγώ [μου λέει] ήμουν
σατανιστής… Βαθιά χωμένος στα πράγματα… Με τελετές… Με ειδικά υπόγεια όπου
γινόταν όργια επάνω σε εικόνες Ορθόδοξες… Με πράξεις που δεν περιγράφονται
μεγάλη εβδομάδα έξω από Ναούς… Και γενικά είχα αρχίσει να έχω πρόοδο πάνω σ’
αυτό το θέμα…
Για καιρό είχα κλειστεί
σπίτι με κατάθλιψη καi τάσεις αυτοκτονίας και δεν είχα ούτε τα στόρια ανοιχτά
να μπει φως… Μέσα μού συνέχεια είχα υποβολές… Πήδα… Τελείωνε να ησυχάσεις…
Ποιος ο λόγος να ζεις κλπ….
Μια μέρα αποφάσισα να δώσω τέλος… Δεν άντεχα άλλο… Ανοίγω το
μπαλκόνι και πήγα να φουντάρω… Όλος οργή και παράπονο μαζί είπα δυνατά… “Και
εσύ που σε πιστεύει κόσμος και λένε για σένα που είσαι;;; Δεν υπάρχεις τελικά
πουθενά”…
Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα μία απερίγραπτη εσωτερική γαλήνη
μέσα μου… Και όλα γύρω μου ήταν πανέμορφα και ευχάριστα… Αισθανόμουν μια
παρουσία τόσο έντονα… Μα δεν έβλεπα ούτε άκουγα κάτι… Έπεσα χωρίς να ξέρω γιατί
και έκλαιγα ώρες…
Όταν μπόρεσα να σηκωθώ και να βγω έξω στον κόσμο ήδη είχαν
αλλάξει τα πάντα μέσα μου και έξω σε όσα έβλεπα… Ψάχτηκα… Και τα βήματά μου
οδηγήθηκαν στη Φιλοθέου… Από τότε έχω πνευματικό το γέροντα… Έχω βρει μια καλή
κοπέλα και παντρεύτηκα… Βρήκα δουλειά. Και Δόξα τω Θεώ είμαι καλά…”
