Σεβασμιότατε άγιε Λαρίσης κύριε Ιερώνυμε, πανοσιολογιότατοι καθηγούμενοι, σεβαστοί πατέρες και μητέρες, την ευχή σας.
Δεν θα σας πω δικά μου λόγια.
Θα σας πω τα άγια λόγια του Αποστόλου Παύλου που ακούσαμε νωρίτερα στην ακολουθία:
«Δεν θέλω, αδελφοί μου, να αγνοείτε όσα έχουν σχέση με εκείνους που έχουν κοιμηθεί, για να μη λυπάσθε, όπως όλοι οι άλλοι που δεν έχουν ελπίδα. Γιατί, αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός, εκείνους που έχουν κοιμηθεί, όντας ενωμένοι μαζί του με την πίστη στον Ιησού, θα τους πάρει κοντά Του».
Χαρείτε λοιπόν και μη είστε λυπημένοι. Γιατί το λέει το αδιάψευστο στόμα του Αποστόλου: «Αυτούς που έχουν κοιμηθεί με πίστη στον Ιησού, θα τους πάρει Εκείνος κοντά Του». Και ο Βασίλης κοιμήθηκε με βέβαιη την πίστη του στο Χριστό.
Και σε σένα ειδικότερα αδελφούλα μου που στέναξες όταν είδες το καταφαγωμένο από τα άγρια ζώα σώμα του γιου σου, και μάλιστα σε προχωρημένη σήψη, θέλω να σου πω αυτό: Έτσι, κι αλλιώς όποιος πεθαίνει, σε λίγο σαπίζει, διαλύεται και γίνεται σκόνη και στάχτη. Τι σημασία έχει όμως αυτό, αδελφούλα μου; Αυτό είναι ακριβώς, εκείνο για το οποίο πρέπει να χαίρεσαι. Γιατί αυτό κάνει και ο άνθρωπος, όταν θέλει να ξαναφτιάξει ένα σπίτι που έχει παλιώσει. Βγάζει δηλαδή πρώτα έξω τους ενοίκους του και μετά, αφού γκρεμίσει το παλιό σπίτι, κτίζει άλλο, καινούργιο και ομορφότερο. Φυσικά, καθόλου δεν λυπούνται οι ένοικοι που βγήκαν για λίγο από το παλιό σπίτι, αλλά, αντίθετα, χαίρονται πάρα πολύ. Γιατί δεν τους απασχολεί η κατεδάφιση, αλλά χαίρονται προκαταβολικά για τη νέα οικοδομή που θα ξαναχτιστεί.
Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Θεός. Επειδή θέλει να μας ανακαινίσει, διαλύει το σώμα μας, αφού πρώτα βγάλει έξω από αυτό την ψυχή μας. Θα ανακαινίσει το σώμα και μετά θα εγκαταστήσει πάλι μέσα την ψυχή, και μάλιστα, με περισσότερη λαμπρότητα και δόξα. Αυτό έκανε και με το σώμα του Βασίλη. Τόσο πιο λαμπρό θα το ανακαινίσει και θα το εγκαταστήσει πάλι μέσα στην ψυχή του, όσο περισσότερο επέτρεψε να φθαρεί στην επίγεια μορφή του.
Μη στέκεσαι λοιπόν σ' εκείνον τον Βασίλη που έχει πια κλείσει τα μάτια του και κείτεται βουβός και άφωνος, σεσηπώς και κατασπαραγμένος, αλλά σκέψου εκείνον τον Βασίλη που θα αναστηθεί. Σκέψου τον Βασίλη που θα απολαύσει δόξα ανέκφραστη, θαυμαστή και εξαίσια. Στρέψτε, και συ και ο Ντίνος και η Χρυσούλα, τα μάτια σας απ' αυτό που βλέπετε, σ' εκείνο που θα γίνει.
Θλίβεστε βέβαια και θρηνείτε, και σεις και όλοι μας, γιατί χάσατε τον πιο δικό σας άνθρωπο. Και δίκαια θα μου πείτε: Πώς μπορούμε να μην πονάμε; Άνθρωπός μας είναι αυτός που έφυγε και μάλιστα με τέτοιο βάρβαρο και ειδεχθή τρόπο. Από χέρια άνομα. Ούτε εγώ όμως σας λέω κάτι τέτοιο. Δεν σας μιλάω για τη λύπη, αλλά για την υπερβολή. Γιατί, το να λυπάται κανείς, είναι φυσικό. Μην επιτρέψτε όμως τη λύπη να ανέβει πάνω από το μέτρο. Πονέστε, κλάψτε, αλλά μην απογοητεύεστε, και μην ολιγοψυχείτε. Ας ευχαριστήσουμε τον Θεό, που παίρνει κοντά Του τον άνθρωπό μας. Έτσι, θα τιμήσουμε εκείνον που έφυγε από αυτή τη ζωή και θα τον εφοδιάσουμε με λαμπρά, εντάφια δώρα.
Ναι να δακρύσουμε. Ας δακρύσουμε όμως στο μέτρο που δάκρυσε κι ο Κύριός μας για τον Λάζαρο. Δάκρυσε και ο Κύριος· κι έτσι, με το παράδειγμά Του, έχει θέσει και σε μας μέτρα, κανόνα και όρια της λύπης. Αυτά τα όρια, δεν πρέπει ποτέ να τα υπερβαίνουμε.
Και σεις όλοι αγαπητοί μας συγγενείς και φίλοι, που σπεύσατε να μας συμπαρασταθείτε στην δύσκολη αυτή στιγμή, θέλω από καρδιάς να σας ευχαριστήσω. Να ευχαριστήσω και τις χιλιάδες άλλων καλών ανθρώπων που 50 μέρες τώρα συντροφεύατε τον Βασίλη στο ταξίδι του και ενισχύατε την οικογένειά του με τις πολλές και δυνατές προσευχές σας. Να ευχαριστήσω όλους τους κληρικούς, τα μοναστήρια, τους μοναχούς και τις μοναχές που είχαν στην ανύστακτη προσευχή τους τον Βασίλη και τους δικούς του. Αισθάνομαι την ανάγκη να σας πω ότι οι προσευχές σας κρατήσανε και κρατάνε κι αυτούς και εμάς τους γύρω. Τις αισθανόμασταν τις προσευχές σας. Πιστεύω ότι ήταν η μεγάλη προίκα που πήρε μαζί του ο Βασίλης.
Και τώρα θέλω να απευθυνθώ σε σένα Βασιλάκη μας. Θα μας λείψεις. Αλλά είμαι βέβαιος ότι σε κάποιον καιρό, δεν ξέρω πότε, θα καμαρώνουμε για σένα. Και πολλοί τότε θα λένε: Εγώ προσευχήθηκα γι’ αυτόν!
Σου κόψανε, βίαια και βάρβαρα, το νήμα της ζωής σου χέρια άνομα. Χέρια που τα διατάξανε άλλοι άνομοι. Μας είπαν οι ιατροδικαστές ότι ο πιθανότερος τρόπος που σου πήρανε τη ζωή ήταν ένας ασφυκτικός θάνατος, ένας στραγγαλισμός ίσως. Και αυτό 3-4 ημέρες μετά την εξαφάνισή σου. Και σε φαντάζομαι Βασίλη να ζητάς και συ, σαν τα παιδιά του ματωμένου τρένου των Τεμπών, οξυγόνο και αέρα για να κρατηθείς στη ζωή.
Είμαι υπερβέβαιος Βασίλη ότι ο Χριστός, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, θα ρίξει, όταν και όπως Εκείνος θέλει, φως στις συνθήκες του άδικου θανάτου σου. Θα τα μάθουμε όλα. Αλλά και εμείς δεν θα εφησυχάσουμε. Θα απαιτήσουμε την δικαίωσή σου. Θα βρούμε τους ενόχους και θα λάβουν την τιμωρία που τους αξίζει. Στο υποσχόμαστε και στο χρωστάμε.
Αλλά, ο Θεός μας δεν είναι άδικος. Είναι δίκαιος και σπλαχνικός πατέρας. Όσα με βίαιο, επώδυνο και μαρτυρικό τρόπο σου στέρησαν πονηρά μυαλά και δόλια χέρια, θα σου τα δώσει Εκείνος πολλαπλάσια στον Ουρανό. Μαρτυρικά θα είναι τα στεφάνια σου!
Ήδη εκεί στον Ουρανό «σαράντισες» και σε βλέπω να σε κρατάει από το χέρι ο πρώτος σου πνευματικός, ο πατέρας Κύριλλος Γεραντώνης, ο νέος Άγιος Κύριλλος της Μονής Οσίου Δαβίδ, δεν έχω κανένα ενδοιασμό να το πω, και να σε ξεναγεί στο λειμώνα του Παραδείσου. Δεν έχουμε ξεχάσει ότι το είχε δηλώσει καθαρά: «Αυτό το παιδί, το αναλαμβάνω εγώ, θα είναι υπό την προστασία μου». Σας βλέπω λοιπόν μαζί να περιδιαβαίνετε στα κάλλη του Παραδείσου και κάπου εκεί να συναντάς τους παππούδες σου: τον Βασίλειο και τον Στέφανο, τις γιαγιάδες σου: την Ευαγγελία και την Χρυσούλα, και όλοι μαζί να ευφραίνεστε με τη θέα της Αγίας Τριάδας.
Μακάρι, να αξιωθούμε και εμείς αυτής της θέας. Αμην!
Ο επικήδειος αυτός λόγος εκφωνήθηκε από τον θείο του Γεώργιο Αποστολάκη.-
