
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Τη
μέρα της Αποκριάς, Κυριακή της Τυροφάγου, στα παλαιά χρόνια, το
μεσημέρι όλοι μαζεύονταν στης γιαγιάς το σπίτι για την "τελετή" της
οικογενειακής συγχώρησης και το απόγευμα πήγαιναν στον "Εσπερινό της
Συγχωρήσεως" για τη συμφιλίωση με τα άλλα μέλη της τοπικής κοινωνίας.
Πρωταρχικό
μέλημά τους ήταν να συγχωρεθούν και να συγχωρήσουν, ώστε να νιώσουν τη
Μ. Σαρακοστή με καρδιά χωρίς κηλίδες. Πρώτα οι γιοι, ύστερα οι νύφες,
στο τέλος τ' αγγόνια, με σειρά ηλικίας, σεμνή πομπή, κατά πως ταίριαζε
στην περίσταση.
Της φιλούσαν
το χέρι σιωπηλοί κι έπειτα αγκαλιάζονταν αναμεταξύ τους και
αλληλοσυγχωρνιούνταν με την καρδιά τους, για όσα κακά είχαν πράξει και
είχαν πει.
Σε κάποιες
περιοχές, μάλιστα, μετά τη Λειτουργία, δεν περίμεναν τον Εσπερινό,
ορισμένοι, που είχαν μεγάλες αντιδικίες, πήγαιναν στο σπίτι των "εχθρών"
τους και τους ζητούσαν να ξεχαστούν όλα.