Φώτης Κόντογλου
Σχεδόν όλοι οι σημερινοί άνθρωποι περνάνε τη ζωή τους ξεπλυμένοι από κάθε ουσία,δίχως κανέναν αληθινόν σκοπό,δίχως αληθινή χαρά και ευχαρίστηση,δίχως καμιά πίστη,και για τούτο,δίχως ελπίδα.
Είναι γαντζωμένοι απάνω σε κάποια πράγματα,που θέλουνε να τα παραστήσουνε για σπουδαία,ενώ δεν είναι τίποτα.
Κι οι χαρές τους κι οι ευτυχίες τους και τα γλέντια τους,κι οι διασκεδάσεις τους,κι οι κουβέντες τους και τα αστεία τους,είναι όλα άνοστα και ψεύτικα.
Γιατί λείπει το αλάτι που τα άρτυζε άλλη φορά.Και το αλάτι είναι η πίστη πως ο άνθρωπος δεν ήρθε στον κόσμο κατά τύχη,αλλά πως έχει να κάνει,σ’ αυτόν τον κόσμο,ένα έργο,μικρό η μεγάλο,και πως δεν ξοφλά με τούτη τη ζωή,αλλά πως υπάρχει κάποια μυστηριώδης τάξη κατά την οποία ανοίγει μία άλλη πόρτα,σαν κλείσει η πόρτα τούτης της ζωής.
