Τον Χριστό να Τον αισθανόμαστε φίλο μας. Είναι ο φίλος μας.
Το βεβαιώνει
ο ίδιος, όταν λέει: «Υμείς φίλοι μου εστέ…».
Σαν φίλο να Τον ατενίζουμε
και να Τον πλησιάζουμε.
Πέφτουμε; Αμαρτάνουμε;
Με οικειότητα, αγάπη κι
εμπιστοσύνη να τρέχουμε κοντά Του, όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά
με θάρρος, που θα μας το δίνει η αίσθηση του φίλου.
Να Του πούμε:
«Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με».
Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε
ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί. Να
μη μας χωρίζει απ’ τον Χριστό η αμαρτία.
Όταν πιστεύουμε πως μας αγαπάει
και Τον αγαπάμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ’ Αυτόν, ούτε
όταν αμαρτάνουμε.
Έχουμε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να
φερθούμε, ξέρουμε ότι μας αγαπάει.
