ΣΤΟΝ ΑΗ-ΓΙΑΝΝ’

Της Στέλλας Αναγώστου-Δάλλα

Η γιορτή της Αποτομής Της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου Του Προδρόμου, μας εύρισκε πάντα στο χωριό, απ’ όπου δεν φεύγαμε μέχρι ν’ ανοίξουν τα σχολεία.

Το διπλανό μας χωριό, γραφικά σκαρφαλωμένο στους πρόποδες της βορεινής πλευράς, της οροσειράς του Τελεθρίου στην Βόρεια Εύβοια, λέγεται Ταξιάρχης, και είναι προσφυγικό από την περιοχή του Αϊδινίου.  Για μας τους «εκ των έσω» βέβαια, ήταν και παραμένει Μουρσαλί, που ήταν η παληά τοπική του ονομασία στα τούρκικα.  Στο Μουρσαλί λοιπόν, λίγο πιο πάνω από τον σημερινό οικισμό, υπάρχει ένας μικρός παληός οικισμός, καμιά δεκαριά χαμηλά σπιτάκια, των αγροτών που εξυπηρετούσαν το παληό τσιφλίκι του Γάλλου Μιμόν, το οποίο και απαλλοτριώθηκε για να φιλοξενήσει τα δύο προσφυγικά χωριά, πρώτα το Μουρσαλί, και μετά το δικό μας, τον Πύργο.  Σ΄ αυτόν λοιπόν τον οικισμό, δεσπόζει μια παληά πέτρινη εκκλησία, χρονολογούμενη από Τουρκοκρατίας, απλή βασιλική, και πολύ όμορφη, μ’ ένα μεγάλο προαύλιο που κρέμεται σχεδόν πάνω από τον κάμπο, κι απ’ όπου βλέπεις στο βάθος τον Παγασητικό, το Τρίκερι, και τις κορυφές του Πηλίου.

Θεοδόχος !!!

της Στέλλας Αναγνώστου-Δάλλα

Άγιε σεβάσμιε γέροντα, προσκυνώ τα εκατό και πάνω ανθρώπινα χρόνια σου, που σε κάνουν να βαδίζεις σκυφτός πάνω στο ραβδί σου, σχεδόν παραπαντώντας,

Ασπάζομαι τα άγια χέρια σου, αυτά,

Της Υπαπαντής...

Της Στέλλας Αναγνώστου-Δάλλα

Πώς έγινε χθές, κάποια στιγμή στην εκκλησία, λίγο πρίν την Θεία Κοινωνία, εκεί που ήταν όλες οι μανούλες μπροστά-μπροστά, με τα παιδάκια τους στην αγκαλιά τους.  Ήταν και κάποιοι μπαμπάδες, χαρούμενοι, υπερήφανοι, στοργικοί.  Και κάποια στιγμή, λές από μια κρυφή συνεννόηση, ή κάποια κοινή ανάγκη, από το στόμα όλων αυτών των νηπίων, ακούστηκε ένα ομόφωνο «μα μα μααα…».  Ποιά εσωτερική φωνή ξύπνησε μέσα τους την ανάγκη να απευθυνθούν στην μητέρα τους σ’ εκείνην την ιερή στιγμή, σαν να ήθελαν να βεβαιωθούν ότι θα παραμείνουν άρρηκτα συνδεδεμένα μαζί της, καθώς θα συνδέονταν ταυτόχρονα και με τον Μεγάλο Πατέρα της ζωής;

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

Της Στέλλας Αναγνώστου -Δάλλα

Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος…  Την ξέρετε τη συνέχεια.  Κάποτε στο σχολείο το μαθαίναμε αυτό το απολυτίκιο μηχανικά, τώρα ήρθε η ώρα να ανιχνεύσουμε την ουσία του.  Είναι δική μας ευθύνη.  Δεν μπορούμε να τρώμε πάντοτε μασημένη τροφή.  Ούτε δικαιούμαστε να μένουμε πεισματικά αιώνια νήπια και να περιμένουμε «έξωθεν» την εξήγηση, τη διδασκαλία, τη βοήθεια, τη σωτηρία.  Τώρα δεν είμαστε πια μαθητές, τώρα πρέπει πρώτα να σηκώσουμε εμείς ψηλά τα μανίκια, και μετά να περιμένουμε από την Εκκλησία ή την Πολιτεία.  Εκτός από λίγες εξαιρέσεις, η γλώσσα της Εκκλησίας είναι κατανοητή.  Πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε, κι όπου σκοντάψουμε, εκεί να ζητήσουμε βοήθεια.  Η Κατήχηση πρέπει να είναι μια ώριμη απαίτηση και μια συνεργατική διαδικασία.

Καλωσορίζοντας το Φως

Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα

Η λαχτάρα του ανθρώπου για φώς, κρατάει από την αρχή της ύπαρξής του.  Στο σκοτάδι αδυνατεί να δει, στο σκοτάδι δυσκολεύεται να προσανατολιστεί, στο σκοτάδι κινδυνεύει.  Ακόμη κι αυτήν την στοιχειώδη διαδικασία αναζήτησης βεβαιότητας στην πορεία, την ονομάζουμε «προσανατολισμό».  Να βρούμε δηλαδή πού είναι η Ανατολή, από πού φέγγει το φώς, κι έτσι να βρούμε την θέση μας σε σχέση με τα άλλα σημεία του ορίζοντα.

ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ

της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα

Ακούω τα παιδιά στο διπλανό σπίτι να φεύγουν για βόλτα με τα ποδήλατά τους.  Ομόφωνα αποφασίζουν να πάνε στον «γέρο-πλάτανο».  Αυτός ο «γέρο-πλάτανος», είναι πράγματι ένας γέρο-πλάτανος, με μια τεράστια κουφάλα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.  Τώρα γέρασε κι άλλο, τον χτύπησαν κι άλλες μπόρες, κι άλλοι κεραυνοί, κι έγινε όλος μια κουφάλα.  Παλιά, τα κλαδιά του απλώνονταν μεγάλα και φουντωτά, και σκίαζαν τον τόπο.  Τώρα απόμειναν λίγα και αραιά.  Σε τίποτε δεν χρησιμεύουν πια, παρά για να παρηγοριέται ο ίδιος ότι ζει ακόμη, και για να θυμούνται οι υπόλοιποι ότι κάποτε αυτό ήταν ένα μεγάλο δένδρο.

Xαιρετώντας....

Της Στέλλας Αναγνώστου -Δάλλα

Στην καρδιά όλων μας, το στεφάνι της Σαρακοστής, είναι οι Χαιρετισμοί στην Παναγία μας.  Αυτά τα υπέροχα μελωδικά, τα υπέροχα ποιητικά «Χαίρε», μπροστά σε μια γλυκόθωρη Παναγιά στεφανωμένη με ανοιξιάτικα λουλούδια.  Αυτά τα «Χαίρε» που το σκίρτημά τους μπλέκεται με το σκίρτημα από τα κελαηδίσματα των πουλιών, την αναγέννηση από μια μέρα που όλο και μεγαλώνει, πλαταίνοντάς μας την καρδιά.

ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ.

 

Της Στέλλας Δάλλα-Αναγνώστου

Ήταν σαράντα παλληκάρια από την Λειβαδιά;  Δεν ήταν;  Κανείς δεν ξέρει.  Τα Δημοτικά όμως δεν είναι τυχαία, δεν είναι μύθοι, έχουν βγει μέσ’ από αίμα και δάκρυα.  Όταν ξεκίνησε ο Αγώνας του ’21, δεν ήταν ποτέ τοπική υπόθεση.  Όπου υπήρχε ανάγκη, πολεμούσε η Ρωμηοσύνη ενωμένη, τουλάχιστον στην αρχή, τα πρώτα δύο χρόνια, πριν σπείρουν την διχόνοια οι πολιτικοί.  Και η Τριπολιτσά ήταν στην αρχή, άρα τα σαράντα παλληκάρια της Λειβαδιάς, είναι σύμβολο της προθυμίας του Γένους.

Η ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ.

Είναι ο Ζακχαίος, και είναι κι ο Χριστός.  Και είναι και η συνάντησή τους στην Ιεριχώ, έτσι όπως μας την παραδίδει ο ευαγγελιστής Λουκάς.  Είναι όμως και μια άλλη ιστορία, παράλληλη, που είχε ξεκινήσει πολύ καιρό πριν από εκείνην την ημέρα, μια ιστορία που κρύβεται ανάμεσα στις λέξεις, αλλά φανερώνεται αμέσως, αν θελήσεις λίγο να την αφουγκραστείς, αν κοντοσταθείς, να καταλάβεις πώς έγινε τέλος πάντων αυτή η μεταστροφή του Ζακχαίου.  Είναι όλα εκεί, όλα κρυμμένα πίσω απ’ τις λέξεις, κι όμως η φωνή τους είναι ξεκάθαρη, σχεδόν εκκωφαντική.

Μετάνοια

της Στέλλας Δάλλα -Αναγνώστου

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε την λέξη, για να καταλάβουμε και την έννοια.  Να καταλάβουμε τι είναι, και το σημαντικότερο, τι δεν είναι.  Γιατί κάθε έννοια έχει την δική της αξία.  Άμα την καταλάβει κανείς, τότε μπορεί να την αξιοποιήσει, γιατί δεν θα την μπερδεύει με τις άλλες.  Να που η κατανόηση, δεν εξελίσσει μόνο την σκέψη μας, αλλά πλουτίζει και την ψυχή μας.  Η λέξη μετάνοια, λοιπόν, βγαίνει από την σύνθεση της πρόθεσης «μετά», με το ουσιαστικό «νους».  «Μετά-νούς», σημαίνει, «εκ των υστέρων σκέψη».  Άρα «μετανοώ», σημαίνει ότι άλλαξα γνώμη γι’ αυτό που έκανα.  Τότε που το έκανα, το θεωρούσα θεμιτό, το θεωρούσα ευχάριστο, δεν το ‘χα σκεφτεί καλά, ή δεν το ‘χα σκεφτεί καθόλου.  Τώρα όμως κάπως έγινε, και άλλαξα γνώμη, άλλαξα οπτική γωνία, άλλαξα εγώ.  Οι πατέρες της Εκκλησίας λένε πως μετανοημένος είναι ο άνθρωπος που λέει κατά κάποιον τρόπο:  Είμαι άλλος άνθρωπος τώρα πιά.  Δεν είμαι το ίδιο, δεν ενεργώ το ίδιο.  Αν ήμουν έτσι τότε, δεν θα το έκανα με τίποτε.  Σήμερα πια εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα.  Υπό αυτό το πρίσμα, η μετάνοια φαίνεται συνώνυμη της αναγέννησης, και από ψυχική άποψη είναι.

25η Μαρτίου -.Ένα αφιέρωμα για τη σημερινή ημέρα.

Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα

Για μέρες σαν κι αυτήν, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, και ποτέ δεν φτάνουν στο ύψος της περίστασης, πόσω μάλλον όταν η περίσταση είναι διπλή σαν αύριο, με δύο εορτασμούς μεγαλειώδεις και πολυδιάστατους στην ουσία τους.

Γι’ αυτό, πολύ ταπεινά αναδημοσιεύω δυό ποιηματάκια.  Το πρώτο είναι από τα σχολικά χρόνια κάποιων από μας, τότε που σκοπός των δασκάλων και όλου του εκπαιδευτικού συστήματος, ήταν μας ενισχύσει την πίστη στον Θεό, την αφοσίωση στην Εκκλησία, την αγάπη στην Πατρίδα.  Τότε που σκοπός τους ήταν να επενδύσουν το θρησκευτικό μας συναίσθημα με ψυχική συγκίνηση, και το πατριωτικό με ενθουσιασμό και αυτοθυσία.  Τι να κάνω;  Μου λείπει εκείνη η εποχή…  Είχαν όλα πολύ περισσότερο νόημα.  Είχαν άρωμα ψυχής, μια αγνότητα, και μια ευθύνη που στεκόταν στο ύψος των ιδεών και των μεγάλων στιγμών της Ιστορίας μας, κι έκαναν την ζωή, όχι πιο πλούσια με υλικά μέτρα, αλλά πιο απολαυστική με όλα τ’ άλλα.

Μία αισιόδοξη προσέγγιση

Της Στέλλας Δάλλα-Αναγνώστου

Σκεφτόμουν, ότι όλος ο Δυτικός κόσμος, οδηγημένος από την κακοδοξία του παπισμού που διδάσκει έναν οργισμένο, εκδικητικό και προσβεβλημένο Θεό, έχει καταλήξει, όλο και περισσότερο, να αντικαθιστά τις θρησκευτικές γιορτές, με γιορτές ιδεών και αφηρημένων εννοιών.

Φωνή Κυρίου επί των υδάτων

Της Στέλλας Αναγνώστου - Δάλλα

Φωνή Κυρίου επί των υδάτων

βοά λέγουσα:  «Δεύτε λάβετε πάντες, Πνεύμα σοφίας,

Πνεύμα συνέσεως, Πνεύμα φόβου Θεού,

Του επιφανέντος Χριστού.

(Ιδιόμελο των Αίνων των Θεοφανείων)

Πώς να είναι άραγε αυτή η Φωνή του Κυρίου;

Αυτή η Φωνή, ακούστηκε μια μέρα ξαφνικά μέσα στο χάος, εκεί που ήταν μόνον σκοτάδι επάνω στην άβυσσο, και το Πνεύμα του Θεού «επεφέρετο επάνω του ύδατος».  Και τότε ακούστηκε πρώτη φορά:  «γενηθήτω φως», και εγένετο φως.  Κι ακούστηκε δεύτερη:  «γενηθήτω στερέωμα…», και εγένετο στερέωμα.  Κι ακούστηκε τρίτη:  «συναχθήτω το ύδωρ…και οφθήτω ξηρά», και ώφθη η ξηρά.  Κι ακούστηκε τέταρτη:  «βλαστησάτω η γη βοτάνην χόρτου.  Κι ακούστηκε πέμπτη:  «γενηθήτωσαν φωστήρες»,  κι ακούστηκε έκτη:  «εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών…»,  και έβδομη:  «ψυχήν ζώσαν κατά γένος», και όγδοη:  «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα Υμών και καθ’ ομοίωσιν».

Το μυστικό συστατικό

Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα

Όταν ήμασταν παιδιά, ερχόμασταν πάντα στο χωριό για τα Φώτα.  Ακόμη και σήμερα, δεν μας κάνει καρδιά να χαλάσουμε αυτήν την παράδοση, με τόσες εικόνες και αναμνήσεις που είναι γεμάτη η ποδιά της…

Όλα τα φώτα των Χριστουγέννων, η δοξολογία στην Μητρόπολη, το παγωμένο πρωινό στην κοιμισμένη Αθήνα, όλη η φαντασμαγορία στις βιτρίνες και τις πλατείες, τα δώρα της Πρωτοχρονιάς, το άρωμα του στολισμένου δέντρου στο σαλόνι, όλα ήταν καλά, όλα ήταν μια πηγή χαράς.  Όμως, για μένα, καμμιά χαρά δεν συναγωνιζόταν την απέραντη αγαλλίαση που ένοιωθα φθάνοντας στο χωριό.

ΤΑ ΔΙΚΗΡΟΤΡΙΚΗΡΑ.

Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα

Αυτήν την ώρα που αρχίζει η αρχιερατική Θεία Λειτουργία, την αισθάνομαι πολύ υποβλητική.  Ο επίσκοπος, περίλαμπρος, μπροστά στην Ωραία Πύλη, να ευλογεί τον Λαό με τα Δικηροτρίκηρα, τα σύμβολα των δύο φύσεων του Χριστού και της Αγίας Τριάδος.  Κατ’ άλλους, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και Αγίας Τριάδος αντίστοιχα.

Τέσσερις αόριστοι

Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα

Στο τέλος κάθε Θείας Λειτουργίας ψάλλουμε:

«Είδομεν το Φώς το αληθινόν,

  ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον,

  εύρομεν Πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες.

  Αύτη γάρ ημάς έσωσεν».

Στο σημείο αυτό, σε κάθε Θεία Λειτουργία που βρισκόμαστε μαζί, κοιταζόμαστε με τα παιδιά μου, και χαμογελούμε συνωμοτικά, σαν να μοιραζόμαστε κάποιο κοινό μυστικό, ή καλύτερα, σαν να ομολογούμε ότι επαναλαμβάνουμε από μέσα μας μια παληά γνωστή φράση που μας ενώνει.

H πιο γλυκειά κατήχηση

Της Στέλλας Αναγνώστου- Δάλλα

Ήταν σήμερα στην Εκκλησία μπροστά μου, μια μανούλα με το παιδάκι της.  Ήταν ένα αγοράκι, μόλις δυόμισυ έως τριών ετών το πολύ.  Το κρατούσε αγκαλιά και το χάϊδευε, ενώ εκείνο έπαιζε με τα μαλλιά της.  Κάθε τόσο την ρωτούσε με μια γλυκειά, σιγανή φωνούλα:  «Χριστούλης;», κι εκείνη του έδειχνε το τέμπλο.

Ας μιλήσουμε για ήρωες

Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα

Ένας στρατιώτης που πολεμούσε στο Μέτωπο το ’40, έγραφε στην γυναίκα του:  «   κάναμε έφοδο τις προάλλες, υπερθέαμα!  Όλα τα είχε!  Και ήχο, και βόμβες, και αγωνία, και δράση!  Το καλύτερο θέαμα βλέπουμε εδώ πάνω!  Κάποια στιγμή, ένοιωσα έναν έντονο πόνο, κι είδα το αίμα μου να βάφει κόκκινο το χιόνι…  Σκέφτηκα πως έχασα το πόδι μου.  Μην ανησυχείς.  Μια πληγή ήταν μόνο.  Αλλά κι αν το ‘χανα, σκέφτηκα, τι θα πείραζε;  Τι είναι ένα πόδι για την Πατρίδα;  Τι είναι ένα πόδι για να ‘χεις Πατρίδα, και μάλιστα, τέτοια Πατρίδα;  Πρέπει να τα θυσιάζουμε πρόθυμα όλα, όνειρα, και την ζωή μας ακόμη , αν χρειαστεί.  Το μέγεθος της θυσίας πρέπει να είναι ανάλογο με το μεγαλείο αυτού του αγαθού που υπερασπιζόμαστε.  Για το μεγαλείο της Ελλάδας μας, καμμιά θυσία δεν είναι αρκετά μεγάλη!  Και να σου πω και κάτι ακόμη;  Μπορώ να πολεμώ, γιατί είμαι ήσυχος.  Είμαι ξένοιαστος και ελεύθερος να κάνω τον πιο μεγάλο άθλο, γιατί ξέρω ότι το σπίτι μου, οι δικοί μου, οι υποθέσεις μου, είναι σε καλά χέρια, και τίποτε δεν πρόκειται να χαθεί όσο λείπω…».

Μία ενδιαφέρουσα ομιλία .Η εκκλησία παρούσα στον πόλεμο του 40 και την Κατοχή

Στον πρώτο στρατιώτη του Χριστού

της Στέλλας Ν. Αναγνώστου-Δάλλα.

Αγαπημένε Λογγίνε Εκατόνταρχε, και «συν σοί στρατιώται», πρώτοι από μια ολόκληρη στρατειά αξιωματικών και στρατιωτών που εγκατέλειψαν την Ρώμη, και κάθε Ρώμη, για να πολεμήσουν και να σκοτωθούν στο πλευρό του πιο μεγάλου Άρχοντα,

σήμερα ακουμπώ την σκέψη μου και την προσευχή μου σε σας.