Σήμερα είν΄η 558 επέτειος της άλωσης της Πόλης. Του κάλλιστου και τιμιώτατου μέρους της Θράκης και όλου του ελληνισμού και αυτής της Οικουμένης.
Σήμερα είν΄ μαύρος ουρανός, σήμερα είν΄ μαύρη μέρα.
Σήμερα είν΄ η πιο θλιβερή μέρα της ρωμιοσύνης, η πιο αποφράδα μέρα του Ελληνισμού.
Σήμερα είν΄η μεγάλη Παρασκευή του Γένους μας. Η σταύρωση αυτού.
Σήμερα ο ελληνισμός εν τάφω.
Σήμερα ο Κωνσταντής έσβησε ηρωϊκά στου Ρωμανού την πύλη.
Σήμερα είν΄ μαύρος ουρανός, σήμερα είν΄ μαύρη μέρα.
Σήμερα είν΄ η πιο θλιβερή μέρα της ρωμιοσύνης, η πιο αποφράδα μέρα του Ελληνισμού.
Σήμερα είν΄η μεγάλη Παρασκευή του Γένους μας. Η σταύρωση αυτού.
Σήμερα ο ελληνισμός εν τάφω.
Σήμερα ο Κωνσταντής έσβησε ηρωϊκά στου Ρωμανού την πύλη.
Σήμερα ο Διγενής, μετά άνισο αγώνα ψυχορραγεί στα μαρμαρένια αλώνια και η γη τον εθαυμάζει.
Σήμερα οι θεματοφύλακες και οι απελάτες της φυλής έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα και έπεσαν άχρις ενός χωρίς να συνθηκολογήσουν.
Σήμερα πατήθηκαν οι εκκλησιές και βουβάθηκαν οι καμπάνες.
Σήμερα τα άγια μαγαρίσθηκαν και λεηλατήθηκαν τα όσια.
Σήμερα ο γόος και η οιμωγή έγιναν η φωνή του ελληνισμού.
Σήμερα το δάκρυ των Ελλήνων έγινε ποτάμι και ο στεναγμός των πέτρα.
Σήμερα το πνεύμα των Θερμοπυλών και της Σαλαμίνας ξαναζωντάνεψε στης Πόλης τις επάλξεις.
Σήμερα για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι «κάλλιον εντάφιον η πορφύρα». Ο θάνατος είναι τιμή και κλέος και όχι απλά χρέος.
Σήμερα η Παναγιά εδάκρυσε και πολύ της κακοφάνει.
Σήμερα ο μαρμαρωμένος βασιλιάς έγινε θρήνος αλλά και θρύλος.
Σήμερα οφείλουμε να θυμόμαστε ότι για μας τους Ελληνες η μνήμη δεν είναι απλά μια νοητική λειτουργία, ούτε η αποθήκη των γνώσεων και η βιβλιοθήκη της ύπαρξής μας. Είναι το άλλο μας εγώ, που ξεκινά από το αχρονολόγητο παρελθόν και καθορίζει το παρόν αλλά και προδιαγράφει το μέλλον μας. Είναι η ταυτότητα και το DNA του καθενός μας.
Για το λόγο αυτό οι πρόγονοί μας θεοποίησαν τη μνήμη ως Μνημοσύνη και την κατέταξαν ανάμεσα στους θεούς τους. Τη θεώρησαν κόρη του Ουρανού και της Γης, μια από τις Τιτανίδες, από την οποία γεννήθηκαν οι 9 Μούσες.
Για τους προγόνους μας η Μνημοσύνη ήταν η κατ΄ εξοχήν μητέρα του Ελληνισμού. Οποιος περιφρονούσε ή έστω ασεβούσε στη Μνημοσύνη εθεωρείτο εχθρός της φυλής και της πατρίδας του. Κατηγορείτο ως φθορέας της θρησκείας και ως προδότης της πατρίδας. Κατηγορείτο τελικά για καθοσίωση και εσχάτη προδοσία. Σ΄αυτή την ευλάβεια προς τη
Μνημοσύνη της ιστορίας και της παράδοσης στηρίχθηκε ο μέχρι σήμερα ελληνισμός και η διατήρηση της φυλής.
Ο,τι έχει δημιουργήσει η ελληνική ζωντάνια και ο ελληνικός πολιτισμός κατά βάση είναι προϊόντα της ελληνικής μνήμης και παράδοσης, που μεταγ-γίζεται ανόθευτη και λαγαρή από γενιά σε γενιά . Είναι τα κόκκαλα των προγόνων μας, τα ιερά, μέσα από τα οποία ανθίζει η προσωπική και εθνική ελευθερία.
Σήμερα υπέρ ποτε και άλλοτε οφείλουμε να αποδεικνύουμε ότι δεν ξεχνούμε ή απαρνούμαστε την ιστορική μας μνήμη.
Δεν είμαστε Γραικύλοι απάτριδες. Γιατί εκείνος που ξεχνά το χθες του, την παράδοση και την ιστορία του όχι μόνον στρουθοκαμηλίζει αλλά ταυτόχρονα γίνεται αχάριστος επιλήσμων των θυσιών και των αιμάτων πάνω στα οποία είναι πυργωμένος όλος ο ελληνισμός. Γίνεται αγνώμων και ανάξιος του εαυτού του και προδότης της πατρίδας του.
Δεν μπορείς να νιώσεις πατριώτης εάν δεν αισθάνεσαι ρίγη συγκινήσεως να διαπερνούν το είναι σου για τα δεινά και τα μαρτύρια των πατέρων σου, των κοντινών ή μακρινών. Πατριώτης πρώτα σημαίνει ότι είσαι γιός του πατέρα σου (του προσωπικού και εθνικού), και βαδίζεις στα ίχνη του.
Σήμερα όμως η μέρα δεν είναι ταφόπετρα ούτε μνημούρι άδειο.
Σήμερα η μέρα γίνεται φλάμπουρο, βουκέντρα στην ψυχή μας.
Σήμερα οι προδομένοι και οι νεκροί δικαίωση ζητούνε.
Σήμερα ο νόστος και ο πόνος μας γίνεται σαράκι. Σκόλοπας στην ψυχή μας που θα μας τρώει το είναι μας, θα λιώνει τα σωθικά μας.
Σήμερα ο ίμερος ξαναφουντώνει και όρκους και τάματα ζητά και υποσχέσεις :
Για την πατρίδα την παλιά, όχι την Ευρωπαία αλλά την Ανατολίτισσα, τη φωτοδότρα της Οικουμένης. Για τη Θράκη τη μυριόπαθη, τη χιλιοκουρσεμένη. Του Πόντου τα παρχάρια, τα κάστρα της Καππαδοκίας, της Ιωνίας τη λαμπρή τη χιλιομυρωμένη.
Μα πάνω απ΄όλες για τη Βοσπορίτισσα της Παναγιάς την Πόλη. Της αγια Σοφιάς το χώμα.
Ολες μας περιμένουνε όλες μας καρτεράνε. Πότε θα λάμψει ελπίδας φως και θα ανατείλει νόστιμο ήμαρ ελευθερίας.
Άραγε θα διαψευσθούν, θα σβήσουνε για πάντα; Μην ήταν ένα όνειρο γλυκό που τώρα το ξεχνάμε;
Σήμερα στη μισοκαμένη Βλαχερνίτισσα τι άραγε θα πούμε ; Εχει για Παναγιά, «τα μιλήσαμε», «τά συμφωνήσαμε» σας «λησμονήσαμε» ; Τότε κρίμα σ΄αυτούς πού έπεσαν, αλλοί και τρισαλλοί σ΄ αυτούς που θάρθουν.
Η είναι και για μας μια ασίγαστη φωτιά που μέσα μας θα καίει, και θα πυρώνει το είναι μας, Πυργενείς και Φρυκτωρούς να μας κάνει ;
Αν σας ξεχάσω Επτάλοφη, Θράκη, Πόντο και Ασία, αν πάψω να θρηνώ σας, να κολληθεί η γλώσσα μου και να χαθεί η ψυχή μου. Να σβήσω ωσάν Ελληνας, να διαγραφώ απ΄τη ρωμιοσύνη.
Δειλοί μονάχα χάνονται και ηττοπαθείς πεθαίνουν.
Σήμερα λοιπόν ας κλείνουμε τα γόνατα της ψυχής μας και ας παρακαλέσουμε τον Υψιστο με όλο μας το είναι. Ανάπαψε μας, Κύριε, τις ψυχές εκείνων που αυτοπροαίρετα για ελευθερία, αξιοπρέπεια, τιμή, πατρίδα και θρησκεία έπεσαν στις επάλξεις της τιμής «μηδέν από του χρέους μη κινούντες».
Σήμερα σ΄αυτούς δεν πρέπουν δάκρυα παρά ευγνωμοσύνη και όρκος βαρύς απ΄όλους μας στα χνάρια τους να ζούμε.
Καντήλι ακοίμητο η μνήμη μας να γένει και ασίγαστη φλόγα στα σωθηκά μας να καίει, και τότε μόνον «η ρωμιοσύνη είν΄απέθαντη, ανθεί και φέρει κι΄άλλο»
