ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
«Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμίν χαράν μεγάλην ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ. Ἐτέχθη ὑμίν σήμερον Σωτήρ!
Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία!».
Σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί Αδελφοί.
Χριστούγεννα και πάλιν!
Χριστούγεννα και ο Σωτήρ ημών κλίνοντας τους ουρανούς επεσκέψατο ημάς. Και μας επισκέπτεται πάλιν και πολλάκις, σαρκούμενος καθημερινά στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και για τους εκάστοτε ευρισκομένους στο σκοτάδι και στη σκιά εμφανίζεται και θα εμφανίζεται σαν μια νέα Ανατολή, σαν ένας νέος ήλιος, ο ήλιος της Δικαιοσύνης.
Και τα Χριστούγεννα ο Λόγος σάρξ εγένετο και η Παρθένος έτεκεν Θεόν ενανθρωπήσαντα. Και αυτή η ενανθρώπιση του Θεού θα είναι το ένα, το μοναδικό, το αιώνιο μέτρο της αξίας του ανθρώπου και της μοναδικότητάς του. Πόσο σημαντικός είναι ο άνθρωπος; Τόσο ώστε ο Θεός έγινε άνθρωπος για χάρη του. Ένα μέτρο τόσο καίριο στην εποχή της πλήρους απαξίωσης του ανθρώπου. Στην εποχή που το ανθρώπινο πρόσωπο θυσιάζεται και εξανδραποδίζεται για να ευημερούν οι αριθμοί
Χριστούγεννα και πάλιν!
Και άνθρωπος εγένετο ο Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται. Και αυτή η «θέωση του Αδάμ» είναι το μόνο αληθινό νόημα ζωής για τον άνθρωπο. Ο μόνος αληθής προορισμός του. Ο μόνος που διασώζει την αξιοπρέπειά του. Και είναι τόσο επίκαιρο αυτό το νόημα, σε μια εποχή που είμαστε τόσο μπερδεμένοι, σε μια εποχή που δεν ξέρουμε γιατί ζούμε, σε μια εποχή απαξίωσης και ευτελισμού του ανθρώπινου προσώπου. Σε μια εποχή που «οι δοκούντες άρχειν των εθνών» και οι στυλοβάτες τους μας προσφέρουν ξυλοκέρατα αντί για τροφή.
Χριστούγεννα και πάλιν!
Και οι Άγγελοι ψάλλουν το «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί επί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Και είναι τόσο παράκαιρος αυτός ο αγγελικός ύμνος σε μια γη που σπαράσσεται από τους πολέμους, σε μια εποχή με τόση αγωνία και τόσο φόβο για το αύριο, σε μια εποχή με τόση αδικία, σε μία εποχή όχι ευδοκίας και ευλογίας, αλλά κατάρας για τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του. Και τούτο γιατί ζήτησε την ειρήνη του κόσμου χωρίς τη δόξα του Θεού!
Ζούμε πλέον σε χρόνια ανήσυχα και ταραγμένα. Ζούμε σε χρόνια απόγνωσης. Αναζητούμε διέξοδο από τα αδιέξοδά μας. Νοιώθουμε πλέον ότι δεν πρόκειται για υπερβολές κάποιων κινδυνολόγων, αλλά για μια χειροπιαστή και ζοφερή πραγματικότητα. Ξέρουμε πλέον καλά ότι όλοι εκείνοι που χρόνια μας παραμύθιαζαν και μας έκαναν να τρέχουμε από πίσω τους, εκείνοι που στο παρελθόν μας δίχασαν και μας έβαλαν τον ένα απέναντι στον άλλο, μας πρόδωσαν.
Δεν θελήσαμε ν’ ακούσουμε τη φωνή του Λόγου που μας προειδοποιούσε: «μή πεποίθητε ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» και τώρα βιώνουμε τις οδυνηρές συνέπειες της πλάνης μας. Τους λατρέψαμε σαν σωτήρες και εκείνοι μας ενέπαιξαν και μας ταπείνωσαν.
Τώρα προβληματιζόμαστε. Τώρα διερωτώμεθα πως φθάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα! Τώρα βιώνουμε την αποτυχία μας! Τώρα νοιώθουμε απελπισμένοι. Όμως αυτή η απελπισία μπορεί να γίνει η αρχή της ελπίδας μας. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε, να συναισθανθούμε. Να μετανοήσουμε.
Ίσως φέτος μπορούμε να ακούσουμε καθαρά το μήνυμα του αγγέλου που ευαγγελίζεται σε μας χαρά μεγάλη: «ὅτι ἐτέχθη ἡμίν σήμερον Σωτήρ». Ναί, είναι αλήθεια! Γεννήθηκε για μας σήμερα Σωτήρας. Αληθινός Σωτήρας. Και είναι Σωτήρας, γιατί δεν θυσιάζει εμάς για να απολαμβάνει Εκείνος. Θυσιάζει τον Εαυτό Του, για να ζήσει ο κόσμος, για να ζήσει ο άνθρωπος. Και αυτή η θυσία δείχνει πόσο αληθινός είναι ο Σωτήρας μας. Είναι η μανία με την οποία Τον πολέμησαν οι έμποροι των ελπίδων μας, οι άρχοντες των λαών. Και τον πολέμησαν γιατί με την παρουσία του, και μόνο είναι απειλή γι’ αυτούς. Η σύγκριση μαζί Του είναι οδυνηρή. Από την μία πλευρά η αρχοντική αγάπη του ενανθρωπήσαντος Θεού, ο Οποίος κινούμενος από παραφορά ερωτικής αγαθότητος λυγίζει τους ουρανούς και κατεβαίνει στη γη, προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση μας, εναγκαλίζεται τα ανθρώπινα πρόσωπά μας και μας καλεί: «Δεύτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες και πεφορτισμένοι» εγώ θα σας αναπαύσω. Και από την άλλη το μίσος και η περιφρόνηση στο ανθρώπινο πρόσωπο. Η πλήρης αδιαφορία για το αν μπορεί ο άνθρωπος να επιβιώσει χωρίς αξιοπρέπεια και σε κατάσταση έσχατης στέρησης από αυτούς που παρίσταναν τους προστάτες μας.
Εμπρός λοιπόν αυτή την ημέρα τη μεγάλη και επιφανή. «Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός». Ας πάμε και μεις στη Βηθλέμ για να δούμε και να προσκυνήσουμε Θεόν ενανθρωπήσαντα. Αυτός είναι η ελπίδα μας! Αυτός είναι ο Σωτήρας μας. Μέσα από την πτωχεία του σπηλαίου, μέσα από την οδύνη του Σταυρού, καθώς ακούμε τους κτύπους των σφυριών και αισθανόμαστε τις οδύνες από τα καρφιά με τα οποία οι έμποροι των εθνών καρφώνουν τα κορμιά των ανθρώπων, θα φτάσουμε στην Ανάσταση και στη ζωή.
Καλά και αληθινά Χριστούγεννα. Χριστούγεννα της καρδιάς και όχι της κοιλιάς! Χριστούγεννα της ψυχής που γίνεται φάτνη για να υποδεχθεί τον σαρκωμένο Θεό. Χριστούγεννα, όχι με τον ακίνδυνο Χριστούλη της Φάτνης, αλλά με τον ζωντανό Χριστό της αλήθειας που ήλθε να βάλει φωτιά, και τί ελπίδα! Αυτή η φωτιά άναψε! Χριστούγεννα μαζί με τον Χριστό και γι’ αυτό μαζί με τον άνθρωπο.
Εὐχέτης πάντων ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Σπηλαίου
Ὁ Ἐπίσκοπός Σας
Ὁ Σισανίου και Σιατίστης Παῦλος
