της Γεωργίας Χαβατζόγλου*
Καθώς όμως έφτασα στην Ουγκάντα και ιδιαίτερα την πρώτη εβδομάδα, όπου κοιτούσα γύρω μου, μου γεννιόντουσαν άπειρες απορίες, προβληματισμοί.
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια φτώχεια.. πόνος.. μα πώς θεραπεύονται.. πώς… πώς..; αναρωτιόμουν….
Τη δεύτερη βδομάδα άφησα το μυαλό μου λίγο πιο ελεύθερο, προσπάθησα να νιώσω και να αντιληφθώ πράγματα χωρίς να τα εξηγώ. Αυτό που κατάλαβα…
Οι άνθρωποι της Αφρικής, τα παιδιά της Ουγκάντας είναι χαρούμενοι με αυτά που έχουν, ζουν και «εκμεταλεύονται» την κάθε στιγμή, δεν υπάρχει στιγμή αχαριστίας και μιζέριας, χορεύουν και απολαμβάνουν τη ζωή τους με ότι έχουν.
Μια ματιά και ένα χάδι σου είναι αρκετό για να επουλώσει κάθε τους πληγή, λαμβάνεις αγάπη. Αγάπη αληθινή, ανιδιοτελής.
Σου χαρίζουν απλόχερα χαμόγελα και αγκαλιές τέτοιες που είναι ικανές να κλείσουν δικές σου πληγές.
Μα εκείνο που με έκανε να σκεφτώ, να προβληματιστώ και να αναθεωρήσω είναι η ΠΙΣΤΗ αυτών των ανθρώπων. Οι Ουγκαντέζοι του Λουγκουζί δεν πιστεύουν απλώς στο Θεό αλλά ζουν εν Χριστώ..
Ο Χριστός είναι στην καθημερινότητα τους. Γαληνεύεται στην απλότητα τους και οι άνθρωποι έχουν δοθεί ολοκληρωτικά σε Εκείνον. Έχουν πίστη αληθινή και δυνατή και αυτό φαίνεται από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, από τον τρόπο που μπαίνουν στην εκκλησία, την ευλαβική στάση που έχουν στην ακολουθία, στον τρόπο που ψέλνουν, που κοινωνούν αλλά και που προσεύχονται..
Η Ζωή τους φωνάζει: Χριστός.
Η Αφρική για εμένα έχει ήδη αποτελέσει κομβικό σημείο στη ζωή μου, θα είναι μια διέξοδος αληθινής ευτυχίας, ένας τρόπος ζωής και ένα παράδειγμα προς μίμηση. Αποτελεί κομμάτι της ζωής μου!
Ουγκάντα, Λουγκουζί, π. Γιώργη και π. Εφραίμ, σας ευχαριστώ από καρδιάς…!!
*Η Γεωργία Χαβαντζόγλου είναι Νηπιαγωγός και βοήθησε εθελοντικά στην έβδομη αποστολή της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.
Την ευχαριστούμε «από καρδιάς» πολύ.
Ο Θεός να την ευλογεί.
