του Νίκου Χαλημούρδα
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που έβγαινα να πω κι εγώ τα κάλαντα ,δεν θυμάμαι... Ξύπναγα πρωί -πρωί ,ντυνόμουν καλά!Μπουφάν ,γάντια και έξω στο κρύο!! Πρώτος προορισμός ο γείτονας απέναντι.. Ήταν βοσκός,τσοπάνης αλλά πάντα πηγαίναμε πρώτα σε αυτόν,ήταν το γούρι μας,για να ξεκινήσουμε καλά! Ήταν αυτός που πραγματικά χαιρότανε να του τα λέμε.Το έβλεπες στα μάτια του...και ας τον είχες βγάλει από το μαντρί του...και ας ερχόταν με τις λάσπες και τα λερωμένα του ρούχα... Το ήθελε ! Το περίμενε...