Τό Πάσχα στό Ἅγιον Ὅρος εἶναι διαφορετικό ἀπό ὅτι ἐμεῖς γνωρίζουμε. Στήν Ἀθωνική Πολιτεία, δέν ἔχουν βεγγαλικά, χορούς καί ψητό στή σούβλα. Ἐκεῖ τό Πάσχα εἶναι βαθιά μυστηριακό. Ἐδῶ ἡ Ἀνάσταση εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τῆς μοναστηριακῆς ζωῆς. Ὁ ἦχος ἀπό τό τάλαντο στήν Ἀθωνική Πολιτεία, τό Ἅγιο Ὅρος, καλεῖ μοναχούς καί προσκυνητές στό Καθολικό γιά τίς ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης ἑβδομάδας. Κάτω ἀπό τό φῶς τῶν κεριῶν, πού δημιουργεῖ κατανυκτική ἀτμόσφαιρα, οἱ χοροί τῶν ψαλτῶν καί τό τελετουργικό, πού παραμένει ἀμετάβλητο αἰῶνες τώρα, ὠθοῦν τόν προσκυνητή νά ἔρθει σέ κοινωνία μέ τόν Κύριο, νά μετάσχει στό Θεῖο Δράμα, νά ἔρθει κοντά στό μυστήριο τοῦ θανάτου, τῆς Ἀνάστασης, τῆς αἰώνιας ζωῆς. Μετά τή κορύφωση τῶν Παθῶν μέ τή Σταύρωση καί τό θάνατο τοῦ Θεανθρώπου ἀρχίζουν οἱ ἀκολουθίες μέ τούς μεγαλύτερους συμβολισμούς. Τό πρωί τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς μοναχοί καί προσκυνητές γονατίζουν μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο. Κατεβάζουν τόν νεκρό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τό σταυρό. Τό πορφυρό πανί μέ τό σῶμα τοῦ μεταφέρεται ἀπό τούς μοναχούς στό τραπέζι, πού συμβολίζει τόν Ἅγιο Τάφο. Ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι ἐπιβλητική, καθώς τό σκοτάδι μέσα στό Καθολικό σπάει μόνο ἀπό τό λιγοστό φῶς τῶν κεριῶν. Ὁ Ἐπιτάφιος ἐδῶ δέν θυμίζει σέ τίποτα ἐκείνους πού συναντᾶ κανείς στίς περιφορές τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Εἶναι ἁπλός. Ἕνα χρυσοκέντητο πορφυρό πανί. Μετά τό τέλος τῆς ἀκολουθίας οἱ μοναχοί στολίζουν μέ λουλούδια Ἐπιτάφιο. Σάν τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Λίγες ὧρες ἀργότερα, τό βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς ἐπιστρέφουν στό
Καθολικό καί ψέλνουν τά ἐγκώμια τῆς μέρα γύρω ἀπό τό νεκρό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας ἕνας προσκυνοῦν αὐτόν πού κατέβηκε στόν Ἅδη γιά νά φέρει τή νέα ζωή.
Ἔξι μοναχοί παίρνουν στά χέρια τούς τόν Ἐπιτάφιο, τό χρυσοκέντητο, δηλαδή, πορφυρό πανί. Βγαίνουν ἀπό τό Καθολικό γιά τήν περιφορά γύρω ἀπό τόν ναό. Πρίν ὁ Ἐπιτάφιος ἐπιστρέψει στό ναό οἱ μοναχοί τόν κρατοῦν πάνω ἀπό τήν κύρια εἴσοδο. Ἕνας ἕνας οἱ μοναχοί καί οἱ προσκυνητές περνοῦν ἀπό κάτω σάν νά κατεβαίνουν μαζί μέ τόν Ἰησοῦ στόν Ἅδη. Ὁ θρῆνος, ὅμως, κρατᾶ λίγες ὧρες. Τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως ἔρχεται τό πρωί τό Μεγάλου Σαββάτου. Οἱ ἱερεῖς φοροῦν ἤδη λευκά ἄμφια, καθώς ὁ λίθος ἀπό τόν τάφο τοῦ Ἰησοῦ ἔχει κυλιστεῖ. Ἡ λειτουργία τῆς πρώτης Ἀναστάσεως εἶναι χαρμόσυνη καί ὁ ναός γεμίζει μέ βάγια καί δάφνες πού πετᾶ ὁ ἡγούμενος σέ μοναχούς καί προσκυνητές.
Ἡ μέρα κυλᾶ ἥσυχα, ὥσπου τό σκότος νά γίνει φῶς ἀπό τό Ἀναστάσιμο φῶς πού ἔρχεται καί στό Ὅρος ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο. Ὁ ἡγούμενος μοιράζει σέ ὅλους τό φῶς μόλις ἀκούγεται τό δεῦτε λάβετε φῶς.
Τό Χριστός Ἀνέστη ψέλνεται ἔξω ἀπό τό Καθολικό ὑπό τούς ἤχους τῶν ταλάντων πού ἠχοῦν χαρμόσυνα. Ἐπιστρέφουν στό Καθολικό γιά νά ὁλοκληρωθεῖ ἡ λειτουργία. Τό φιλί τῆς ἀγάπης, πού ἀνταλλάσουν φιλώντας ὁ καθένας ἕναν σταυρό καί μία εἰκόνα στά χέρια τοῦ ἄλλου, δίνει τόν νόημα τῆς ἑνότητας τῆς ἐκκλησίας.
Μετά τήν Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως μοναχοί καί προσκυνητές μετακινοῦνται τήν τράπεζα τῆς μονῆς γιά τό πρῶτο μή νηστίσιμο γεῦμα μετά ἀπό νηστεία 40 ἡμερῶν. Ψάρι χόρτα κρασί καί κόκκινα αὐγά βρίσκονται ἤδη στά τραπέζια. Ἀμέσως μετά τό πασχαλινό γεῦμα οἱ μοναχοί καί οἱ προσκυνητές ἐπιστρέφουν στόν ναό. Στό τέλος τῆς πρωινῆς Λειτουργίας παίρνουν ἀπό τά χέρια τοῦ ἡγούμενου εὐλογία, ἕνα γλυκό καί ἕνα κόκκινο αὐγό. Ὅμως, οἱ τελετουργίες τοῦ Πάσχα δέν τελειώνουν ἐδῶ. Τή Δευτέρα τοῦ Πάσχα ξεκινᾶ ἀπό τό Πρωτάτο, τόν τρίκλιτο βασιλικό ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στίς Καρυές, μία πολύωρη Πασχαλινή λιτανεία. Μέ τίς εἰκόνες στά χέρια οἱ μοναχοί ἀπό τό Πρωτάτα μετακινοῦνται ἀπό κελί σέ κελί, ἀπό σκήτη σέ σκήτη καί στίς κοντινές Ἱερές Μονές, ὅπου πραγματοποιοῦν σύντομες στάσεις.
Ἄν πάρει κανείς αὐτές τίς ἡμέρες τό καραβάκι ἀπό τήν Οὐρανούπολη γιά τή Δάφνη, θά ζήσει ἕνα Πάσχα ἐντελῶς διαφορετικό. Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας δέν ἔχει φολκλόρ, ἀλλά προσευχή σιωπή γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Γί αὐτή τή σωτηρία πού ἔγινε ἡ Ἀνάσταση.
Πηγή: Άπαντα Ορθοδοξίας
