Της Αγγελικής Δασούλα*
Ένας χρόνος μετά, αν και νομίζεις πως μόνο λίγες μέρες πριν ηταν η τρίτη ιεραποστολή. Ακόμα νωπή η αναμέτρηση
των σκέψεων, των συναισθημάτων με την λογική.
Το ταξίδι συνολικά έξι ώρες. Χρόνος αρκετός να
αναλογισθείς, να αναρωτηθείς, γιατί πάλι εδώ; θέλω να βοηθήσω, θέλω να βοηθηθώ,
θέλω... Μακάρι να μην κρύβουν εγωισμό όλα αυτά τα θέλω, τελικά αυτό το ταξίδι.
Συνταξιδιώτες δύο ακόμα ψυχές. Ένας γιατρός ιδιαίτερος
άνθρωπος με μνήμη θανάτου σε ένα λεπτό , όπως χαρακτηριστικά επαναλαμβάνει, και
μια κοπέλα οργανωτική, στρατιώτης σε κατασκηνώσεις και κατηχητικά, αφιερωμένη
στην διακονία των άλλων.
Όταν ξεκινούσε αυτό το ταξίδι χρονικά δεν φανταζόμασταν ότι
από εκείνη την στιγμή η
ιερταποστολή θα ξεκινούσε και την προσφορά της.
Μία ώρα περίπου πριν την προσγείωση, στα 35.000 πόδια ύψος, ένας
άνθρωπος χάνει τις αισθήσεις του. Η αναστάτωση στο προσωπικό του αεροπλάνου
φανερή. Καλούνε γιατρό να βοηθήσει. Ο γιατρός της αποστολής μας πολύτιμος ήδη
από εκείνη την στιγμή. Αμέσως πρόσφερε την βοήθειά του προσπαθώντας να δώσει
παλμό, πνοή, να νοιώσει σφυγμό. Τελικά να ανακουφιστεί βλέποντας το ωχρό
πρόσωπο, το άψυχο κορμί και πάλι δυνατό, όρθιο. Ο δικός μας άνθρωπος ένας
μικρός ήρωας, αποδεκτός από όλους. Μέσα μου θέλω να κλέψω λίγο από την πολύτιμη
προσφορά του, να δικαιολογήσω την παρουσία μου εδώ. Η ιεραποστολή
μας αποδικνύει, πολύ νωρίς φέτος πως δεν είναι μόνο ένα ταξίδι σε μια μακρινή
χώρα αλλά και ένα ταξίδι μέσα στις ψυχές μας.