Ενώ περνούσε ο Μέγας Αλέξανδρος με το ιππικό του μέσα από άνυδρους τόπους, και
χωρίς νερό, κατά την καταδίωξη του Δαρείου, βασιλιά της Περσίας, και ο ίδιος αλλά
και οι υπόλοιποι αναβάτες διψούσαν πολύ.
Τότε μερικοί Μακεδόνες στρατιώτες που είχαν βρει νερό το μετέφεραν μέσα στα
κράνη τους.
Οι Μακεδόνες, όταν είδαν τον Μέγα Αλέξανδρο να υποφέρει από δίψα, έδωσαν πρόθυμα το νερό τους στον βασιλιά.
Ο Αλέξανδρος λαμβάνει το νερό στο χέρι, αλλά όταν γύρισε τα μάτια του προς το
ιππικό του, είδε ότι το νερό δεν αρκεί για όλους, οπότε χωρίς να το ακουμπήσει
στα χείλη του το επέστρεψε προς τους στρατιώτες, λέγοντας τους πως δεν μπορεί αυτός
να πίνει ενώ όλοι οι υπόλοιποι Μακεδόνες
να διψούν.
Βλέποντας την εγκράτεια του οι στρατιώτες του τον θαύμασαν
πολύ και νιώθοντας την αγάπη του για εκείνους ξέχασαν και την δίψα τους αλλά
και την κούραση τους και αμέσως μετά αφού μαστίγωσαν τα άλογα τους φώναξαν:
«Εμπρός με αυτόν τον αρχηγό ούτε δίψα νιώθουμε ούτε κόπους,
αλλά ούτε ότι είμαστε θνητοί πιστεύουμε».
