Της Στέλλας Δάλλα-Αναγνώστου
Σκεφτόμουν, ότι όλος ο Δυτικός κόσμος, οδηγημένος από την
κακοδοξία του παπισμού που διδάσκει έναν οργισμένο, εκδικητικό και
προσβεβλημένο Θεό, έχει καταλήξει, όλο και περισσότερο, να αντικαθιστά τις
θρησκευτικές γιορτές, με γιορτές ιδεών και αφηρημένων εννοιών.
Οι ευκαιρίες για προσφορά λατρείας και ευχαριστίας προς τον
Θεό για όλες τις ευκαιρίες που Εκείνος προσφέρει για την σωτηρία μας, έχουν
μετατραπεί σε ειδωλολατρικού τύπου πανηγυρισμούς μιάς κάποιας ιδέας που κανείς
δεν ξέρει πια από πού ξεφύτρωσε. Έτσι,
τα Χριστούγεννα και το Πάσχα έχουν μετατραπεί σε γιορτές μιάς απρόσωπης,
διαθρησκειακής, και μη φηλαφητής «αγάπης», που κανείς δεν ξέρει πια τι να την
κάνει, πώς να του κάνει την ζωή πιο γλυκειά και πιο υποφερτή, γιατί δεν έχει
τίποτε να προσφέρει, παρά μόνον λόγια, γιατί δεν είναι θεϊκή, κι ό,τι δεν είναι
θεϊκό, πάντα «εκπίπτει», πάντα προδίδει.
Οι γιορτές των αγίων πάλι, ήταν οι πρώτες που αποσιωπήθηκαν,
λες και φθόνησε η κοινωνία την αγιότητά τους.
Κάπου, αραιά, συναντά κανείς στον δυτικό κόσμο, κατάλοιπα ονομασιών,
όπως Άγιος Γεώργιος, Αγία Αικατερίνη, Άγιος Νικόλαος, αλλά είναι κενό γράμμα,
ονομασίες αποκομμένες από τα συναξάρια των Αγίων που δόξασαν τα ονόματα
αυτά. Στην θέση τους μπήκαν ανώνυμοι
εορτασμοί ημερών, και απροσώπων ιδεών.
Ημέρα της μητέρας, του πατέρα, της φιλίας, της υγείας, κατά της βίας,
κατά του αναλφαβητισμού, και άλλες τέτοιες, αποκομμένες από τα ζωντανά
παραδείγματα των ανθρώπων που έκαναν πράξη με το αίμα τους αυτές τις
ιδέες. Ποτέ δεν θα επιτευχθούν για την
Δυτική κοινωνία η στόχοι αυτοί, όσο ομαδική κι αν είναι η συναίνεση. Δεν θα επιτευχθούν, γιατί η ίδια εξοστράκισε
τους μπροστάρηδες. Εκείνους που δόξασαν
με το αίμα τους τις ιδέες αυτές, όχι γιατί πίστευαν σ’ αυτές σαν απόλυτη αξία,
αλλά γιατί αγαπούσαν και ακολουθούσαν Εκείνον που τις γέννησε. Εκείνος ήταν η έμπνευση και το θάρρος τους,
Εκείνος έντυσε την κάθε ιδέα με την στολή της αφθαρσίας.
Και σαν να μην έφθαναν αυτά, η Δύση προχώρησε και στην
επαναφορά εορτών που θυμίζουν την Αφροδίτη, την Άρτεμη, τον Απόλλωνα, και κάθε
άλλη ασύδοτη θεότητα, ξεχνώντας πως οι θυσίες που τους προσφέρονταν στην
αρχαιότητα, δεν ήταν παρά για να καταπαραϋνουν το ανθρωποβόρο και απρόβλεπτο
μίσος τους. Γιορτάζει λοιπόν την ερωτική
επιθυμία στο όνομα κάποιου «Βαλεντίνου», με αμφίβολη ιστορική ύπαρξη, και ακόμη
πιο αμφίβολο ήθος. Και δεν ντρέπεται και
την αντιφατικότητά της, όταν έρχεται μετά να εισηγηθεί την εξάλειψη της βίας
κατά των γυναικών, μιάς βίας, για την οποία άφησε την πόρτα ορθάνοιχτη, μέσω του
«ελεύθερου έρωτα»!
Κι η καημένη η Ελλάδα;
Παραπαίοντας ανάμεσα στην Ανατολή και την Δύση, ψάχνει να βρεί τον εαυτό
της…στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί
όποιος ψάχνει βρίσκει, φωτίζει κι ο Θεός.
Στο μεγαλύτερο ποσοστό όμως, δεν ψάχνει.
Απλά μιμείται μηχανικά, ακολουθεί απροβλημάτιστα, ξεπουλά τα πάντα στους
βωμούς της πρόχειρης ευχαρίστησης, και της γενικής αποδοχής. Υπάρχει όμως ακόμη κάτι που την
συγκρατεί: Το Θείο Βάπτισμα. Το Άγιο Πνεύμα που συνέχει και συγκρατεί τα
πάντα. Στο μεγαλύτερο ποσοστό μας,
τουλάχιστον μέχρι σήμερα, οι Έλληνες είμαστε βαπτισμένοι, κι ας μην ξέρουμε
γιατί. Η Θεία Χάρις εξακολουθεί να μένει
εκεί, σε μια σκοτεινή γωνιά της ύπαρξής μας, να μας προστατεύει, να μας
συγκρατεί, να μας σώζει από το χάος της σύγχυσης.
Το Θείο Βάπτισμα, καθώς και γενηές ολόκληρες αδιάκοπης
Ορδόδοξης πίστης και λατρείας, έχουν χτίσει ένα συλλογικό υποσυνείδητο
θρησκευτικό υπόβαθρο. Και είναι αυτό το
υπόβαθρο, που κάνει ακόμη και τους λιγότερο συνειδητούς, να περνούν από την
εκκλησία Χριστούγεννα και Πάσχα, έστω «για το καλό». Και είναι το ίδιο υποσυνείδητο, που κάνει
τόσους συμπατριώτες μου να μιλούν για τον «άγιο βαλεντίνο», κι εγώ να χαμογελώ. Βλέπεις, πουθενά στον υπόλοιπο κόσμο δεν
έβαλε κανείς σ’ αυτήν την γιορτή το πρόσημο της αγιότητας. Όλοι
μιλούν για «valentine’s day», δηλαδή για μία ημέρα
αφιερωμένη στην ουτοπία του ρομαντικού έρωτα και των εξωσυζυγικών σχέσεων. Κι οι καημένοι οι Έλληνες, που την δέχτηκαν
κι αυτήν απροβλημάτιστα όπως κάθε νέα μόδα, οι βαφτισμένοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι
Έλληνες, με τα ψήγματα της Θρησκευτικής σοφίας που απομένουν μέσα τους, δεν
διανοούνται να γιορτάσουν κάποιο όνομα, αν δεν είναι όνομα αγίου της
Εκκλησίας! Κι έτσι αυθαίρετα, σε διεθνή
καινοτομία, κόλλησαν στον Βαλεντίνο το προσωνύμιο της αγιότητος! Βέβηλο, δεν λέω, αλλά κάτι δηλώνει. Κι όσο το δηλώνει…υπάρχει ελπίδα!
Στέλλα Ν.
Αναγνώστου-Δάλλα.
