Μία επιστολή που συ­γκινεί και δι­δά­σκει...

 

Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου
Οι δύ­σκολες ώ­ρες ε­νώ­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρο τους αν­θρώ­πους και α­πε­λευ­θε­ρώ­νουν τις ε­σώ­τα­τες ψυ­χι­κές μας δυ­νά­μεις, οι ο­ποί­ες στη­ρί­ζουν ε­κεί­νους οι ο­ποί­οι ευ­ρί­σκο­νται εν α­νά­γκαις ποι­κί­λαις.
Ευ­τυ­χώς που σή­με­ρα
υπάρ­χουν άν­θρω­ποι με ευ­γέ­νεια ψυ­χής, ευαι­σθη­σί­ες, α­γά­πη και κα­τα­νό­η­ση, οι ο­ποί­οι φα­νε­ρώ­νουν με την συ­μπε­ρι­φο­ρά τους και την εν γέ­νει στά­ση τους την α­ξί­α του αν­θρωπί­νου προ­σώ­που, ως ει­κόνος Θε­ού.

Το γε­γο­νός αυ­τό εί­ναι πα­ρή­γο­ρο και ε­πι­στη­ρι­κτι­κό στους α­πα­ρά­κλη­τους και­ρούς που ζού­με και μας δί­νει την ελ­πί­δα, ή μάλ­λον την βε­βαιό­τη­τα, ό­τι δεν χά­θη­καν ό­λα.

Πηγή : Συνοδοιπορία

Οι σει­σμοί της Κε­φα­λο­νιάς συ­σπει­ρώ­νουν για μιά α­κό­μη φορά τους αν­θρώ­πους σε μί­α κοι­νή προ­σπά­θεια στη­ρί­ξε­ως των σει­σμοπλή­κτων α­δελ­φών μας.

Ό­λες οι εκ­δη­λώ­σεις αγά­πης, εν προ­κει­μέ­νω, εί­ναι συ­γκι­νη­τι­κές. Μι­λώ ό­χι μό­νο σε γε­νι­κό ε­πί­πε­δο, αλ­λά ει­δικώτε­ρα για την Πά­τρα, ό­που το ποί­μνιό μας και πά­λι ε­ξεδή­λω­σε το με­γα­λεί­ο της ψυ­χής διά της προ­σευ­χής, αλ­λά και της προ­σφο­ράς ει­δών πρώ­της α­νάγκης.

Θα στα­θώ ό­μως ξε­χω­ριστά σε έ­να γράμ­μα που έ­γρα­ψαν παι­διά, δι­κά μας παι­διά, Πα­τρι­νό­που­λα, τα ο­ποί­α με κα­μά­ρι και εν Κυ­ρί­ω καύ­χη­ση πα­ρα­κο­λου­θούμε στον α­γώ­να που κά­νουν, ό­χι μό­νο στα α­θλή­μα­τα και στο στί­βο, αλ­λά και στο γή­πε­δο της ζω­ής.

Εί­ναι παι­διά που α­γω­νί­ζο­νται να κα­τα­κτή­σουν την ζω­ή. Έρ­χο­νται να πά­ρουν την ευ­χή μου, να συ­νο­μι­λή­σουν μα­ζί μου. Έ­χουν πνευ­μα­τι­κές ανα­ζη­τή­σεις, μα πά­νω απ΄ ό­λα δί­νουν με τον νε­α­νι­κό τους εν­θου­σια­σμό, ελ­πί­δα, δύ­να­μη, αι­σιο­δο­ξί­α.

Το γράμ­μα ε­γρά­φη α­πό το χέ­ρι των παιδιών, πο­δο­σφαι­ρι­στών της Ε.Π.Σ. Α­χα­ΐας. Απευ­θύ­νο­νται στους συνα­θλη­τές τους της Ε.Π.Σ. Κε­φαλ­λη­νί­ας /Ιθά­κης.

Πα­ρα­θέ­τω την ε­πι­στο­λή ό­πως ήλ­θε στα χέ­ρια μου α­πό τον προ­πο­νη­τή τους, ό­ταν με ε­πεσκέ­φθη προ­κει­μέ­νου να με κα­λέ­ση σε εκ­δή­λω­ση της Ομά­δος, ο ο­ποί­ος ή­το ι­διαι­τέ­ρως συ­γκι­νη­μέ­νος α­πό το πε­ριε­χό­με­νο της ε­πι­στο­λής και δι­καί­ως, ως θα δια­πι­στώ­σε­τε και σεις εκ της α­να­γνώ­σε­ως του κει­μέ­νου.

ΠΡΟΣ: ΤΟΥΣ ΠΟ­ΔΟ­ΣΦΑΙ­ΡΙ­ΣΤΕΣ ΤΩΝ ΜΙ­ΚΤΩΝ ΟΜΑ­ΔΩΝ ΤΗΣ ΕΠ­Σ ΚΕ­ΦΑ­ΛΟ­ΝΙΑΣ/Ι­ΘΑ­ΚΗΣ

Α­γα­πη­τοί μας φί­λοι και συ­μπαί­κτες,

Σε αυ­τές τις δύ­σκο­λες ώ­ρες που περ­νά­τε τό­σο οι ί­διοι ό­σο και ο­λό­κλη­ρο το νη­σί σας, έ­να να ξέ­ρε­τε: ΕΙ­ΜΑ­ΣΤΕ ΜΑ­ΖΙ ΣΑΣ!!! Ό­πως ξέ­ρε­τε να α­γω­νί­ζε­στε και πο­λύ κα­λά μέσα στο γή­πε­δο, έ­τσι και τώ­ρα να α­γω­νι­στεί­τε με πε­ρίσ­σια ψυ­χι­κή δύνα­μη, τό­σο για ε­σάς ό­σο και για τους γο­νείς σας και τους συ­ναν­θρώ­πους σας.

Μην α­φή­σε­τε αυ­τήν την ά­σχη­μη συ­γκυ­ρί­α να σας κα­τα­βάλ­λει. Βάλ­τε τα δυ­να­τά σας να βγεί­τε νι­κη­τές, τό­σο ως ά­το­μα αλ­λά και ως ο­μά­δα, έ­τσι ό­πως ε­σείς γνω­ρί­ζε­τε.

Μοι­ρά­στε ελ­πί­δα και αι­σιο­δο­ξί­α και γί­νε­τε για ό­λους ε­μάς ζω­ντανό πα­ρά­δειγ­μα «α­γώ­να»: ό­χι πο­δο­σφαι­ρι­κού αλ­λά ζω­ής.

Να θυ­μά­στε ό­τι αυ­τές τις κρί­σι­μες ώ­ρες οι σκέ­ψεις μας εί­ναι μα­ζί σας, η συ­μπα­ρά­στα­σή μας α­πε­ριό­ριστη και οι ευ­χές μας για γρή­γο­ρη α­πο­κα­τά­σταση της ζω­ής σας τό­σες πολ­λές που δεν χω­ρούν να γε­μί­σουν έ­να γή­πε­δο πο­δοσφαί­ρου!!!

Αυ­τόν τον α­γώ­να που κα­λεί­στε να παί­ξετε, να εί­στε σί­γου­ροι ό­τι θα τον κερ­δί­σε­τε με ό­πλα σας τη δύ­να­μη, την αι­σιο­δο­ξί­α και την ελ­πί­δα.

Το α­πο­τέ­λε­σμα θα εί­ναι ΝΙ­ΚΗ ΓΙΑ Ε­ΣΑΣ!!!

Πά­ντα στο πλευ­ρό σας , πά­ντα μα­ζί σας!!!

Με συ­μπα­ρά­στα­ση και εκτί­μη­ση,

Οι συ­μπαί­κτες σας α­πό τις Μι­κτές ο­μά­δες

(ΠΑΙ­ΔΩΝ & ΝΕ­ΩΝ) της ΕΠ­Σ Α­ΧΑ­Ϊ­ΑΣ

Σχο­λιά­ζο­ντας το κεί­με­νο , ο Πρό­ε­δρος της ε­πι­τρο­πής των Μι­κτών Ο­μά­δων Ε.Π.Σ.Α. και οι Προ­πο­νη­τές, α­νέ­φε­ραν χα­ρακτη­ρι­στι­κά: «…Το πο­δό­σφαι­ρο μπο­ρεί να παί­ζε­ται μέ­σα στις γραμ­μές ε­νός ορ­θο­γω­νί­ου, αλ­λ΄ ού­τε αρ­χί­ζει, ού­τε τε­λειώ­νει μέ­σα σε αυ­τό!!!».
* Θε­ω­ρώ χρέ­ος μου να ε­παι­νέ­σω τα παι­διά μας, τα ο­ποί­α με την ε­πι­στο­λή τους αυ­τή μας συ­γκί­νη­σαν ι­διαι­τέ­ρως, μας ε­δίδα­ξαν και μας δι­δά­σκουν ή­θος, αν­θρω­πιά, α­γά­πη σε μιά ε­πο­χή που εν πολ­λοίς ε­ψύ­γη η α­γά­πη των πολ­λών και, ό­πως ευ­στό­χως έ­χει ει­πω­θή, πή­ρε διαζύ­γιο η α­γά­πη α­πό την δύ­να­μη.

Ό­μως, η α­γά­πη έ­χει α­πό μό­νη της δύ­να­μη με­γί­στη, γεφυ­ρώ­νει χά­σμα­τα, θε­ρα­πεύ­ει πλη­γές, α­πα­λύ­νει τον πό­νο, σφογγί­ζει δά­κρυα, γλυ­καί­νει τις καρ­διές, φω­τί­ζει το σκό­τος, στε­γάζει α­στέ­γους, δί­δει τρο­φή σε πει­να­σμέ­νους, στη­ρί­ζει ορ­φα­νά, πλου­τί­ζει τους πέ­νη­τας, δί­δει θάρ­ρος σε ώ­ρες α­πελ­πι­σί­ας...

Το ά­ρω­μα της α­γά­πης που εκ­χύ­νε­ται α­πό το γράμ­μα, κα­λύτε­ρα α­πό τις καρ­διές των παι­διών μας, δεν εί­ναι πα­ρη­γο­ριά μό­νο για τους συ­μπαί­κτες τους της Κε­φα­λο­νιάς, αλ­λά α­να­ψυ­χή για ό­λους μας, ε­πι­στη­ριγ­μός και ελ­πί­δα.

Μπρά­βο σας παι­διά μου! Πο­τέ μου δεν αμ­φέ­βα­λα για το ή­θος σας. Ό­ταν ήλ­θα­τε για πρώ­τη φο­ρά στο Γρα­φεί­ο μου, για να πά­ρε­τε την ευ­λο­γί­α μου, διεπί­στω­σα τον ω­ραί­ο κό­σμο της ψυ­χής σας και ο­λόψυ­χα ε­ξέ­φρασα τον έ­παι­νό μου για σας, και ε­ξαι­ρέ­τως για τους γο­νείς σας και τους δα­σκά­λους σας.

Τώ­ρα, για μιά α­κό­μη φο­ρά σας βαθ­μο­λο­γώ με «Α­ΡΙ­ΣΤΑ» και σας προ­βάλλω ως πρό­τυπα μι­μήσε­ως και ε­πα­να­λαμβά­νω τους λό­γους «ιδού εγώ καί τά παι­δί­α α μοι έδω­κεν ο Θε­ός…».

Συ­νε­χί­στε τον ω­ραί­ο αγώ­να σας. Εί­ναι δύ­σκο­λος, αλ­λά α­ξί­ζει τον κόπο. Ο κα­θείς α­πό σας εί­ναι «κλω­νί βα­σι­λικός στης γης το πε­ρι­βό­λι». Ε­σείς ο­μορ­φαίνε­τε τον κόσμο και τον κάνε­τε να ευω­διά­ζει.