Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα
Ένας στρατιώτης που πολεμούσε στο Μέτωπο το ’40, έγραφε στην
γυναίκα του: « κάναμε έφοδο τις προάλλες, υπερθέαμα! Όλα τα είχε!
Και ήχο, και βόμβες, και αγωνία, και δράση! Το καλύτερο θέαμα βλέπουμε εδώ πάνω! Κάποια στιγμή, ένοιωσα έναν έντονο πόνο, κι
είδα το αίμα μου να βάφει κόκκινο το χιόνι…
Σκέφτηκα πως έχασα το πόδι μου.
Μην ανησυχείς. Μια πληγή ήταν
μόνο. Αλλά κι αν το ‘χανα, σκέφτηκα, τι
θα πείραζε; Τι είναι ένα πόδι για την
Πατρίδα; Τι είναι ένα πόδι για να ‘χεις
Πατρίδα, και μάλιστα, τέτοια Πατρίδα;
Πρέπει να τα θυσιάζουμε πρόθυμα όλα, όνειρα, και την ζωή μας ακόμη , αν
χρειαστεί. Το μέγεθος της θυσίας πρέπει
να είναι ανάλογο με το μεγαλείο αυτού του αγαθού που υπερασπιζόμαστε. Για το μεγαλείο της Ελλάδας μας, καμμιά θυσία
δεν είναι αρκετά μεγάλη! Και να σου πω
και κάτι ακόμη; Μπορώ να πολεμώ, γιατί
είμαι ήσυχος. Είμαι ξένοιαστος και
ελεύθερος να κάνω τον πιο μεγάλο άθλο, γιατί ξέρω ότι το σπίτι μου, οι δικοί
μου, οι υποθέσεις μου, είναι σε καλά χέρια, και τίποτε δεν πρόκειται να χαθεί
όσο λείπω…».