Σε αυτό το άρθρο συγκεντρώσαμε τις γραπτές εντυπώσεις που κατέθεσαν από την εμπειρία του ταξιδιού στην Ουγκάντα ,μέλη του ιεραποστολικού κλιμακίου της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής το 2014.Τις καταθέτουμε με αγάπη εδώ, σαν ευχαριστώ σε όλους εκείνους που κοπίασαν και συνεχίζουν να κοπιάζουν για την υπόθεση της Ιεραποστολής.
Για ένα παιδικό χαμόγελο αξίζει να παλεύεις!
Της Σταυρούλας Χαβατζόγλου (μέλους της αποστολής στην Ουγκάντα τον Ιούλιο του 2013 και Αύγουστο του 2014)*
Την εμπειρία της Ουγκάντας φέτος εγώ την έζησα για δεύτερη φορά! Αυτό το καλοκαίρι αποφάσισα να μείνω ένα μήνα για να βιώσω καλύτερα την κατάσταση που επικρατεί και να έρθω πιο κοντά με τους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως κατεβαίνοντας είχα τον ενθουσιασμό και τη χαρά της προσφοράς, αλλά αυτό που συνάντησα με ξεπέρασε γρήγορα.
Η αγάπη και η καλοσύνη των ανθρώπων,η εγκάρδια προσφορά, η δίψα για να γνωρίσουν την ορθόδοξη πίστη και η αληθινή βίωσή της, με έκαναν να αναθεωρήσω. Κατάλαβα ότι ο Θεός έχει επιλέξει τις καρδιές αυτών των ανθρώπων γιατί αναπαύεται στην απλότητά τους.
Τελικά, μου έμαθαν αυτοί οι άνθρωποι τον τρόπο για να πιστεύω ολοκληρωτικά και να αγαπώ ανιδιοτελώς! Μου έδειξαν ότι η προσφορά ωφελεί περισσότερο και δίνει μεγαλύτερη χαρά σε αυτόν που προσφέρει. Πως η ευτυχία έχει ένα πρόσωπο και βρίσκεται σε στιγμές της καθημερινότητας, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Της Σταυρούλας
Λαμπίδη*
Όσες φορές και αν κατέβει κανείς τελικά στην Αφρική γυρνάει πάντα με γεμάτη την καρδιά. Αυτό το καλοκαίρι κατάφερα να ζήσω για 2η φορά την εμπειρία της Ουγκάντας. Μετά τις περσινές εικόνες και αναμνήσεις που είχα από τον τόσο διαφορετικό αυτό κόσμο περίμενα με μεγάλη χαρά και προσμονή αυτό το ταξίδι.
Πέρσι είδαμε την Ιεραποστολή αυτή να βάζει τα θεμέλια της. Φέτος κατεβήκαμε περιμένοντας να δούμε την εξέλιξή της. Αυτό που βρήκαμε όμως ήταν πολύ παραπάνω από ότι μπορεί να είχαμε φανταστεί. Βρήκαμε την εκκλησία του Αγ.Σπυρίδωνα σχεδόν ολοκληρωμένη. Βρήκαμε ένα ιατρείο. Βρήκαμε ένα πολύ όμορφο και περιποιημένο χώρο. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ότι βρήκαμε μια ενορία! Βρήκαμε μια πολύ μεγάλη οικογένεια! Άνθρωποι όλων των ηλικιών έτοιμοι να προσφέρουν και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Άνθρωποι που ζούνε με το τίποτα αλλά χαμογελούνε πάντα. Άνθρωποι που πιστεύουν με την ψυχή τους. Σε κάθε Θεία Λειτουργία βλέπαμε την Εκκλησία να ζωντανεύει! Από πολύ νωρίς είχε γεμίσει. Και όλοι έψελναν μαζί. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Ήταν μια συγκλονιστική εικόνα που στην Ελλάδα δεν έχω συναντήσει.
Οι άνθρωποι της Ουγκάντας μου έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα εγώ να τους δώσω! Με βοήθησαν να γνωρίσω τον Θεό καλύτερα και μέσα από Αυτόν να γνωρίσω και τον εαυτό μου καλύτερα. Έμαθα να εκτιμάω αλλά και να ευχαριστώ κάθε μέρα για όσα έχω. Γιατί εκεί κάτω τίποτα από αυτά δεν είναι δεδομένο. Αυτοί οι άνθρωποι μου απέδειξαν πόσο απλό είναι να είσαι ευτυχισμένος. Πως μέσα σε τόσες κακουχίες και προβλήματα να έχεις την δύναμη να χαμογελάς. Πως δεν πρέπει ποτέ να πάψεις να ελπίζεις.
της Θεοδώρας Τριπικέλη Σαμπαζιώτου *
"Η εμπειρία μου από την μακρινή Ουγκάντα"
Της Ελένης Μαρκοπούλου *
Μια μικρή κουκκίδα στην υδρόγειο. Για να το καταλάβει κανείς αυτό χρειάζεται να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στην μαύρη ήπειρο. Από το πρώτο βήμα αισθάνεσαι τα εξερευνητικά μάτια των παιδιών πάνω σου.. Πότε-πότε θέλεις να σκύψεις το κεφάλι από την ντροπή.
Επαναπροσδιορίζεις τα γιατί σου και τα θέλω σου! Προσπαθείς απεγνωσμένα να μην ξεχάσεις ότι είδες, δεν σου αρκούν οι φωτογραφίες. Παρατηρείς τη ζωή των ανθρώπων εκεί και το συγκρίνεις με την πίστη τους. Τόσες δυσκολίες, τόσο μεγάλες ανάγκες - μια ήπειρος που αισθάνεται αδικημένη απέναντι στις υπόλοιπες ηπείρους- κι όμως τέτοια πίστη κι ευγνωμοσύνη σαν να τους τα έδωσε όλα ο Θεός.
Τις μέρες που μείναμε εκεί κάναμε κατήχηση, κατασκήνωση για μεγάλους και παιδιά, μαθήματα πρώτων βοηθειών καθώς και υγιεινής, ομιλίες και συζητήσεις για προβλήματα όπως αλκοολισμό κ.α., επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο για τον εντοπισμό των αναγκών. Όλα αυτά τα ανταλλάξαμε μαζί τους με το να μας δείξουν την ανιοδιοτελή αγάπη, την προσφορά, τη ζωή χωρίς αγαθά τα οποία στην Ελλάδα θεωρούμε απαραίτητα για τη διαβίωση μας. Ο αποχαιρετισμός, όπως και πέρυσι, ήταν πολύ δύσκολος. Αγκαλιές με όλα τα παιδιά, δάκρυα, υποσχέσεις για συνάντηση το 2015, γράμματα με παιδικές ζωγραφιές και παρακλήσεις παιδιών για βοήθεια στο πρόγραμμα αναδοχής.
Ετοίμασα την βαλίτσα μου για την Ελλάδα. Έβαλα μέσα αισιοδοξία, ηρεμία και πληρότητα, το δεδομένο οτι δεν τα ξέρω όλα και πάνω από όλα τη σημασία της ίδιας καθημερινότητας. Γιατί η ρουτίνα τελικά δεν σπάει μόνο από καλά γεγονότα αλλά κι από άσχημα οπότε οι Ουγκαντέζοι κατι θα ξέρουν που αγαπούν την ίδια μέρα με τη χθεσινή.
* Σημείωση της 3ης Αποστολής: Η Ελενη Μαρκοπούλου, Νοσηλεύτρια , βοήθησε και προσέφερε με αγάπη, εθελοντικά το 2013 και 2014 στη Ιεραποστολική δραστηριότητα της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Μαζί με άλλα νέα παιδιά βοηθά στο πρόγραμμα αναδοχής σπουδών για τα παιδιά της Ουγκάντας κατά τη διάρκεια του χειμώνα.Ο Θεός να την ευλογεί!Την ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ότι για ένα παιδικό χαμόγελο αξίζει να παλεύεις! Αυτή η μικρή χώρα της μαύρης ηπείρου αποτελεί για μένα το πιο σημαντικό εφόδιο και λειτουργεί ως φωτεινός φάρος για όλην τη ζωή μου! Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να γίνω ένα μικρό μαντηλάκι για ένα δάκρυ της Αφρικής και εύχομαι να επιστρέψω του χρόνου σε αυτήν τη χώρα που πλέον νιώθω δεύτερο σπίτι μου!
* Σημείωση της 3ης Αποστολής. Η Σταυρούλα Χαβαντζόγλου, φοιτήτρια της Παιδαγωγικής βοήθησε και προσέφερε με αγάπη , εθελοντικά το 2013 και 2014 στη Ιεραποστολική δραστηριότητα της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Μαζί με άλλα νέα παιδιά βοηθά στο πρόγραμμα αναδοχής σπουδών για τα παιδιά της Ουγκάντας κατά τη διάρκεια του χειμώνα.Ο Θεός να την ευλογεί!Την ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Ουγκάντα με έμαθε να εκτιμάω αλλά και να ευχαριστώ κάθε μέρα για όσα έχω
Όσες φορές και αν κατέβει κανείς τελικά στην Αφρική γυρνάει πάντα με γεμάτη την καρδιά. Αυτό το καλοκαίρι κατάφερα να ζήσω για 2η φορά την εμπειρία της Ουγκάντας. Μετά τις περσινές εικόνες και αναμνήσεις που είχα από τον τόσο διαφορετικό αυτό κόσμο περίμενα με μεγάλη χαρά και προσμονή αυτό το ταξίδι.
Πέρσι είδαμε την Ιεραποστολή αυτή να βάζει τα θεμέλια της. Φέτος κατεβήκαμε περιμένοντας να δούμε την εξέλιξή της. Αυτό που βρήκαμε όμως ήταν πολύ παραπάνω από ότι μπορεί να είχαμε φανταστεί. Βρήκαμε την εκκλησία του Αγ.Σπυρίδωνα σχεδόν ολοκληρωμένη. Βρήκαμε ένα ιατρείο. Βρήκαμε ένα πολύ όμορφο και περιποιημένο χώρο. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ότι βρήκαμε μια ενορία! Βρήκαμε μια πολύ μεγάλη οικογένεια! Άνθρωποι όλων των ηλικιών έτοιμοι να προσφέρουν και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Άνθρωποι που ζούνε με το τίποτα αλλά χαμογελούνε πάντα. Άνθρωποι που πιστεύουν με την ψυχή τους. Σε κάθε Θεία Λειτουργία βλέπαμε την Εκκλησία να ζωντανεύει! Από πολύ νωρίς είχε γεμίσει. Και όλοι έψελναν μαζί. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Ήταν μια συγκλονιστική εικόνα που στην Ελλάδα δεν έχω συναντήσει.
Οι άνθρωποι της Ουγκάντας μου έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα εγώ να τους δώσω! Με βοήθησαν να γνωρίσω τον Θεό καλύτερα και μέσα από Αυτόν να γνωρίσω και τον εαυτό μου καλύτερα. Έμαθα να εκτιμάω αλλά και να ευχαριστώ κάθε μέρα για όσα έχω. Γιατί εκεί κάτω τίποτα από αυτά δεν είναι δεδομένο. Αυτοί οι άνθρωποι μου απέδειξαν πόσο απλό είναι να είσαι ευτυχισμένος. Πως μέσα σε τόσες κακουχίες και προβλήματα να έχεις την δύναμη να χαμογελάς. Πως δεν πρέπει ποτέ να πάψεις να ελπίζεις.
* Σημείωση της 3ης
Αποστολής. Η Σταυρούλα Λαμπίδη, φοιτήτρια της Ιατρικής, βοήθησε και προσέφερε με
αγάπη , εθελοντικά το 2013 και 2014 στη Ιεραποστολική δραστηριότητα της Ιεράς
Μονής Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Μαζί με άλλα νέα παιδιά βοηθά στο πρόγραμμα
αναδοχής σπουδών για τα παιδιά της Ουγκάντας κατά τη διάρκεια του χειμώνα.Ο Θεός
να την ευλογεί!Την ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ποιός βοήθησε ποιόν;
της Θεοδώρας Τριπικέλη Σαμπαζιώτου *
Ήταν παιδικό μου όνειρο από
αυτά που μας συνοδεύουν πολλές φορές με περισσή επιμονή ακόμη και στα χρόνια της
ενηλικίωσης… Από τη στιγμή που τον φετινό Ιούλιο
προσγειώθηκε το αεροπλάνο στην πρωτεύουσα της Ουγκάντας, απογειώθηκε η διάθεσή
μου από τη σφαίρα του ονείρου σ᾽ αυτήν της λύτρωσης!
Μάτια λαμπερά, χαμογελαστά
προσωπάκια, χαρούμενοι άνθρωποι προσφοράς καλοσύνης και αγάπης, συντροφιές
γεμάτες θετικά συναισθήματα, διψασμένες ψυχές για γνωριμία με την
Αγάπη!
Φανταζόμουν χρόνια τώρα την
Ιεραποστολή σαν συμπαράσταση στον μαύρο αδελφό μου με κατήχηση, βοήθεια στη
φτώχεια του, συμβολή στην αλλαγή συνθηκών διαβίωσής του
κ.λπ.
Όλα αυτά τελικά ήταν
απειροελάχιστα μπροστά στην ευλογημένη, μοναδική και πρωτόγνωρη ιεραποστολή… που
δέχθηκα απ᾽ τα αδέλφια μου της
Ουγκάντα!
Πήγα τάχα να προσφέρω και
έφυγα υποχρεωμένη για όσα μου χάρισαν απλόχερα επί 15 μέρες μικροί και μεγάλοι
στο μικρό χωριό Λουγκουζί. Τελικά ποιός «έπαιξε» το ρόλο του Καλού Σαμαρείτη
σ᾽ αυτήν την αμφίδρομη σχέση στα βάθη της
Αφρικής;
*Σημείωση της 3ης
αποστολής .Η κ.Θεοδώρα Τριπικέλη Σαμπαζιώτου είναι νηπιαγωγός και
βοήθησε εθελοντικά στην Ιεραποστολική και φιλανθρωπική δραστηριότητα της Ιεράς
Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής τον Ιούλιο του 2014 στην Ουγκάντα.Ο Θεός να ευλογεί
την οικογένειά της.Την ευχαριστούμε ¨από καρδιάς¨πολύ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Της Ελένης Μαρκοπούλου *
"Ετοίμασα για δεύτερη φορά τη βαλίτσα μου για την Ουγκάντα. Έβαλα μέσα προβλήματα που νόμιζα ότι είχα.. Κούραση από τη δουλειά, ρουτίνα καθημερίνοτητας, άγχος από τον καταιγισμό ειδήσεων και εννοείται το δεδομένο ότι τα ξέρω όλα. Για ακόμη μια φορά διαπίστωσα ότι είμαι η Ελένη, της Αθήνας, της Ελλάδας, της Ευρώπης, της γης κτλ.
της Ελένης Μαρκοπούλου (μέλους της 3ης αποστολής στην Ουγκάντα)
Μια μικρή κουκκίδα στην υδρόγειο. Για να το καταλάβει κανείς αυτό χρειάζεται να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στην μαύρη ήπειρο. Από το πρώτο βήμα αισθάνεσαι τα εξερευνητικά μάτια των παιδιών πάνω σου.. Πότε-πότε θέλεις να σκύψεις το κεφάλι από την ντροπή.
Επαναπροσδιορίζεις τα γιατί σου και τα θέλω σου! Προσπαθείς απεγνωσμένα να μην ξεχάσεις ότι είδες, δεν σου αρκούν οι φωτογραφίες. Παρατηρείς τη ζωή των ανθρώπων εκεί και το συγκρίνεις με την πίστη τους. Τόσες δυσκολίες, τόσο μεγάλες ανάγκες - μια ήπειρος που αισθάνεται αδικημένη απέναντι στις υπόλοιπες ηπείρους- κι όμως τέτοια πίστη κι ευγνωμοσύνη σαν να τους τα έδωσε όλα ο Θεός.
Τις μέρες που μείναμε εκεί κάναμε κατήχηση, κατασκήνωση για μεγάλους και παιδιά, μαθήματα πρώτων βοηθειών καθώς και υγιεινής, ομιλίες και συζητήσεις για προβλήματα όπως αλκοολισμό κ.α., επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο για τον εντοπισμό των αναγκών. Όλα αυτά τα ανταλλάξαμε μαζί τους με το να μας δείξουν την ανιοδιοτελή αγάπη, την προσφορά, τη ζωή χωρίς αγαθά τα οποία στην Ελλάδα θεωρούμε απαραίτητα για τη διαβίωση μας. Ο αποχαιρετισμός, όπως και πέρυσι, ήταν πολύ δύσκολος. Αγκαλιές με όλα τα παιδιά, δάκρυα, υποσχέσεις για συνάντηση το 2015, γράμματα με παιδικές ζωγραφιές και παρακλήσεις παιδιών για βοήθεια στο πρόγραμμα αναδοχής.
Ετοίμασα την βαλίτσα μου για την Ελλάδα. Έβαλα μέσα αισιοδοξία, ηρεμία και πληρότητα, το δεδομένο οτι δεν τα ξέρω όλα και πάνω από όλα τη σημασία της ίδιας καθημερινότητας. Γιατί η ρουτίνα τελικά δεν σπάει μόνο από καλά γεγονότα αλλά κι από άσχημα οπότε οι Ουγκαντέζοι κατι θα ξέρουν που αγαπούν την ίδια μέρα με τη χθεσινή.
* Σημείωση της 3ης Αποστολής: Η Ελενη Μαρκοπούλου, Νοσηλεύτρια , βοήθησε και προσέφερε με αγάπη, εθελοντικά το 2013 και 2014 στη Ιεραποστολική δραστηριότητα της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Μαζί με άλλα νέα παιδιά βοηθά στο πρόγραμμα αναδοχής σπουδών για τα παιδιά της Ουγκάντας κατά τη διάρκεια του χειμώνα.Ο Θεός να την ευλογεί!Την ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μα που πηγαίνουν τα 150
Της κ.Ασημίνας Διονυσώτη-Παπαπαύλου *
Η μέρα του ταξιδίου έφτασε. Όλα έτοιμα και να μαστε εκεί..!
Που να φανταστώ ότι αντί σε αεροπλάνο θα μπαίναμε στην μηχανή του χρόνου! Ενός χρόνου πολύ μακρινού, ενός χρόνου αγνώριστου και ξεχασμένου..
Βρισκόμαστε στην Ουγκάντα, κάπου γύρω στα… Απίστευτο!! Ο χρόνος εδώ έχει σταματήσει αιώνες πριν.!
Δρόμοι από κοκκινόχωμα χαραγμένοι από νεροποντές, μοιάζουν με άδεια ποτάμια που έχουν παρασύρει στο διάβα τους ότι βρήκαν και αφού στέρεψαν χάθηκε η μαγεία του νερού και απέμεινε γυμνή η αλήθεια….
Πραμάτειες πρόχειρα απλωμένες σε μουσαμάδες για χιλιόμετρα με λογής – λογής πράγματα, φρούτα, λαχανικά, έπιπλα, όλα μέσα στο κοκκινόχωμα. Το φαρμακείο μια παράγκα, δίπλα της μια άλλη, κάτι κρέμεται …. πλησιάζοντας διακρίνουμε ένα μαύρο μπούτι αγελάδας και μερικά συκώτια γεμάτα μύγες …….., δίπλα το κουρείο και παραδίπλα το ιατρείο….. Μυριάδες κόσμος πάει κι’ έρχεται …. και κάποια μωρά μέσα σε χαρτόκουτα εκεί στην άκρη του δρόμου κάνουν τα πρώτα τους βήματα σε αυτή την ατελείωτη αγορά, παρέα με κάποια κότα, ένα κουνέλι, ένα γουρούνι…...Μπουσουλάνε και δίπλα στο δρόμο τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα…... βιάζονται να προλάβουν κάτι που ποτέ δεν έρχεται….. και τα μωρά στα όρια του δρόμου….. ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΩΡΑ ;
Κι’ άλλα παιδιά πιο κάτω στο δρόμο έχουν στα χέρια κίτρινα μπιτόνια. Πάνε για νερό.. Όσο πλησιάζουμε τόσο μπορούμε να προσδιορίσουμε πιο εύκολα την ηλικία τους, θα είναι το πολύ 7-8 ετών, μόνα ξυπόλητα σε ένα δρόμο που δεξιά και αριστερά είναι ζούγκλα και αυτοκίνητα και το νερό…… χιλιόμετρα μακριά, και είναι ακόμα 11 η ώρα…… μα δεν πάνε σχολείο; ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ;
Πύργοι ψηλοί στην άκρη του δρόμου που σιγοκαίονται, είναι τα τούβλα φτιαγμένα από λάσπη και τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο και σε σειρές υψώνονται σε πύργο. Πόσο όμορφα να τα κοιτάς, και δίπλα φιγούρες παιδιών που δεν διακρίνεις την ηλικία είναι βουτηγμένες σε ένα λάκκο με λάσπη και κάτι κάνουν… βουτούν μέσα και βγάζουν λάσπη με τα χέρια τους, την τοποθετούν σε καλούπια και την δίνουν σε άλλους που φτιάχνουν τον πύργο.. μα είναι παιδιά και είναι η ώρα 11……. μα δεν πάνε σχολείο; ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ;
Και είναι μεσάνυχτα κι’ ο τόπος γεμίζει με παιδιά ξυπόλητα, που ξεχύνονται στους δρόμους σαν ζωάκια ψάχνοντας κάτι να βρουν, κάπου να κάτσουν, να κοιμηθούν….. Μα τι είναι όλα αυτά τα παιδιά?
- Α!! Αυτά είναι παιδιά ορφανά, δεν έχουν κανένα και ήρθαν όλα από πολύ μακριά σε κάποιο φορτηγό…... ΜΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΟΥΓΚΑΝΤΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ;
Και εκεί που απελπίζεσαι, εκεί που βουλιάζεις, γύρω στην ώρα του δειλινού, οι δρόμοι γεμίζουν με παιδιά ντυμένα άλλα στα κόκκινα, άλλα στα κίτρινα, άλλα στα ροζ και άλλα στα μπλε, άλλα μεγάλα και άλλα μικρά, μαλάκια με χάντρες ή κουρεμένα, παιδιά που φωνάζουν, παιδιά που γελούν που χαίρεσαι να τα κοιτάς, κρατάνε μια τσάντα, φοράνε παπούτσια….. και αναρωτιέσαι που ήταν αυτά;
- Α!! ναι, είναι αυτά που πηγαίνουν ΣΧΟΛΕΙΟ..…, μαθαίνουν να γράφουν και να διαβάζουν, μαθαίνουν να παίζουν και να τραγουδούν, έχουν ιατρείο και μαγειρείο, βρίσκουν να φάνε και να κοιμηθούν.. Και ξέρεις, είσαι ΕΣΥ αυτός που προσέχει αυτά τα παιδιά, εσύ που δεν κλείνεις τα μάτια, εσύ που δεν κλείνεις τα αυτιά, εσύ που απλώνεις τα χέρια και αγκαλιάζεις για αυτά τα παιδιά!
ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ !!!
Η Αφρική για μένα λειτούργησε σαν ένας καθρέπτης, μέσα στον οποίο για πρώτη φορά είδα τον εαυτό μου .. (και τρόμαξα...!).
Σγημείωση 3ης Αποστολής.Η κ.Ασημίνα Διονυσώτη-Παπαπαύλου είναι φιλόλογος και βοήθησε εθελοντικά στην 3η αποστολή της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα τον Ιούλιο του 2014.Την ευχαριστούμε "από καρδιάς"πολύ
