Σε πράγματα που γίνονται με «κόπο, θυσία και αγάπη ανθρώπων» αναφέρθηκε ο Αρχιμανδρίτης Εφραίμ Παναούσης, μιλώντας για την Ιεραποστολή στην Ουγκάντα, στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει...» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Ο π.Εφραίμ μίλησε για τις προσπάθειες που γίνονται από το 2012 στην Αφρική, στη χώρα της Ουγκάντα και μαζί με τους εθελοντές της 4ης αποστολής, της Ιεραποστολικής προσπάθειας της Ιεράς Μονής «Παναγία η Χρυσοπηγή», κατέθεσαν τις προσωπικές τους εμπειρίες και μαρτυρίες με τη βοήθεια πλούσιου φωτογραφικού και κινηματογραφικού υλικού.
«Η ομάδα αυτή προσπάθησε να βοηθήσει όσο μπορούσε» είπε ο π.Εφραίμ, τονίζοντας πως «από το 2012 έχουν γίνει πολλά πράγματα, πολύ σημαντικά» τα οποία «η Χάρη του Θεού αυτά τα δημιούργησε, τα δημιουργεί και τα συντηρεί. Το θαύμα είναι ακόμα μεγαλύτερο όταν καταλαβαίνει κανείς στις συνθήκες στις οποίες γίνονται αυτά τα πράγματα».
Αναφερόμενος στην λειτουργία Ιατρείου, Σχολείων κ.α. επεσήμανε πως «όλα αυτά γίνονται με την πολύτιμη βοήθεια των ανθρώπων που βοηθούν από τα μετόπισθεν, όπως εσείς, αλλά και ανθρώπων που το καλοκαίρι κατεβαίνουν κάτω και δίνουν, όχι μόνο λίγο από το χρόνο τους, αλλά δίνουν τον εαυτό τους».
Το φετινό καλοκαίρι «οργανώθηκε ένα Ιατρείο και σε τέσσερις μέρες πέρασαν περίπου 450 άτομα» τα οποία βρήκαν περίθαλψη από γιατρό που έφτασε εκεί από την Ελλάδα μαζί με την αποστολή, είπε σε άλλο σημείο, παρουσιάζοντας επιγραμματικά το έργο των δύο ομάδων βοήθειας.
Κάνοντας λόγο για το έργο της δεύτερης ομάδας είπε πως αυτή επικεντρώθηκε στη δημιουργία μιας κατασκήνωσης στο χωριό Λουγκουζί. «Η κατασκήνωση θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα ταχύρρυθμο Ορθόδοξο σεμινάριο της πίστεως» σημείωσε, προσθέτοντας πως έμαθαν απλά πράγματα για το πως μπορούν να οργανώσουν την καθημερινότητά τους με κανόνες υγιεινής κλπ.
«Τα βήματα στην Αφρική δεν είναι τίποτε άλλο από τα βήματα του Χριστού. Η Ιεραποστολή είναι μια φωνή που μας καλεί να μην κοιτάξουμε ο καθένας τον εαυτό του, αλλά να δούμε ο ένας τον άλλο, τη δυσκολία του άλλου. Ίσως, ανακαλύπτοντας έτσι τον κόσμο, ανακαλύψουμε μέσα από αυτόν τον εαυτό μας», υπογράμμισε ο π.Εφραίμ παρουσιάζοντας την πρώτη ομάδα συνεργατών.
Πηγή : Συνοδοιπορία
Ο Γιώργος Πολυχρονίδης, ιατρός παθολόγος αναφερόμενος αρχικά στις ομορφιές τις Αφρικής τόνισε πως «παρότι είναι πλούσια τα δώρα του Θεού στην Ουγκάντα, η έλλειψη ενός υγιεινού δικτύου ύδρευσης γεννά πάρα πολλά προβλήματα».Επεσήμανε πως οι άνθρωποι πεθαίνουν σχετικά νέοι από λοιμώδη νοσήματα, δεν υπάρχει δημόσια υγεία, ενώ «εάν αρρωστήσεις πρέπει να πληρώσεις τα φάρμακα, πράγμα που δεν είναι δυνατόν».
Υπογράμμισε με έμφαση ότι «πράγματα που για εμάς είναι αυτονόητα, εκεί δεν υπάρχουν», συμπληρώνοντας πως οι άνθρωποι εξυπηρετούνται από ιδιωτικά ιατρεία και αναγκάζονται να πληρώσουν από το υστέρημά τους για στοιχειώδη περίθαλψη. «Το ίδιο γίνεται και με τα Σχολεία. Δεν υπάρχει δημόσια εκπαίδευση και χρειάζεται και εκεί να καταβάλλεις το οικονομικό τίμημα της εκπαίδευσης», είπε.
Αναφερόμενος στα πρακτικά προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ένας γιατρός στην Αφρική, σημείωσε πως «εκεί οι γιατροί αναγκάζονται να ασκήσουν την ιατρική μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν έχουν τη δυνατότητα να επιβεβαιώσουν τις υποψίες τους για τις αρρώστιες με εξετάσεις», προσθέτοντας παράλληλα πως «είναι υποχρεωμένοι να δώσουν θεραπεία με βάση την υπόνοια».
Ο κ.Πολυχρονίδης μίλησε για την διακονία του στο ιατρείο του χωριού, αναφέροντας περιστατικά ασθενειών και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε διάφορες καταστάσεις.
«Κάθε συμβολή σε αυτή την προσπάθεια, είτε με φάρμακα, είτε με τρόφιμα, είναι πολύτιμη» επεσήμανε, υπογραμμίζοντας πως η φιλοξενία είναι μοναδική, υπάρχει αγάπη για το Ελληνικό και Ορθόδοξο και πως «είμαστε κάτι που για αυτούς είναι όραμα. Θα ήθελαν κάποια στιγμή να έρθουν στην Ελλάδα, να μάθουν την Ελληνική γλώσσα».
Στη συνέχεια το λόγο έλαβε η Αγγελική Δασούλα, Γεωπόνος η οποία με τη σειρά της τόνισε πως «εκεί άνθρωποι κάθε μέρα δίνουν ομολογία πίστεως. Ομολογία πίστεως σ ένα Θεό για τον οποίο εμείς καλούμαστε να τους πούμε ότι είναι ο Θεός των Χριστιανών, ο Θεός των Ορθοδόξων».Περιέγραψε την πραγματικότητα που έζησε στην Ιεραποστολή και το γεγονός πως παρά τις δυσκολίες δεν χωρούσε απογοήτευση. Αναφερόμενη στην εφορία της γης είπε χαρακτηριστικά πως «και πέτρα να φυτέψεις, θα καρπίσει», ενώ ολοκληρώνοντας μοιράστηκε με όλους την αισιοδοξία της λέγοντας πως «αυτό που κρατάω από την Ουγκάντα είναι ότι εάν βλέπουμε κάτι, κάποια δυσκολία και αναρωτιόμαστε για το τι πρέπει να κάνουμε…. να ξέρουμε πως όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε πολλά»
Από την πλευρά της η Φένια Μουρατίδου, Γεωπόνος είπε: «Όταν έβλεπα τους Ουγκαντέζους να προσεύχονται όλοι μαζί σε κάθε Λειτουργία παρηγοριόμουν. Μας πλησίαζαν εύκολα, με συγκινούσε η ελευθερία τους... Μάθαιναν εύκολα ό,τι τους δείχναμε και για ό,τι τους συμβουλεύαμε. Είχαν όρεξη για μάθηση, για το διαφορετικό, για το καινούργιο».Επεσήμανε πως «με την ενότητα του Αγίου Πνεύματος γινόμαστε ένα. Τα καλύτερα πανεπιστήμια είναι αυτά που σπάνε την απόσταση και τις αξίες της ανωτερότητας και της δύναμης. Πλησιάσαμε όσο μπορούσαμε με προθυμία, ώστε όταν φύγαμε από εκεί να καλλιεργούν τη γη μόνοι τους».
Αφού αναφέρθηκε στις ομορφιές του τόπου και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τόνισε: «Η γη είναι ο μόνος εργοδότης που όταν δουλέψεις σκληρά σε ανταμείβει». «Μπορούμε να γίνουμε σαν κι αυτούς; Μπορούμε να φέρουμε την καρδιά της Ουγκάντα στην Ομόνοια; Να βρεθεί ξανά η ελπίδα και η χαρά μέσα μας; Τίποτα δεν έχουν και ευτυχισμένοι είναι. Όλα τα έχουμε εδώ και πάντα κάτι μας λείπει. Αυτοί είναι οι φτωχοί ή εμείς; Ακόμα και στην πίστη στο Θεό με τσιγκουνιά εμείς».
«Λένε ότι ένα ταξίδι στην Αφρική σε αλλάζει», είπε ολοκληρώνοντας η κ.Μουρατίδου και προσέθεσε: «Δεν ξέρω αν άλλαξα, αλλά οι εικόνες που αντίκρισα από τον πολιτισμό τους, την κουλτούρα τους, την πίστη τους, μου έδωσαν εφόδια και μια μικρή ελπίδα να συνεχίζω να προσπαθώ για να αγωνίζομαι στη ζωή και να γνωρίσω καλύτερα το Θεό».
Με την ολοκλήρωση του έργου της πρώτης ομάδος, ο π.Εφραίμ κάλεσε στο βήμα τον Γιάννη Ευγενίδη και την Θάλεια Λαμπρίδη προκειμένου να παρουσιάσουν το έργο που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας, με τους υπόλοιπους συνεργάτες στον, τομέα της κατασκήνωσης. «Ήταν μια εμπειρία που δεν ανέμενε κανείς μας, ιδιαιτέρως εάν φανταστούμε το πόσο καλά ζούμε στην Ελλάδα», είπε ξεκινώντας ο Γιάννης Ευγενίδης, υπογραμμίζοντας πως «πράγματα που εμείς εδώ θεωρούμε δεδομένα, στην Ουγκάντα είναι εκτός φαντασίας. Στην Ουγκάντα δεν υπάρχουν δρόμοι, δεν υπάρχει δίκτυο ύδρευσης, δεν υπάρχει δίκτυο ηλεκτρικό, δεν υπάρχουν φάρμακα, δεν υπάρχουν γιατροί».
Αναφέρθηκε στο πρόγραμμα της κατασκήνωσης, στις δραστηριότητες με τις οποίες απασχολούσαν τα παιδιά, ενώ αίσθηση προκάλεσε η φράση του: «Εμείς έχουμε τα πάντα σε σχέση με αυτούς και παρόλα αυτά εκείνοι μας ρωτούσαν τι μπορούν να κάνουν προκειμένου να μας βοηθήσουν».
«Το εντυπωσιακό που βιώσαμε είναι στις Βαπτίσεις. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία για όλους μας», είπε σε άλλο σημείο, τονίζοντας πως «είναι ένα τεράστιο βήμα. Είναι μεγάλη η προσπάθεια αυτή που γίνεται εκεί».
Η Θάλεια Λαμπρίδη με τη σειρά της αναφέρθηκε στην ιστορία του μικρού Πίτερ, τον οποίο παράτησαν οι γονείς του στα εννέα του χρόνια, λόγο κάποιων κινητικών δυσκολιών. Ο ίδιος μαθαίνοντας πως αν πήγαινε στο χωριό αυτό, θα υπήρχαν άνθρωποι που θα τον βοηθούσαν και θα μπορούσε να πάει Σχολείο, περπάτησε 25 με 30 χιλιόμετρα περίπου, με τα πόδια, προκειμένου να βρεθεί εκεί.
«Το έργο που γίνεται στην ιεραποστολή είναι ένα έργο ανεκτίμητο», υπογράμμισε με έμφαση ολοκληρώνοντας η Θάλεια Λαμπρίδη.
Τέλος, ο π.Εφραίμ επεσήμανε στο ήθος των παιδιών που διακονούν την ιεραποστολή λέγοντας πως είναι παιδιά της εποχής μας και πως «θα μπορούσαν το καλοκαίρι τους να το περάσουν σε ένα Ελληνικό νησί, με αυτούς τους ξέφρενους ρυθμούς που περνούν τα νιάτα το καλοκαίρι. Αυτά τα παιδιά επιλέγουν το καλοκαίρι τους να είναι καλοκαίρι προσφοράς, καλοκαίρι θυσίας».
