της Χριστίνας Σεφερλή*
Ιεραποστολή στην Ουγκάντα για
δεύτερη χρονιά...δώδεκα μήνες αναμονής,δουλειάς και λαχτάρας...λαχτάρας να
ξαναβρεθώ εκεί...στον Άγιο Σπυρίδωνα στο Λουγκουζί...στο «σπίτι μου»...αυτά τα
τελευταία λόγια του πάτερ Γεώργιου λίγο πριν φύγουμε πέρσι... «εδώ είναι σπίτι
σας...όπου έχει εκκλησία είναι σπίτι σας»...και οι προσευχές τους που
εισακούστηκαν... «θα προσευχόμαστε να σας βοηθήσει ο Θεός και να
ξανάρθετε»...και να ‘μαι ξανά στη θέση ενός αεροπλάνου από Κάιρο για Ουγκάντα
με μόνο «φυλαχτό» τις προσευχές τους...σε δευτερόλεπτα περνά από το μυαλό μου ο
φόβος που με κυρίευσε πέρσι την ώρα της απογείωσης... «Που πάω Θέε μου;Θα τα
καταφέρω;»...ξαναγυρνώ στο σήμερα...το αεροπλάνο απογειώνεται και μια χαρά
πλημμυρίζει όλο μου το είναι...«Επιτέλους...φύγαμε...Θέε μου σ’ευχαριστώ…σ’ευχαριστώ
που μ’αξίωσες να κατέβω και φέτος...»
Στο αεροδρόμιο ο πάτερ Εφραίμ,ο
πάτερ Γεώργιος κι η Φλάβια...η καλή μου η Φλάβια πόσο μου ‘λειψε να λέει
«Μπανάαααανγκε», όπως μόνο εκείνη ξέρει...φέτος δεν χρειάστηκαν
συστάσεις...περάσαμε κατευθείαν στις αγκαλιές...σκηνή από παλιά ελληνική
ταινία...κι ύστερα στο σπίτι...σαν να μην πέρασε μια μέρα...η Φωτεινή,η
Μπρέντα,ο Αναστάσης,ο Μάρβιν,ο Νουσούμπουγκα,ο Άνκο Σόζι... ο καλός μου
γίγαντας,ο Χριστοφόρος,ο «πάτερ» που μεγάλωσε και έμαθε να γράφει και το όνομα
του ολόκληρο «Efraim Panaousis»
κι ο Νεκτάριος ο γλυκός μου...όλοι εκεί...και το κρεββάτι μου στη γωνία με τη
κουνουπιέρα...όλα κι όλοι όπως τ’άφησα...
Κυριακή και φύγαμε για λειτουργία
στο Λουγκουζί...στροφή στα δεξιά και μπαίνουμε στο χωριό...στροφή στ’αριστερά
και ξεπροβάλλει ο Άγιος Σπυρίδωνας.Ανατριχίλα,δέος και συγκίνηση...ο ναός πλέον
έχει τζάμια στα παράθυρα...βάψανε τα κάγκελα...βάλανε πλακάκια...τίποτα δεν
θυμίζει την «υποτιθέμενη» εκκλησία που άφησα πέρσι...φως μπαίνει από παντού...παιδιά
μπαίνουν από παντού...πιστοί...και πολλοί μάλιστα καινούργιοι...οι καμπάνες που
ηχούν στη μέση του πουθενά...κι ο Εσταυρωμένος πάντα εκεί... στην μέση του
ιερού να «ματώνει» από χαρά...σαν την «φάτνη» που γεννήθηκες ξεκίνησε τούτος ο
ναός Χριστέ μου και κοίτα με τη χάρη Σου που φέτος μοιάζει με παλάτι...του
χρόνου πιστεύουν ο,τι θα ‘ναι έτοιμος και θα γίνουν τα εγκαίνια...η χαρά του
πατερ Γεώργιου δεν μπορεί να κρυφτεί.Να κι η Τζάτζα Μοτζάρα...ακούω το όνομα
μου και τρέχω να χωθώ στην αγκαλιά της «γιαγιάς» της καρδιάς μας...αλήθεια όταν
υπάρχει αγάπη πόσο όμορφα «πλέκεται» σε μια αγκαλιά το λευκό με το μαύρο...
Πάμε στο σχολείο και έρχεται το
δεύτερο σοκ...το σχολείο είναι έτοιμο...με παράθυρα,πλακάκια,μπάνια,ρεύμα από
μια μπαταρία!!!!Ω Θέε μου...ένα σχολείο κανονικό...ένα σχολείο όπως αρμόζει σε
κάθε παιδί αυτού του κόσμου...ένα σχολείο όπως δεν έχουν ξαναδει τα παιδιά της
Ουγκάντας...κι αυτό το σχολείο είναι για τον Αποστόλη,τον Κωνσταντίνο,το
Σταύρο,την Βαρβάρα,τη Σοφία,τον Γαλακτίωνα,τη Θέκλα,τη Σταυρούλα,το Σιλουανό,τον
Βασίλειο,τον Πέτρο,την Αγάπη, τον Τζιοβάνι, τον Θανασάκη κι όλα τα σοκολατάκια
του Λουγκουζί!!! «Δόξασμένο το όνομά Σου»...η πρώτη σκέψη... κι ύστερα
συγκίνηση...συγκίνηση στη σκέψη ο,τι όλα αυτά έχουν γίνει από τα μπαζαρ, τις
παραστάσεις κι άλλες εκδηλώσεις στην Χρυσοπηγή...ένα μοναστήρι 13.335χλμ μακριά
από τον τόπο αυτό...συγκίνηση που έρχονται στο νου μου με τη σειρά ένα σωρό
πρόσωπα που χρόνια τώρα με συνέπεια έχουν βοηθήσει να
χτιστεί κάθε γωνιά αυτού του επίγειου παραδείσου... συγκίνηση που ανάμεσα τους
κι εγώ έχω βάλει ένα λιθαράκι σ’όλα αυτά... αχ Θέε μου με τι μαεστρία «υφαίνεις»
τη σωτηρία των ανθρώπων...μεγαλείο!!!
Μια συζήτηση, λίγο αργότερα, για
τα «όνειρα» τους για το μέλλον με τον Μακάριο, τον Ντειβιντ, τον Παύλο και τον
Γεώργιο γίνεται αφορμή ψυχρολουσίας και συνειδητοποίησης της μιζέριας που έχει
καταβάλει στη χώρα μας τους νέους ανθρώπους.Τούτα δω τα παιδιά
«ονειρεύονται»-κάτι που μερικά χρόνια πριν δεν υπήρχε ούτε σαν λέξη στο
λεξιλόγιο τους- να γίνουν δάσκαλοι και ιερείς...υπό αυτές τις συνθήκες που ζουν
και με μόνο τους «όπλο» διεκδίκησης μιας θέσης στον ήλιο...την πίστη τους.Ειλικρινά
μια τέτοια συζήτηση με αυτά τα παιδιά πόσο γελοίους κάνει να φαντάζουν κάτι
τίτλους εφημερίδων και ειδήσεων τηλεόρασης στη χώρα μας... «Μας έκλεψαν τα
όνειρα»... «Μας πήραν την ελπίδα»...την ελπίδα που έκλεψαν τα μνημόνια στην
Ελλάδα, κάποια παιδιά στην Ουγκάντα την βρίσκουν στην παρουσία μιας χούφτας
λευκών στη χώρα τους...κι είναι αυτές οι απλές συζητήσεις που σε κάνουν να
έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα-όχι αυτή που σου φτιάχνουν τα ΜΜΕ- την
πραγματικότητα στις αληθινές της διαστάσεις...και να αναρωτιέσαι που κάναμε
λάθος;;Που το χάσαμε εμείς;;;;
Τις επόμενες μέρες το πρόγραμμα
έχει αναδοχή!!!Όλα τα παιδιά του προγράμματος πρέπει να παρουσιαστούν,κάποια να
έρθουν από πολύ μακριά,να περιμένουν υπομονετικά για ώρες,να περάσουν από
καταλογογράφηση,να γράψουν ένα γράμμα στον ανάδοχο τα πιο μεγάλα,να ζωγραφίσουν
κάτι τα πιο μικρά, να βγάλουν μια φωτογραφία κι ύστερα... όπως αφοπλιστηκά
έγραψε ένα παιδί φέτος... «Το αύριο ξεκινάει σήμερα»...μια οικογένεια από την
Ελλάδα γίνεται το «εισιτήριο» στη ζωή και στο αύριο ενός παιδιού στην Ουγκάντα.Κι
είναι αυτή η ανευ μέτρου ευγνωμοσύνη που προσπαθούν να χωρέσουν απεγνωσμένα
μέσα σε μερικές γραμμές ενός γράμματος, σαν μετωπική με νταλίκα για όποιον τα
διαβάζει.Κάθε χρόνο τα ίδια... «να σας έχει ο Θεός καλά»... «ευχαριστώ που
πληρώνετε τα δίδακτρα για το σχολείο μου κι ανακουφίζετε από μεγάλο βάρος την
οικογένεια μου»... «Θα θελα πολύ μια μέρα να σας συναντήσω κι από κοντά»...μ’αυτό
το τελευταίο πόσες φορές δεν δάκρυσα κάνοντας εικόνα στην φαντασία μου ο,τι
όντως μια μέρα θα συναντηθούν...σ’ένα τόπο γεμάτο φως...θα ‘ναι αυτά τα παιδιά
κρατώντας το δίπτυχο μ’αυτό το γραμματάκι που θα τους υποδεχτούν στην δική τους
νέα ζωή...θα ‘ναι αυτά τα παιδιά το «ειστιτήριο» στην αιωνιότητα...γράφοντας
αυτές τις γραμμές σκέφτομαι πόσο οξύμωρο...να μου ‘ναι δύσκολα τα 150 ευρώ το
χρόνο για να πάει ένα παιδί σχολείο...και ταυτόχρονα να μου φαντάζει τόσο
ασήμαντο ποσό για να κερδίσεις μια θέση δίπλα στον Χριστό...πάντα στο σκηνικό
τα 30 αργύρια Θεέ μου;;;
Γράφω...γράφω... κι οι σκέψεις
μου από και για την Ουγκάντα δεν τελειώνουν...σαν πηγή που δεν στερεύει ποτέ οι
εμπειρίες,τα μαθήματα,οι αναμνήσεις και τα δώρα από το ταξίδι σ’αυτή τη χώρα...σ’αυτή
τη ξεχασμένη από τους ανθρώπους χώρα που βρίσκει χώρο ύπαρξης ο Θεός.Είναι
μέρη,όπως ο Άγιος Σπυρίδωνας στο Λουγκουζί,που νιώθεις τόσο έντονα την παρουσία
Του...θαρρείς θα απλώσεις το χέρι σου και θα Τον αγγίξεις.Εαν για κάτι είμαι
πλέον σίγουρη μετά από δυο ταξίδια στην Ουγκάντα...όσο ρομαντικό κι αν
ακούγεται...είναι πως αυτοί οι άνθρωποι σ’αυτές τις χώρες της Αφρικής...εκεί
κάτω χαμηλά απ’όλες τις άλλες...με το μαύρο δέρμα και τη μαύρη ζωή...είναι οι
νέοι «αμνοί του Θεού»...για ακόμα μια φορά ο Θεός θυσιάζει τα παιδιά Του...για
τη σωτηρία των άλλων Του παιδιών...κι η ιστορία απλά επαναλβάνεται...κι οι
ρόλοι ξανά οι ίδιοι...γραμματείς και φαρισαίοι...Πόντιοι Πιλάτοι...χέρια που
ευεργετήθηκαν κι όμως διαλέγουν τα 30 αργύρια... ο δρόμος προς το Γολγοθά
μακρύς...και το αίμα άφθονο...
«Να
τα πάρεις όλα μαζί σου...και
τα καλά και τα κακά...όλα κάτι έχουν να σου δώσουν»...κι όλα κάτι μου
δωσαν
παππούλη όντως...τα μεν χαρά μέχρι το μεδούλι...τα δε «μαθήματα» για το
μέλλον.Κι όπως και να ‘χει στο τέλος το μόνο που πραγματικά μένει είναι η
«γλύκα» της ανάμνησης... του Αποστόλη να τρέχει προς τα μένα φωνάζοντας
τ’όνομα
μου,τα χεράκια του γύρω απ’το λαιμό μου,τα φιλιά και το χαμόγελο της
Σοφίας,ο
Σιλουανός να κοιμάται στην αγκαλιά μου,η μικρή Θαβωρία που πέρσι ήταν
σαράντα
ημερών όταν την πρωτοκράτησα και φέτος έκανε τα πρώτα της βήματα,ο χορός
του Βασίλειου,ο
Σταύρος να κάθεται με τις ώρες στα πόδια μου στην εκκλησία,ο Γαλακτίωνας
να μου
κρατάει μούτρα κι ύστερα να τρέχει και να κρεμιέται απο πάνω μου,το
κυνηγητό
και τα παιχνίδια στο σπίτι με τον Εφραιμάκο και τον Νεκτάριο, το
«Ντάρι...
ντάρι..γλάροι» του Αναστάση,η αγωνία του Σπυράκου αν χτύπησα όταν
έπεσα,η Αμάντα με το σπασμένο σταυρουδάκι στο λαιμό,η
εικόνα ενός τσούρμου παιδιών να χορεύουν και να γελούν...να γελούν και
τα τεράστια
αμυγδαλωτά τους μάτια...αυτά τα μάτια που μόνο δάκρυα πόνου είχαν
γνωρίσει
μέχρι χθες...και να ‘ναι αυτή η χαρά στα μάτια τους η μόνη ανταμοιβή
σου...ο
μόνος λόγος αυτού του ταξιδιού...το μόνο «αναμνηστικό» από την Ουγκάντα
που θα
αντέξει αναλείωτο στο χρόνο... το μόνο που είναι τόσο μεγάλο που δεν
χωράει σε
μια καμία αποσκευή...τόσο μεγάλο που θαρρείς ούτε στην καρδιά σου δεν
χωράει...απλά ξεχειλίζει από παντού...και είναι όλο αυτό το συναίσθημα
που σου φέρνει στο μυαλό τα λόγια Αγίων Πατέρων...μόνο έτσι γεμίζει η
ψυχή...κι είναι τα δάκρυα που κυλούν από τα μάτια σου η βουβή
απάντηση...ναι μόνο έτσι παππούληδες...
Πρέπει
κάπως να κλείσω και δεν θα μπορούσα αλλιώς παρά με το να ευχαριστήσω
όλα τα αδέρφια μου εκεί... Σας ευχαριστώ για τη θυσία που δεν
αξίζω...για την ευλογία να ζήσω για λίγο στον «παράδεισο»
σας...και συγγνώμη...συγγνώμη από τα βάθη της καρδιάς μου που δεν
κατάφερα να
γίνω ισάξια της αγάπης σας,αντάξια της θυσίας σας...συγγνώμη που δεν
βρήκα καν το θάρρος να σας τα πω όλα αυτά κοιτώντας
σας στα μάτια...
Εις το επανιδείν αγαπημένοι μου...γιατί τα "αντίο" δεν χωράνε στην αγάπη...
*Η Χριστίνα Σεφερλή είναι φυσιοθεραπεύτρια και προσέφερε εθελοντικά στην 7η αποστολή της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Την ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ.Ο Θεός να την ευλογεί
