Τις επιδιώξεις αυτές διέγνωσε, με την πνευματική διαύγειά του, ο Κοσμάς Φλαμιάτος, κυρίως εν αναφορά προς το Άγιον Όρος, για το οποίο η δυτική «επιβουλή» ήταν ακόμη σφοδρότερη, λόγω της σημασίας του για τον ορθόδοξο Μοναχισμό…
…Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη δυτικοποίηση της Ορθοδοξίας υπήρξε, τόσο στη Δύση, όσο και στην Ανατολή, ο Μοναχισμός. Διότι, όπως εύστοχα παρατηρεί ο π. Ι. Ρωμανίδης, «εις αυτόν διεσώζετο η βιβλική παράδοσις των Προφητών καί Αποστόλων, οίτινες απετέλουν την καρδίαν της πατερικής παραδόσεως».
Δεν είναι, συνεπώς, περίεργη η επικέντρωση του πολέμου κατά της Ορθοδοξίας στο χώρο
του Μοναχισμού. Οι
Βαυαροί, ως Ευρωπαίοι, εγνώριζαν, ότι ο ησυχασμός διέσωζε το γένος και την ταυτότητά του σ’ όλες τις
περιόδους της δουλείας του (αραβοκρατία, φραγκοκρατία, τουρκοκρατία), αλλά
παράλληλα και τη «θεραπευτική αγωγή του φωτισμού και της θεώσεως»,
και μέσα στον κόσμο, με την επιρροή των Μοναχών στο
λαό και τη διακράτηση ενιαίας πνευματικότητας στο χώρο τόσο
της μοναστικής, όσο και της κοσμικής Ενορίας…
Αυτό
τον ισχυρό σύνδεσμο Ορθοδόξου Μοναχισμού και Ελληνικού Έθνους έπρεπε πρώτιστα
να διαλύσει η Ευρώπη, για να επιτύχει τα σχέδιά της στην Ελλάδα του 19ου αιώνα.
Και αυτό θα ήταν δυνατόν με την ολοκληρωτική αποδυνάμωση του Μοναχισμού και την
αλλοτρίωση του…
Τις
επιδιώξεις αυτές διέγνωσε, με την πνευματική διαύγειά του, ο Κοσμάς
Φλαμιάτος, κυρίως εν αναφορά προς το Άγιον Όρος,
για το οποίο η δυτική «επιβουλή» ήταν ακόμη σφοδρότερη, λόγω της σημασίας του για τον Ορθόδοξο Μοναχισμό γενικά και το Ελληνικό Έθνος.
…Κατά
τον Κ. Φλαμιάτο το Άγιον Όρος είναι «ο επισημότερος τόπος του μοναδικού τάγματος και βίου»,
διότι διασώζει «το πλέον ιερόν παράδειγμα της ορθοδόξου
διαγωγής».
Είναι
δε «το μόνον ορθόδοξον μέρος το οποίον διέμεινεν ανόθευτον και
αμίαντον» από την επιβουλήν της Ευρώπης».
Αυτά γράφονταν στα μέσα του 19ου αιώνος και σήμαιναν στη γλώσσα του Φλαμιάτου, ότι το Άγιον Όρος, και φυσικά κάθε μοναστικός χώρος, πού διακρατεί την ίδια παράδοση, διασώζει ένα τρόπο ζωής στους αντίποδες του «πολιτισμού» της Ευρώπης.
Οι
αντιμοναστικές ενέργειες της Αντιβασιλείας (βαυαροκρατία) και των ευρωπαϊζόντων
Ελλήνων υλοποίησαν την αντιπαραδοσιακή νοοτροπία και
καθιέρωσαν ανάλογες συμπεριφορές, τις οποίες θα ενσαρκώνει στη συνέχεια, με
όλες τις περιστασιακές εκρήξεις της, η συνεχώς αλλάζουσα μορφές, αλλ’ όχι και
ουσία, Πολιτειοκρατία.
Τα
γεγονότα του 1833 είχαν αποφασιστική σημασία, διότι δημιούργησαν ένα πολύ κακό
προηγούμενο και επέβαλαν μια στρεβλή πορεία.
Δεν
θεωρούμε γι’ αυτό καθόλου υπερβολική την ακόλουθη τοποθέτηση του π. Ι.
Ρωμανίδη, «Η εκρίζωσις του μοναχισμού επί της βασιλείας του Όθωνος δεν ήτο
τυχαία. Οι Φράγκοι ευγενείς και βασιλείς, οι ανήκοντες εις το παπικόν δόγμα, ως
ο Όθων, δεν είναι απλοί πιστοί, αλλά στενοί συνεργάται. Προσέτι δε ο Όθων εύρεν
ενθουσιώδεις συνεργάτας εις το έργον του οπαδούς του Κοραή, οίτινες εγύρισαν το
Έθνος οπίσω εις την φιλοσοφίαν καί την μεταφυσικήν της φραγκολατινικής
παραδόσεως, αι οποίαι είχον ήδη εισέλθει εις τον δρόμον
της χρεωκοπίας…»…
π. Γεωργίου Μεταλληνού
