Από μικρός ενθουσιαζόμουνα να ταξιδέψω με ένα πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού. Από τη μία γιατί η θάλασσα μου αρέσει, από την άλλη έχοντας ακόμη στο μυαλό μου τις ένδοξες μάχες του Πολεμικού Ναυτικού και τέλος γιατί ο καλύτερος μου φίλος πάντα μου έλεγε για την εμπειρία που είχε στο πλοίο που υπηρετούσε ο πατέρας του, που είχε επισκεφθεί (προφανώς με μέσον).
Και είναι αλήθεια ότι το ταξίδι των παιδικών μου ονείρων άργησε να έρθει. Αλλά ήρθε σε μία στιγμή της ζωής μου που την σημάδεψε ιδιαίτερα, γιατί το ταξίδι αυτό δεν είχε μέσα την περιέργεια ενός μεγάλου παιδιού για να μάθει και να δει την ζωή των αξιωματικών και των ανδρών του Πολεμικού μας Ναυτικού αλλά την τιμητική θέση στην συνοδεία μίας υψηλής προσκεκλημένης.
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 6.40π.μ. στα Κατάπολα της Αμοργού. Όλα φαίνονται ότι κοιμούνται αλλά δεν είναι έτσι. Στο λιμάνι δεσπόζει επιβλητικά η κανονιοφόρος του Πολεμικού μας Ναυτικού "ΜΑΧΗΤΗΣ".
Το προηγούμενο βράδυ έχει αγκυροβολήσει στην Λέρο τελειώνοντας μία αποστολή 40 ημερών οργώνοντας το κεντρικό Αιγαίο κρατώντας καθαρή την θαλάσσια συνοριογραμμή μας, κάνοντας αισθητή την παρουσία της Ελληνικής ψυχής, κάνοντάς μας όλους να αισθανόμαστε περήφανοι για τα παιδιά του λαού που στην μιζέρια των επωνύμων διαθέτουν λεβεντιά, τόλμη και αξιοπρέπεια.
Το ταξίδι της επιστροφής δεν χαρακτηρίζεται μόνο από την νοσταλγία να βρεθούν στα σπίτια τους οι αξιωματικοί και οι υπαξιωματικοί του πλοίου. Να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους οι περισσότεροι και την γυναίκα τους και να χαθούν μέσα στις αγκαλιές τους.
Είναι μία επιστροφή που όντως τους κάνει να χαμογελούν, να μην αισθάνονται αμήχανα ούτε επίσης με την αγωνία μίας επιθεώρησης που όλα πρέπει να είναι στην τρίχα.
Αν και θα έπρεπε ίσως γιατί στα Κατάπολα θα έμπαινε μέσα σε λίγα λεπτά ένα πρόσωπο με βαθμό ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ. Δεν είναι συνηθισμένος ο στρατηγός αυτός. Και ακόμη δεν είναι συνηθισμένο ακόμα ίσως. οι Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να αποδίδουν σε μία γυναίκα την τιμή να είναι στρατηγός, πρώτη στην μάχη αλλά πρώτη και σε καιρό ειρήνης.
Και η στρατηγός ήταν εκεί. Η Παναγία η Χοζοβιώτισσα. Άφηνε για δεύτερη φορά, στα 1.200 χρόνια παρουσίας της στο μοναστήρι της, το νησί για να πάει να παρηγορήσει πολλά παιδιά της σε ένα μεγάλο λιμάνι στον Πειραιά.
Στην ενορία, του Αγίου Δημητρίου Πειραιά, που θα γιορτάσει μαζί με τον προστάτη του Άγιο Δημήτριο τα 1.200 χρόνια παρουσίας της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας, τα 90 χρόνια από την ίδρυση της Ενορίας του Αγίου Δημητρίου, την επέτειο της εποποιϊας του 1940 που η ελληνική ψυχή και καρδιά συντρίβει τον κατακτητή αλλά κυρίως που θα γλυκάνει, θα παρηγορήσει, θα ενθουσιάσει και θα στηρίξει τα παιδιά της που σε καιρούς δύσκολους ζητάνε να πιαστούν από το φουστάνι της μάννας τους της Παναγιάς.
Κάποιοι βιαστήκαμε για να μπούμε μέσα και να τελειώσουμε. Μην κουράσουμε σκεφθήκαμε το πλήρωμα. Αλλά ήταν όλοι εκεί για να μας πουν πως αρμόζει στην Υπέρμαχο Στρατηγό. Και απέδωσαν τιμές, και στάθηκαν υπομονετικά και η ματιά των ανδρών δεν ξεκόλαγε από πάνω της. Και όταν μπήκαμε μέσα στάθηκε η Παναγία σε χώρο ξεχωριστό.
Μήπως θέλετε να βάλουμε και φρουρούς μας ρώτησαν, αλλά είπαμε πως όχι. Αυτή φρουρεί εμάς και όχι εμείς Αυτήν. Και ξεκίνησε το ταξίδι καθώς έσκαγε η ανατολή. Έπρεπε στις 5 το απόγευμα να είμαστε στον Πειραιά. Χιλιάδες λαού την προσμένουν. Και όλοι βάλανε τα δυνατά τους για να μην διαψευσθούμε.
Από την μία ο Ηγούμενος, ο παπά Σπύρος την κοίταγε και την ξανακοίταγε, της έψελνε όσα της έπρεπαν και σιγοψιθυρίζαμε και μεις.
Γέροντα λίγο να ξεκουραστείς τολμήσαμε να του πούμε. Και εκείνος με την ματιά του μας έβαλε στην θέση μας. Πηγαίνετε εσείς όπου θέλετε, δώ είναι η θέση μου, κοντά Της. Και ο Δήμαρχος της πόλης συμφώνησε και δεν του ξαναείπαμε τίποτε.
Και συνεχώς παιρνούσανε οι άνδρες του πλοίου από κοντά μας. Κάτι να ρωτήσουν τον Γέροντα, να μάθουν την ιστορία της Εικόνας, κάποιοι άλλοι για να διηγηθούν την εμπειρία της αναβασής τους στο Μοναστήρι και κάποιοι άλλοι για να βεβαιωθούν αν τα σκαλιά μέχρι να ανέβεις είναι 350 ή 370.
Και ο ΜΑΧΗΤΗΣ έσκιζε τα νερά του Αιγαίου, των Κυκλαδονήσων και αργότερα του Σαρωνικού.
Τούτος ο υπολογισμός της επιστροφής μπορεί και να έπεσε λιγάκι έξω, καθώς νωρίς βρισκόμασταν έξω από το λιμάνι του Πειραιά.
Και απο μακρυά με τα κυάλια βλέπαμε στην ακτή να ετοιμάζονται ο Δεσπότης, οι παπάδες, τα παιδιά, οι μουσικές, το άγημα, οι επίσημοι, ο λαός στην αναμονή της υποδοχής της Παναγιάς της Αμοργού,
Αλλά και πάλι πίσω στο πλοίο μας. Χαρήκαμε γιατί γνωρίσαμε ένα πλήρωμα νέων ανθρώπων. 49 ελληνικές ιδιαίτερες ψυχές, η κάθε μία να σου διηγηθεί την αγάπη της για την θάλασσα αλλά και τα σύμβολα που υπηρετεί.
Νέοι άνθρωποι χαμογελαστοί έτοιμοι να καταλάβουν τι θέλεις και να σε εξυπηρετήσουν. Άνθρωποι με ενδιαφέροντα αλλά και με τιε δυσκολίες τους. Άνθρωποι που ξέρουν να θυσιάζονται όμως για να πάει το καράβι μπροστά.
Σε όλους αυτούς μοιράσαμε αντίδωρα της αγάπης μας. Ο Ηγούμενος, Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Δεναξάς, αντίγραφο της θαυματουργής Εικόνας. Ο Δήμαρχος κ. Νικήτας Ρούσσος προσφορές από την πολιτιστική κληρονομιά του νησιού. Και εκ μέρους της Ενορίας του Αγίου Δημητρίου Πειραιά, όπου θα φιλοξενηθεί και η Εικόνα, ο Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης Πολύκαρπος Μπόγρης, την εικόνα του Αγίου Δημητρίου. Και μαζί με τις πνευματικές ευλογίες παστέλι της Αμοργού και ξεροτήγανα για το μεσημεριανό γεύμα όλων
Και κείνοι με την σειρά τους τα εμβλήματα του σκάφους για να θυμόμαστε την παρουσάι μας σ' αυτό το ιδιαίτερο ταξίδι, με ποιούς μαζί ήμασταν, τι ξεχωριστή αποστολή είχαμε. Τελικά οι συνοριογραμμές μας δεν είναι απλά στην απόσταση των 12 ναυτικών μιλίων που οι συνθήκες ορίζουν, αλλά μέσα στην καρδιά που ο καθένας ορίζει να είναι ακρίτας για την ελευθερία της Πατρίδας, για τα ιδανικά της πίστεως και της αλήθειας. Και αυτά τα πρόσωπα μας έπειθαν. Ο Σωκράτης, ο Χρήστος, ο Κώστας, ο Αντώνης, ο Κώστας, ο Δημήτρης, ο Βασίλης, όλοι τους.
Μας έπειθαν ότι "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...." όπως τραγουδάγαμε παλιά. (Σήμερα άραγε τι τραγουδάνε;)
Συγκινητική και η στιγμή που τελέσαμε την δέηση και όλοι με ευλάβεια και κατάνυξη στάθηκαν απέναντι στην Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων για να την προσκυνήσουν, να την χαϊδέψουν με τα μάτια τους, για να μιλήσουν με την καρδιά τους. Είναι η ώρα που η ψυχή ανοίγεται και κερδίζει ανάλογα με την προαίρεση και το δόσιμό της.
Σε λίγο στο μεγάφωνο δόθηκε η εντολή για να προετοιμασθούμε για την αποβίβαση. Αλλαγή ενδυμασίας για το πλήρωμα, ετοιμασία και εκ μέρους μας καθώς ήμασταν οι συνοδοί της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας. Όλα έτοιμα. Ήταν τότε που ανέβηκε στην γέφυρα. Ο κυβερνήτης με αγωνία δημιουργική. Επικοινωνία με την ξηρά για το τι γίνεται. Τα παραγγέλματα ακούγονται δυνατά. Ήδη το πλήρωμα έχει πάρει τις θέσεις του. Η Ελληνική σημαία κυματίζει αγέρωχα και ο Σταυρός εμφανής δίνει το στίγμα. ΕΛΛΑΣ και ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Κάτι μου θυμίζει από τον φλογερό δάσκαλο τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.
Όλα έτοιμα. Η πύλη εισόδου του λιμανιού του Πειραιά ελεύθερη για να μπούμε μέσα. Μας καλωσορίζουν τα υπόλοιπα πλοία βαρόντας τις κόρνες τους. Η καμπάνα του Αγίου Νικολάου χτυπά ασταμάτητα.
Προφανώς θα αναρωτιούνται στην στεριά τι συμβαίνει. Οι κόρνες των πλοίων συνεχίζουν ασταμάτητα, γίμονται περισσότερες. Η ματιά του κυβερνήτη προσηλωμένη μία στα όργανα, μία στην ξηρά. Η ακτή όλο και κονταίνει. και καθώς πλησιάζουμε ακούμε και μεις από μέσα κάποιους να ψέλνουν "Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια...".
Γυρίζω με την μνήμη της Ιστορίας και σκέφτομαι την είσοσο των ελληνικών πλοίων στην Σμύρνη. Άρα ο ΜΑΧΗΤΗΣ ήταν το πρώτο καράβι που μπήκε μέσα.
Ο κυβερνήτης δεν χρειάστηκε να δώσει πάλι εντολές. Το πλήρωμα είχε πάρει τις θέσεις του. Και πάλι για να αποδώσουν τιμές, για να συνοδεύσουν την Υπεραγία Θεοτόκο, για να την αποχαιρετίσουν όπως πρέπει καθώς εισόδευσε στο πλοίο τους, και πιστέυω και στην ζωή τους, χαρίζοντας και σε αυτούς μία ξεχωριστή εμπειρία και μία ξεχωριστή αποστολή που μπορούν να την διηγούνται στους φίλους τους και σαν γεράσουν στα εγγόνια τους μαθαίνοντάς τους όλα εκείνα που κάνουν ξεχωριστή την Πατρίδα μας. Και αυτά είναι η πίστη μας στον Θεό και την Παναγία αλλά και η αγάπη μας στην Πατρίδα και την Ελλάδα.
Καθώς πατήσαμε στην ακτή αφήναμε πίσω μας την εμπειρία αυτή για να ζήσουμε τις υπόλοιπες μέρες κάτι άλλο ξεχωριστό που αν χρειασθεί και πάλι θα γράψουμε.
Σας ευχαριστούμε πολύ από τα βάθη της καρδιάς μας και προσευχόμαστε και ευχόμαστε ο Θεός να εκπληρώνει κάθε επιθυμία της καρδιάς σας, να σας κρατάει πάντοτε αξιόμαχους σε σταθερή πορεία πλεύσης κάνοντάς μας περήφανους για την λεβεντιά της ψυχής σας κόντρα στην μιζέρια των καιρών μας.
Αρχιμανδρίτης Πολύκαρπος Μπόγρης
