Έτσι ακριβώς νοιώσαμε όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί στον δεκαήμερο εορτασμό της πανηγύρεως της Ενορίας μας με την ευκαιρία της εορτής του προστάτου μας Αγίου Δημητρίου και της ελεύσεως της θαυματουργού Ιεράς Εικόνας της Παναγίας της Χοζοβιώτισας από το νησί της Αμοργού, για τους εορτασμούς αυτής της χρονιάς. Νοιώσαμε κλεισμένοι μέσα σε μία στοργική αγκαλιά, την αγκαλιά της Κυράς της Παναγιάς, με τον γλυκασμό του προσώπου της να μας συνοδεύει καθημερινά και το στοργικό χάδι της να απαλύνει τον κόπο και τον μόχθο κάθε μέρας. Και δεν το νοιώσαμε μόνο εμείς αλλά και οι χιλιάδες των προσκυνητών και των πιστών, που οι ματιές του επιβεβαιώναν αυτήν την μοναδικότητα που γινόταν μετά εμπειρία ζωής και θαύμα.
Πηγή ενοριακή ζωή
Πόσο με συγκίνησαν οι εικόνες των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων που στέκονταν με ώρες απέναντι στο εικόνισμά της λέγοντας ευχαριστίες και αιτήματα. Πόσα μάτια χωρίς να πουν τίποτα δεν έκλαψαν, δεν χάρηκαν, δεν εμπιστεύθηκαν; Πόσο τρυφερές ήταν οι εικόνες των μικρών παιδιών που είτε στην αγκαλιά των γονιών τους, είτε ακροβατώντας προσκύνησαν την Παναγία. Και ακόμη όλες και όλους αυτούς που της προσέφεραν ότι σημαντικό είχαν από ένα απλό κόσμημα που στολίζει πλέον την Εικόνα της μέχρι και το ξίφος του αξιωματικού που το παρέδωσε για να του θυμίζει μία μεγάλη ευεργεσία και να δείχνει στους επόμενους από εμάς όχι απλά μία διαδρομή αλλά μία κατάθεση ψυχής.
Και έγιναν όλα καλά. Και η Παναγία, μας έκανε ακόμα πολύ λαμπρότερες τις εκδηλώσεις μας, και ο Άγιος Δημήτριος την συνόδεψε στην Λιτανεία της παραμονή της γιορτής του, και όλοι φωτεινοί στα πρόσωπα γι’ αυτήν την μοναδικότητα. Γιόρταζε ο Άγιός μας φέτος, γιόρταζε αθόρυβα και η Παναγία τα 1.200 χρόνια ζωής της από την στιγμή που αγκυροβόλησε στην ευλογημένη Αμοργό.
Και όσο ευχάριστη ήταν η παραμονή της ανάμεσά μας τόσο δύσκολη ήταν η ώρα του αποχωρισμού. Η Θεία Λειτουργία αυτής της Τρίτης πολλοί θα ήθελαν να μοιάζει με την τελευταία Θεία Λειτουργία στην Αγιά Σοφιά, που ο παπάς δε την τελείωσε ποτέ, για να την συνεχίσει όταν και πάλι οι χριστιανοί θα επιστρέψουν και θα γεμίσουν τον Ναό της του Θεού Σοφίας για να κοινωνήσουν και να πουν το «Δι’ ευχών» της Λειτουργίας. Να μην τελειώσει για να παραμείνει η Εικόνα κοντά μας.
Από νωρίς μαζεμένος ο κόσμος, οι πιστοί για την τελευταία ευλογία, τον τελευταίο χαιρετισμό της παραμονής της ανάμεσά μας, με την προσμονή ενός μικρού σημείου, ενός θαύματος λίγο πριν χωρισθούμε, τοπικά, προς καιρόν. Και η Θεία Λειτουργία φθάνει στο τέλος της. Και κει που όλοι μας βλέπαμε το ρολόϊ ένας γλυκός λόγος ακούστηκε. Ο λόγος από το στόμα του Ηγουμένου που ευχαρίστησε για όλες τις χάρες και τις δωρεές που προσφέραμε στην Παναγία και ως αντίδωρο αυτής της αφοσίωσής μας και της πιστότητάς μας ο Γέροντας προσφέρει ένα πιστό αντίγραφο της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας , να μένει κοντά μας μέχρι την επόμενη έλευσή της. Για να γιορτάζουμε πλέον την Χάρη της, στα Εισόδια της Θεοτόκου, με την Εικόνα της πλέον και να είμαστε συμπανηγυριστές με τις χιλιάδες των νησιωτών που θα κατακλύζουν εκείνη την ημέρα τα σκαλιά και τα πλατώματα της Μονής της.
Η ώρα έφθασε για να ξεκινήσει η πομπή της επιστροφής. Όλα όσα έχουμε χρεωθεί και αναλάβει είναι έτοιμα. Στο πλατύσκαλο του Ναού και ενώ οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα η Εικόνα υποβασταζόμενη από τους πατέρες του Ναού μας χαϊδεύει με την ματιά της, μας αγκαλιάζει τρυφερά και στοργικά, και μας υπενθυμίζει να είμαστε συνεχώς κολλημένοι στον Υιό της, στον Σωτήρα Χριστό.
Οι πιστοί ακουμπούν το εικόνισμά της καθώς περνάει από μπροστά τους και η Παναγία καθώς μας αποχαιρετάει δίνει και την δική της υπόσχεση.
Πρώτα ότι είδε και από κοντά τα δικά της παιδιά, όλους μας και ύστερα ότι για να επανέλθει κοντά μας όντως θα πρέπει να ζήσουμε και τον καιρό της προσδοκίας και αναμονής που κάνει μία καινούργια έλευση ακόμα πιο ενθουσιώδη και γεμάτη από ιερό πόθο.
Τα παιδιά σου σ’ ευχαριστούν.
