«Πρωτοχρονιά με έναν μελλοθάνατο!»

   

Του Αντώνη Μακατούνη - Από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια 

---

Όταν αποχαιρετά ο παλιός χρόνος και το βράδυ της αλλαγής του χρόνου όλοι θα βρουν μια ζεστή αγκαλιά για να ευχηθούν «καλή χρονιά», με την προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα.

Τις πραγματικές δυσκολίες όμως τις αντιμετωπίζουν όσοι αυτές τις άγιες ημέρες βρίσκονται στα νοσοκομεία.

Οι άρρωστοι και οι ανήμποροι που περνούν επώδυνες στιγμές, με έντονο σωματικό πόνο, αλλά και οι συγγενείς τους, οι οποίοι βιώνουν τα τραγικά συναισθήματα της απόγνωσης και της απώλειας όταν χάνουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Πηγή : ρομφαία

Πολλοί είναι εκείνοι που, γονατιστοί, προσεύχονται ώρες ατελείωτες στα παρεκκλήσια των νοσοκομείων και προσδοκούν ένα θαύμα, που θα τους λυτρώσει.

Αρκετοί περνούν το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς στους χώρους λατρείας των νοσοκομείων και, συγκινημένοι, προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τον Θεό. Εμβληματικές πνευματικές φιγούρες και φύλακες άγγελοί τους είναι οι κληρικοί που διακονούν στα εν λόγω παρεκκλήσια και προσπαθούν να ανακουφίσουν τους ασθενείς και να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής τους.

Η «Ορθόδοξη Αλήθεια», με ένα μεγάλο οδοιπορικό στα νοσοκομεία της Αθήνας, κατέγραψε συγκλονιστικές αλλά και συγκινητικές μαρτυρίες στους χώρους όπου δοκιμάζεται έντονα η πίστη και εξαντλείται η υπομονή των συνανθρώπων μας.

Στο Αρεταίειο

Πρώτη στάση, στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, το μέρος όπου άφησε την τελευταία του πνοή και εγκατέλειψε τα εγκόσμια ο σημαντικότερος σύγχρονος Αγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ο Αγιος Νεκτάριος, και εκεί όπου ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια της υγείας του μακαριστού Χριστοδούλου, που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα. Συναντήσαμε τον π. Φιλόθεο Θεοδωρόπουλο στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, να εξομολογεί βασανισμένες ψυχές, που ψάχνουν παρηγοριά και ελπίδα.

«Εζησα μια συγκλονιστική ιστορία με μια κοπέλα που την έλεγαν Βάσω, η οποία δεν ζει πια, βρίσκεται στην αιωνιότητα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήταν την Πρωτοχρονιά του 2009, καθώς ήταν από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου» αναφέρει ο π. Φιλόθεος και προσθέτει: «Η Βασιλική, που είχε δύο παιδιά, δεν θέλω να αναφέρω επώνυμο ως σεβασμό στην οικογένειά της, είχε έρθει στο Αρεταίειο για να υποβληθεί σε επέμβαση, αφού υπέφερε από καρκίνο που είχε κάνει μετάσταση στα οστά. Ζήτησε τον εφημέριο, για να εξομολογηθεί, και τους τρεις τελευταίους μήνες του 2008 είχαμε τακτική επικοινωνία. Είχα γνωρίσει και τον σύζυγό της, τον Βαγγέλη, ενώ κάποιες φορές έρχονταν ακόμα και τα παιδάκια της, παρότι απαγορεύεται, γιατί η μητέρα τους ήταν σε κρίσιμη κατάσταση».

Ο ίδιος θυμάται: «Η “επίσκεψη” της ασθενείας τής ενδυνάμωσε την πίστη, ενώ το τέλος της ήταν πολύ συγκινητικό. Τον Δεκέμβριο του 2008, οπότε και παρατήρησα ότι είχε επιβαρυνθεί η υγεία της, την επισκεπτόμουν κάθε μεσημέρι, όταν έφευγα από το γραφείο μου στην Ιερά Σύνοδο (ως υπεύθυνος του αρχείου). Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα μου αποκάλυψε ότι είχε δει στον ύπνο της τον Αγιό της, τον Αγιο Βασίλειο.

Της είπα: “Είσαι επηρεασμένη από τους ανυπόστατους θρύλους που έρχονται από τη Δύση. Ο Αγιος Βασίλειος δεν είναι ένας κοκκινοντυμένος χοντρούλης, είναι ασκητικός και κοιμήθηκε σε σχετικά μικρή ηλικία”. Κι εκείνη μου απάντησε: “Εγώ έτσι τον είδα, ισχνό και με μαύρα μαλλιά. Με πλησίασε και μου είπε ότι την ημέρα της εορτής μου θα με πάρει κοντά του”. Της απάντησα ότι η θεραπεία της, από ό,τι είχα μάθει, είχε επιτυχία, πως δεν πρέπει να τα πιστεύει αυτά, γιατί είναι προϊόντα του μυαλού της, και είναι ψυχολογικά επηρεασμένη». 

Ο π. Φιλόθεος συνεχίζει: «Ανήμερα την Πρωτοχρονιά, τελειώνοντας τη λειτουργία στον ναό που εφημερεύω, στην Κοίμηση της Θεοτόκου Κολοκυνθούς, την επισκέφτηκα για να τη δω και της πω “χρόνια πολλά”. Οταν τη χαιρέτησα, μου ψιθύρισε στο αυτί: “Αύριο εγώ δεν θα είμαι εδώ, να μην περάσετε να με δείτε”. Της είπα: “Μπράβο. Βγαίνεις και θα πάρεις εξιτήριο;” Εκείνη μου απάντησε: “Οχι, δεν βγαίνω για να πάω στο σπίτι μου, αλλά φεύγω”. Τη διαβεβαίωσα ότι δεν επρόκειτο να συμβεί αυτό και την αποχαιρέτησα, αφού πρώτα μετέλαβε, ύστερα από έντονη επιθυμία της. Το βράδυ με πήρε στο τηλέφωνο ο σύζυγός της και μου είπε ότι η Βάσω έφυγε. Διαπίστωσα ότι τελικά δεν ήταν φαντασία, δεν ήταν ψυχολογικό όνειρο, αλλά πραγματικότητα και ειλικρινής η επικοινωνία με τον Μέγα Βασίλειο».

Και καταλήγει: «Εκείνη την Πρωτοχρονιά έζησα τη βεβαιότητα της Ορθοδοξίας ότι δεν υπάρχει θάνατος. Ηταν η πιο δυνατή εμπειρία που έχω ζήσει από μελλοθάνατο και την έζησα στο Αρεταίειο».

ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Στον δεύτερο όροφο του Αρεταίειου βρίσκεται το δωμάτιο όπου εκοιμήθη μια μεγάλη μορφή της Ορθοδοξίας, ο πολυαγαπημένος Αγιος των Ελλήνων, ο Αγιος Νεκτάριος, στις 8 Νοεμβρίου 1920. Οταν εισέρχεσαι, αισθάνεσαι δέος και συγκίνηση από την ιερότητα του χώρου, ο οποίος έχει μετατραπεί σε μικρό ναό, που κοσμείται από εικόνες του Αγίου και αμέτρητα τάματα πιστών για ανάρρωση των συγγενών τους που νοσηλεύονται στην κλινική. 

Πρωταρχικό μέλημα του π. Φιλοθέου ήταν να βρει το κρεβάτι του Αγίου, καθώς υπήρχε ένα σύγχρονο στη θέση του. Επειτα από κάποιους μήνες αναζήτησης, το βρήκε το 2008 σε μια αποθήκη που ήταν κλειστή για τουλάχιστον 40 χρόνια. Καθημερινά πολλοί πιστοί ξαπλώνουν και προσεύχονται στο κρεβάτι του θαυματουργού Αγίου και προσδοκούν το θαύμα. 

«Αυτά τα παιδιά-μαχητές, που δεν λιγοψυχούν ποτέ, βλέπω και παίρνω δύναμη»

Επόμενος σταθμός, το Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία», εκεί όπου παιδιά-μαχητές, με σοβαρά προβλήματα υγείας και ανίατες ασθένειες, δίνουν αγώνα ζωής. 

«Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να είμαι εδώ, κοντά στα παιδιά, που με διδάσκουν μαθήματα ζωής, ώστε να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και ιερέας. Αυτά τα παιδιά μού δίνουν καρπούς ευλογίας. Οταν τα βλέπω να δίνουν μάχες χωρίς να γκρινιάζουν και να λιγοψυχούν, παίρνω δύναμη για να αντιμετωπίσω όλες τις δυσκολίες. Είναι η πυξίδα και μας δείχνουν τον δρόμο ώστε να ξεπεράσουμε όλους τους σκοπέλους που μπαίνουν στο διάβα μας» αναφέρει ο εφημέριος του παρεκκλησίου του νοσοκομείου π. Σωτήριος Σαρρής.

«Προσπαθώ να σταθώ δίπλα στους γονείς, οι οποίοι περνούν μια σταυροαναστάσιμη κατάσταση, τους δίνω κουράγιο και αγάπη, με σκοπό να απαλύνω τον πόνο τους. Αν ο Θεός επιτρέψει να ζήσει το παιδί που δοκιμάζεται, τότε αυτό θα αποτελεί παράδειγμα για τα άλλα παιδιά, θα έχει ένα “μετάλλιο”, αφού επέδειξε σθένος και καρτερία απέναντι στην ασθένεια. Αν το σχέδιο του Θεού είναι να φύγει, τότε θα μιλάμε για έναν Αγιο, και θα πρέπει να αισθάνονται ευλογημένοι οι γονείς του».

Οπως τονίζει ο π. Σωτήριος, «τα μόνα που ζητούν τα παιδιά από εμάς είναι η αγάπη, το ενδιαφέρον και η προσοχή μας. Ειδικά τα παιδιά που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας ωριμάζουν πιο γρήγορα, ζητούν την ασφάλεια, θέλουν να νιώσουν ότι δεν είναι αποκομμένα αλλά ενεργά μέλη της κοινωνίας. Αυτό βρίσκει απόλυτη εφαρμογή με τη συμμετοχή στο μυστήριο της θείας κοινωνίας».

Και καταλήγει: «Εχω δει πολλές φορές γονείς που δεν είχαν σχέση με την πίστη να πλησιάζουν τον Θεό και να αναζητούν καταφύγιο στην Εκκλησία, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα υγείας του παιδιού τους».
Νοσοκομείο «Γεννηματάς»

Τελευταία στάση, το Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γεώργιος Γεννηματάς», όπου στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων μάς υποδέχεται ο π. Ιωακείμ Ιωακειμίδης.

«Ο ιερέας του νοσοκομείου καλείται να διακονήσει τις ανθρώπινες ψυχές στην πιο δύσκολη ώρα τους, την ώρα του πόνου και της δοκιμασίας, της αδυναμίας, της ανησυχίας και της απελπισίας καμιά φορά» σημειώνει ο π. Ιωακείμ και προσθέτει: «Η βοήθεια προσφέρεται ανάλογα με τις ανάγκες και τη δεκτικότητα κάθε ψυχής, με την ιερά εξομολόγηση, τη θεία κοινωνία, τις ευχές της Εκκλησίας, τις ακολουθίες, τις επισκέψεις στους θαλάμους, τις συζητήσεις. Με τη βοήθεια σε πρακτικές ανάγκες τους μέσα από τη συμπαράσταση των εθελοντριών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών».

Και συνεχίζει: «Ο ιερέας του νοσοκομείου διακονεί εκεί όπου επαναξιολογείται όλη η ζωή του ανθρώπου και “ανοίγει” η καρδιά του. Δεν θα ξεχάσω τις ευκαιρίες εξομολογήσεων και θείας μεταλήψεως που δόθηκαν σε ανθρώπους οι οποίοι υπό άλλες περιστάσεις δεν θα εξομολογούνταν και δεν θα μεταλάμβαναν».

Περπατώντας στους διαδρόμους, μας πλησιάζουν συγγενείς των ασθενών και ζητούν από τον π. Ιωακείμ να προσευχηθεί γι' αυτούς.

«Δεν θα ξεχάσω τις ευχές που άκουσα από ασθενείς: “Παπά μου, να χαίρεσαι τα ιερά σου, να χαίρεσαι τη βασιλεία σου”. Ο ιερέας διδάσκεται από τους ασθενείς. “Πάτερ μου, είμαι πάμπτωχη, έζησα μέσα στη φτώχεια, αλλά δοξάζω τον Θεό και τον ευχαριστώ για όλα, παρά την αρρώστια μου”. Ενας άλλος ασθενής μού είχε πει: “Θα βγω πιο πλούσιος” από το νοσοκομείο. Η ασθένεια μου έδωσε τη δυνατότητα να επαναξιολογήσω τη ζωή μου και να πάρω νέες αποφάσεις”».