π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Η
εποχή μας χαρακτηρίζεται από μία διάχυτη απαισιοδοξία. Μόνο τα παιδιά
και οι έφηβοι, οι οποίοι είναι στραμμένοι στον δικό τους κόσμο, κρατούνε
μία νότα ευχάριστης αφέλειας που τους οδηγεί στο να είναι ήσυχοι για το
μέλλον τους. Οι υπόλοιποι έχουμε μέσα μας μία κρυφή ή μία φανερή αγωνία
για το τι μέλλει γενέσθαι. Παρότι ο πολιτισμός μας μάς κρατά δεμένους
με το σήμερα, χάρις στην δύναμη της τεχνολογίας, τις πολλαπλές επιλογές ο
χρόνος μας να γεμίζει με την βοήθεια των ΜΜΕ και του Διαδικτύου, για να
μην προλαβαίνουμε ούτε να βαρεθούμε ούτε να σκεφτούμε, εντούτοις στο
βάθος της ύπαρξής μας μνήμες, συγκρίσεις, λογισμοί δεν μας επιτρέπουν να
είμαστε αισιόδοξοι για το αύριο. Είτε η κρίση, είτε η ανεργία, είτε η
υγεία, είτε η αγωνία για τα παιδιά μας, είτε ο θάνατος που χωρίς να το
καταλαβαίνουμε πλησιάζει, φανερά ή αδιόρατα, καθώς προχωρούμε εν χρόνω,
μας κάνουν να δυσκολευόμαστε να χαμογελάσουμε, να ηρεμήσουμε, να
κοιμηθούμε. Η μελαγχολία επιτείνεται από το γεγονός ότι δυσκολευόμαστε
να αγαπήσουμε, με την έννοια του να βγούμε από τον εαυτό μας. Να
αφεθούμε στις σχέσεις μας τόσο με τον Θεό όσο και τον πλησίον μας, μια
και το πρότυπο ζωής το οποίο έχουμε υιοθετήσει είναι εγωκεντρικό. Οι
άλλοι πρέπει να έρθουν σε μας. Οι άλλοι πρέπει να μας αγαπήσουν για την
μοναδικότητά μας. Και όσο δεν το βλέπουμε αυτό, τόσο αρνούμαστε να τους
αγαπήσουμε. Αρνούμαστε να γίνουμε «τα κορόιδα» που προσφέρουν και
προσφέρονται, που κουράζονται για να μην λαμβάνουν τίποτα.
Πηγή : Συνοδοιπορία