*Έχουμε την τιμή και την χαρά, να ζούμε σε μια χώρα με πλούσια και γεμάτη ιστορία και χιλιάδες πρότυπα Αγίων και ηρώων. Κάποιοι βέβαια θέλουν να τα σβήσουν από την μνήμη μας, φέρνοντας στην θέση τους, νέα πρότυπα, σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής.. Όμως το ψεύτικο δεν κρατάει πολύ, δεν αναπαύει και γρήγορα σβήνει.
..Η ιστορία της Εκκλησίας ανά τους αιώνες μαρτυρεί, ότι η αποβολή της θρησκευτικής ταυτότητας οδηγεί εις την απώλεια και της εθνικής συνειδήσεως.
Εις τους επερχόμενους καιρούς, όπως και ως τώρα, οι Έλληνες, ως Ρωμιοί, ως Ελληνορθόδοξοι θα επιβιώσουν.
Πηγή : Σημέία των καιρών
-Δεν ζει χωρίς Πατρίδα η ανθρώπινη ψυχή, στιχουργεί ο ποιητής.
-Χωρίς αρετή και πόνο εις την Πατρίδα και πίστη εις την Θρησκεία τους, έθνη δεν υπάρχουν, φωνάζει ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
Και όσοι, ταπεινοί και ανδρειωμένοι, ξεπερνούν τα κοινά μετρά και θυσιάζονται με όραμα την Πατρίδα, γίνονται ήρωες – Εθνομάρτυρες· όσοι δια την πίστη της Εκκλησίας, την άνω Πατρίδα, γίνονται Μάρτυρες – Νεομάρτυρες. Αλλ’ εις ημάς άνω και κάτω Πατρίδα: Νεομάρτυρες – Εθνομάρτυρες εις τη Ελληνορθόδοξη Ρωμιοσύνη σχεδόν εμπεριχωρούνται. Βεβαίως κάθε Άγιος είναι ένας αληθινός ήρωας, δεν είναι όμως όλοι οι ήρωες Άγιοι. Και ο λαός γνωρίζει να τιμά δεόντως τους μεν και τους δε και να ανάγεται εις το χρέος του κατά τα πρότυπα που τον συνεπαίρνουν.
Το πλήθος υποφέρει, όταν δεν έχει πρότυπα αληθινά να θαυμάσει, να ακολουθήσει. Ο θαυμασμός, η «λατρεία» των ηρώων, των Αγίων είναι μια ψυχική ανάγκη των λαών. Οι κοινωνίες δεν απαρτίζονται μόνο από ζωντανούς, αλλά και από κεκοιμημένους. Ουρανός και Γη αντικρύζονται και αλληλοεπηρεάζονται – επηρεάζουν οι πεθαμένοι τους ζωντανούς, οι ζωντανοί τους πεθαμένους. Και ίσως κάποιοι από εκείνους αναχωρούντες, μένουν ανάμεσά μας πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς.
Και είναι αυτοί που ωσάν τις κορυφές των ορέων – έναντι των υλοχαρών της ευζωίας πεδιάδων – στέλνουν το μήνυμα της αρετής και της ανδρείας τους ως ευγενή, φιλόφρονα πρόσκληση δι’ ανέβασμα της ζωής υπεράνω των συμβιβασμών του θανάτου – εις το μεθόριο γης και ουρανού, δια να θρώσκει άνω ο άνθρωπος, προς τον προορισμό του.
από το βιβλίο: «Άγιον Όρος – Οικουμενισμός και κόσμος» – Μοναχός Λουκάς Φιλοθεϊτης (Επιμέλεια εκδόσεως: Γραφικές τέχνες- Εκδόσεις «Το Παλίμψηστον»).