της Φένιας Μουρατίδου *
Στην κατασκήνωσή μας πριν 3
χρόνια άκουσα για πρώτη φορά για την Ουγκάντα. Από τότε παρακολουθούσα όλες τις
εξελίξεις, τις δραστηριότητες και τα αφιερώματα που γίνονταν για την
ιεραποστολή. Με συγκλόνιζε οτιδήποτε άκουγα γι' αυτή την χώρα. Ποιος θα το πίστευε;
Ότι θα κατάφερνα κι εγώ να την επισκεφτώ; Σαν ένα όνειρο, σαν ένα ψέμα.... αστείο.
Τα λόγια δεν αρκούν για να
περιγράψουν τις εικόνες και την εκεί πραγματικότητα....Βλέπω φωτογραφίες που
τράβηξα....και μόνο η θύμηση αυτών που έζησα μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια.
Μερικές φορές δεν μπορείς να
αντέξεις ή να ακούσεις ή να δεις να συμβαίνει κάτι κακό ή να υπάρχει παραμικρός
πόνος στην οικουμένη. Γι' αυτό όταν έβλεπα τους Ουγκαντέζους να προσεύχονται
όλοι μαζί σε κάθε Λειτουργία, παρηγοριόμουν. Μας πλησίαζαν τόσο εύκολα,
μιλούσαν με εγκαρδιότητα, δεν στέρευε η αγάπη τους κάθε μέρα που ξημέρωνε! Με
συγκινούσε η ελευθερία που αισθανόντουσαν, η απλότητά τους, η ηρεμία τους...Η
άγνοια που είχαν για τα πράγματα, για τη γη, για τον κόσμο...με
τρομοκρατούσε..Σα σφουγγάρια όμως, ρουφούσαν το καθετί.. Μάθαιναν εύκολα ότι
τους δείχναμε ή τους συμβουλεύαμε. Είχαν όρεξη για μάθηση, για το διαφορετικό,
για το καινούργιο..Μας σύνδεε η ειρήνη που νιώθαμε στην καρδιά μας. Όχι, σαν
ξερόλες για να τους μάθουμε....αλλά με την ενότητα του Αγ. Πνεύματος γινόμασταν
ένα.. Τα καλύτερα πανεπιστήμια είναι αυτά που σπάνε την απόσταση και τις αξίες
περί ανωτερότητας και δύναμης. Πλησιάσαμε όσο μπορούσαμε με προθυμία, ώστε όταν
φύγαμε από κει να μπορούν να καλλιεργούν τη γη μόνοι τους. Η γη είναι ο μόνος
"εργοδότης" που όταν δουλέψεις σκληρά σε ανταμείβει πολύ!
Θεωρείται απ' τις πιο όμορφες
χώρες της Αφρικής. Πως να μην είναι άλλωστε; Απίστευτο φυσικό κάλλος, υπέροχο
γόνιμο έδαφος που μπορείς να σπείρεις τα πάντα, πανύψηλα δένδρα, πλούσιο πράσινο,
με το πιο υγιές κλίμα..Όλο τον χρόνο με θερμοκρασία άνοιξης..Χειμώνας
ανύπαρκτος, κρύο ποτέ, ίδια ώρα με την Ελλάδα μας, όταν βρέχει μερικές φορές
ξεχνά να σταματά.
Ανέμελα να περιφέρονται πρόβατα,
κατσικάκια, αγελάδες, γουρουνάκια, κότες.. Το μάτι μου δεν χορταίνει απλά να
κοιτά και να παρατηρεί..
Πόσο κοστίζει μια καλοσύνη; Πόσο
πουλιέται ο ουρανός; Διψάμε για ουρανό! Μπορούμε να γίνουμε απλοί σαν αυτούς; Μπορούμε
να φέρουμε την καρδιά της Ουγκάντας στην Ομόνοια; Να βρεθεί ξανά η ελπίδα και η
χαρά μέσα μας; Τίποτα δεν έχουν, και ευτυχισμένοι είναι. Όλα τα έχουμε εδώ, και
πάντα κάτι μας λείπει. Αυτοί είναι οι φτωχοί ή εμείς; Ακόμη και στην πίστη στο
Θεό με τσιγκουνιά εμείς. Πάντα δεν μας φτάνει ο χρόνος για δυο λόγια μαζί Του.
Φτωχοί από αγάπη και από φιλανθρωπία. Τρωγόμαστε από πικρές κουβέντες που
ακούσαμε από συναδέλφους και αφεντικά, από εχθρούς και από φίλους ακόμη. Ποιος
είναι πλούσιος τελικά και ποιος φτωχός; Πότε θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε
τις αρετές που μας δίνει ο μεγαλοδύναμος;…..Υπομονή, αγάπη, ταπείνωση, ευγένεια;
Πόσα χωράει μία καρδιά; Με παρηγορούσε το χαμόγελό τους, με ανακούφιζε που στις
δυσκολίες τους προσπαθούσαν να συνεχίζουν να παλεύουν.
Η πιο άσχημη εικόνα που
αντίκρισα: το ορφανοτροφείο της ΒUKOUYA.. Εμείς εδώ να έχουμε αγωνία
για τα παιδιά αν θα μπουν σε κάποια σχολή, αν θα μπορέσουν να ζήσουν μόνα τους
όταν ενηλικιωθούν…κι εκεί στην αθλιότητα, στο απόλυτο τίποτα, στην εξαθλίωση.
Κρεβάτια διαλυμένα, στρώματα λιωμένα, χωρίς φαγητό, χωρίς τετράδια, χωρίς
όνειρα, χωρίς στόχους…παρά μόνο μία ελπίδα για ένα χέρι βοηθείας, για ένα πιάτο
φαΐ.
Τρίτη πιο φτωχή χώρα στον
κόσμο. Με πληθυσμό 47.000.000. Μέσος όρος ζωής των ανθρώπων γύρω στα
45 έτη. Διαχυτικοί και φιλόξενοι. Ξυπόλητοι κάνουν τις δουλειές τους - οι γυναίκες
πάντα σκυμμένες. Δάσκαλοι καχεκτικοί με 50€ μισθό μηνιαίως. Δεν πάνε σχολείο
όλα τα παιδιά, τα περισσότερα είναι ιδιωτικά, άπειρα παιδιά σε μια τάξη. Ελάχιστα
παιδιά συνεχίζουν τις σπουδές τους. Καυσαέριο και κυκλοφοριακό χάος, μποτιλιάρισμα
φοβερό, δεν υπάρχει ΚΤΕΟ και ασφάλιση αμαξιών, τα τροχαία ατυχήματα πολλά,
τρέχουν πολύ, οδηγούν άτσαλα, παντού κορναρίσματα, βενζίνη πολύ χαμηλή τιμή. Όσοι
έχουν αμάξια είναι τζιπάκια ή τεράστια. Δεν είδα ούτε ένα μικρό αυτοκινητάκι.
Σχεδόν όλοι οι δρόμοι χωματόδρομοι, γεμάτοι λακκούβες. Τα σπίτια όλα άθλια.
Παρόλη την φτώχεια τους όλοι έχουν κινητό. Το σήμα στην vodafone και
στην cosmote καλύτερο
κι από την Ελλάδα. Όλοι οι άνθρωποι σε κάποιον Θεό πιστεύουν. Δεν υπάρχουν
άθεοι. Δεν ντρέπονται να πουν τι πιστεύουν. Coca - cola και ψωμί του τοστ γίνονται
ανάρπαστα. Γάτες δεν είδα. Σκυλιά ελάχιστα. Τα κουνελάκια τα θεωρούν ποντίκια -
τρωκτικά, δεν τα τρώνε. Σκουπίδια παντού, δεν υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων. Τα
καίνε μόνοι τους. Συνηθίζουν να κουβαλάνε πράγματα στο κεφάλι τους, μέχρι 20-30
κιλά. Άψογη ισορροπία. Στις μηχανές - ταξί ανεβαίνουν μέχρι και 6-7 άτομα. Φώτα
τα βράδια δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε σε κεντρικούς δρόμους. Τα μαγαζιά όλη μέρα
και όλο το βράδυ ανοιχτά (τουλάχιστον στα κεντρικά σημεία) - χαμός από κόσμο να
ψωνίζει. Γεννάνε πολλά παιδιά. Εκτρώσεις δεν γίνονται. Πολλοί άντρες παρατάνε
τις γυναίκες τους. Υπάρχουν ιδιωτικές κλινικές και νοσοκομεία (φρικτές
εικόνες). Πολλές περιπτώσεις με ΕΪΤΣ, με ΜΑΛΛΑΡΙΑ και διάφορες μολύνσεις
(κυρίως από το νερό). Κορίτσια και αγόρια γουλί κουρεμένα λόγω ψύλλων και
ψειρών. Οι γυναίκες πάντα περιποιούνται τα μαλλιά τους. Πάνε σε κομμωτήρια.
Είναι αιτία χωρισμού αν οι γυναίκες δεν περιποιούνται τα μαλλιά τους. Απιστίες
γίνονται από τους άντρες πιο πολύ. Κανέναν δεν είδα να καπνίζει. Θεωρείται πολύ
άσχημο και τιποτένιο, όποιος το κάνει. Αλκοόλ και ναρκωτικά παντού λένε ότι
υπάρχουν. Ομοφυλοφιλία σχεδόν ανύπαρκτη. Νεκροταφεία δεν υπάρχουν. Οι νεκροί θάβονται στον κήπο του σπιτιού τους. Η
KAMPALA και η JINJA: Κηφισιά
της Ουγκάντας. Πολύ πλούσιοι και πολύ φτωχοί. Τι ειρωνεία, συνυπάρχουν.
Μπανανόφυλλα τεράστια τα έχουν για καπάκια στις κατσαρόλες. Μαγειρεύουν σε
τενεκεδάκια πάνω στα κάρβουνα. Νομίζω οι γυναίκες είναι πιο εργατικές από τους
άντρες. Για μια καραμέλα
τρελαίνονται από χαρά!
Κάποιες μου αναμνήσεις μου
κατέγραψα.. Μαζί με τον Φώτη και τον Κωστή να με κοιτούν τόσο γλυκά..Δεν ξέρουν
την γλώσσα μου, κι ούτε εγώ τη δική τους…και όμως μια χαρά παίζαμε διάφορα
παιχνίδια.
Μακάρι να αποκτήσω αυτή την
εσωτερική καθαρότητα.
Μακάρι να ξεπεράσω τον εγωϊσμό
μου.
Μακάρι όταν δυσκολευτώ στη ζωή
μου, να σκεφτώ το πώς ξεπερνούν εκείνοι τις δυσκολίες τους.
Μακάρι να ξεχνώ οτιδήποτε με
στεναχωρεί και να βρίσκω κάτι καλό να σκεφτώ.
Μακάρι να αλλάξω τρόπο νου και
συνήθειες. Να δω αλλιώς τον εαυτό μου.
Λένε ότι ένα ταξίδι στην Αφρική
σε αλλάζει. Δεν άλλαξα, αλλά οι εικόνες που αντίκρισα απ’ τον πολιτισμό τους,
την κουλτούρα τους, την πίστη τους…μου έδωσαν εφόδια και μια μικρή ελπίδα να
συνεχίζω να προσπαθώ, για να αγωνίζομαι στη ζωή και για να γνωρίσω καλύτερα τον
Θεό.
Ήταν μια πορεία προς την ουσία
της ύπαρξης μου. Ίσως να μην μπορέσω να ξαναπάω. Ζωγράφισα τους ανθρώπους στην
ψυχή μου. Και ευγνωμονώ τον Θεό που με αξίωσε να κάνω ένα τέτοιο ταξίδι.
Ο Χριστός μας κοιτάζει πάντα μέσα
από τα μάτια όλων εκείνων που συναντάμε! Ευτυχώς είδα πολλές ματιές που να
αξίζουν τη θέα τους. Τις παίρνω μαζί μου και προχωράω μαζί τους. Γυρνάω σελίδα
και πάω παρακάτω!
