ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟ ΞΩΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΦΑΤΝΗ

 Στην αρχή ήταν μια μικρή φάτνη φτιαγμένη από παιδικά χέρια. Κάπου – κάπου και ένα μικρό καραβάκι, αφιέρωμα των θαλασσοδαρμένων ναυτικών στο νεογέννητο βρέφος («τι σοι προσενέγκωμεν Χριστέ…»)…Στο εσωτερικό του σπηλαίου, όπου δεν υπήρχαν «σκήπτρα και θρόνοι αλλ’ εσχάτη πτωχεία», διέκρινες πρόσωπα σεμνά και απέριττα, την ταπεινή κόρη Μαριάμ, τον δίκαιο Ιωσήφ, τους απλούς ποιμένες και τους μάγους με τα δώρα. Και στη μέση ο Άπειρος Θεός, ως βρέφος σπαργανωμένο, κείμενον έν τη φάτνη ανάμεσα στα ζώα. Άγγελοι «παρέκυπταν» για να θαυμάσουν το γεγονός…Τι απίστευτη σύναξη! Τι ασύλληπτο μυστήριο! Πότε είδε ή πότε θα ξαναδεί κάτι παρόμοιο η πλάση («Των γηγενών τις ήκουσε, ή τις εώρακε ποτέ τοιούτον…»);

          Και τα μικρά παιδιά, που είχαν νηστέψει με την προσδοκία της μεγάλης γιορτής, κοιμόντουσαν νωρίς με το βλέμμα στη φάτνη, προσμένοντας την καμπάνα που θα τα καλούσε στην εκκλησία, για να πάρουν τα ακριβά δώρα που τους έφερνε ο μικρός Χριστός…

          Μετά φύτρωσε έξω από τη φάτνη ένα δέντρο. Δεν συμβόλιζε την «ράβδο εκ της ρίζης Ιεσσαί», από την οποία «ανεβλάστησε» ως «ανθός» ο Χριστός, «το φώς το αληθινόν», διότι ήταν δέντρο χωρίς ρίζες, χωρίς άνθη και χωρίς καρπούς. Ήταν οι άνθρωποι, που το στόλισαν με καρπούς και του πρόσθεσαν και φώτα. Πολλά φώτα!…Χρόνο με το χρόνο το δέντρο μεγάλωνε και γινόταν πιο φανταχτερό και τα φώτα πολλαπλασιάζονταν. Αλλά η φάτνη παρέμενε το ίδιο ταπεινή και διακριτική, διότι πώς ήταν δυνατό η «εσχάτη πτωχεία» να γίνει πολυτελής; Και οι άνθρωποι άρχισαν να προσέχουν τώρα περισσότερο το δέντρο και λιγότερο την ταπεινή φάτνη…

          Και μετά προστέθηκε και ένα παράξενο όν στη συνοδεία.Το ονόμασαν SantaClaus (Άγιο Νικόλαο) ή μερικοί και Άγιο Βασίλη.
Αλλ’ αυτό δεν είχε καμία σχέση με τις σεπτές ασκητικές μορφές των Αγίων. Ήταν ένα ξωτικό, αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας, που ερχόταν κάπου από τον Βορρά και είχε ξεπέσει στην Αμερική να διαφημίζει την CocaCola!

          …Και οι μεγάλοι έκαναν ένα ασυγχώρητο έγκλημα! Εξαπάτησαν τα μικρά παιδιά, μιλώντας τους για έλκηθρα και ταράνδους και τον χοντρό ταξιδιώτη, που κουβαλά στον ώμο του δώρα και δεν τους είπαν τίποτε για τον μικρό Χριστό και για τον σταυρό που θα κουβαλούσε για χάρη μας στον ώμο του… Φοβήθηκαν μη χαλάσουν την όμορφη ατμόσφαιρα των… Χριστουγέννων! Και τα μικρά παιδιά έπεφταν τώρα νωρίς για ύπνο με το βλέμμα στην καπνοδόχο, από όπου θα κατέβαινε το χοντρό ξωτικό να τους βάλει τα δώρα στις κάλτσες. Αυτά εδώ τα παιδιά το μόνο που είχαν να κάνουν για να πάρουν τα δώρα τους ήταν να… κοιμηθούν χορτασμένα!

          Με τα χρόνια το δέντρο γιγαντώθηκε και τα φώτα του απομάκρυναν το σκοτάδι της νύχτας και θάμπωσαν τους ανθρώπους. Και μετά φάνηκε και ο αστέρας… Όχι ένας, αλλά…πολλοί αστέρες! Και οι άνθρωποι διασκέδασαν μαζί με τους αστέρες όλη τη νύχτα… Και ήρθε «η ανατολή των ανατολών» και πρόβαλε «ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωϊνός» ο «ήλιος της δικαιοσύνης», αλλά λίγοι τον πρόσεξαν, διότι οι πολλοί είχαν στραμμένα τα μάτια στη Δύση!

        ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

        …Φτωχοί και ανυπόληπτοι φέτος… Η Δύση, στην οποία καυχηθήκαμε ότι ανήκουμε, μας πρόδωσε, …για άλλη μια φορά! Οι καρποί του δέντρου ήταν… κούφιοι, τα «χίλια φώτα» δεν ήτανε το… «Φώς» και τα… δώρα του SantaClaus μας έδεσαν με δυσβάστακτους τόκους!… Και τώρα;… Τώρα είναι επιτακτική ανάγκη να επιστρέψουμε στη φτωχή και απέριττη φάτνη. Στο σπήλαιο, όπου «εν κρυφή» υπάρχει η πραγματική «τρυφή»… Εκεί όπου «εν εσχάτη πτωχεία» «διαλάμπει» ανεξάντλητος πλούτος… «ο της Θεότητος… πλούτος».

          Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!

«…διά τοῦτο πρός τοῦτο ἐπειχθῶμεν, οὐ ἐτέχθη, Παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός».Ἀμήν. 

Πηγή: περιοδικό «Η Δρᾶσις μας».