Σεβαστέ και Αγαπημένε μας πατέρα ,
Ήρθε η ώρα σου, τέλειωσε το καντηλάκι σου αν και όλη η ζωή σου ήταν σαν λαμπάδα που έφεγγε το δρόμο μας και τον δρόμο των γύρων σου.
Φεύγεις γεμάτος και υπερήφανος!!
Υπερήφανος γιατί έζησες σαν αγωνιστής της ζωής. Θυμάσαι που δούλευες για να τελειώσεις το σχολείο, που δούλευες μετά για να μπορέσεις να σπουδάσεις και που διπλοδούλευες για να βοηθήσεις την στενή και ευρύτερη οικογένεια σου;;
Πατέρα πρέπει να είσαι υπερήφανος γιατί ήσουν λεβέντης τότε με τον αγώνα εναντίων των Αγγλων, που 17 χρονών παιδί βρέθηκες κρατούμενος για δυο χρόνια να υπομένεις με ανδρεία την βαναυσότητα των κατακτητών.
Υπερήφανος είσαι πατέρα γιατί ως στρατιωτικός ιερέας αγκάλιαζες και θεράπευες τις ψυχές των απλών στρατιωτών, από τη νέα θέση που ο Θεός σου έταξε μετά το 1974 .
Περήφανος γιατί φρόντισες όλη την ευρύτερη οικογένεια σου, αδέλφια,
γαμπρούς, ανίψια. Ήθελες πάντα να μαζεύεται η οικογένεια πυρηνική και ευρύτερη και λειτουργούσες ως συνδετικός κρίκος και κυματοθραύστης.
Να εδώ, μας μάζεψες όλους για μια ακόμα φορά. Όχι γύρω από ένα τραπέζι όπως συνήθως, αλλά γύρω από το τελευταίο σου καταφύγιο εδώ στην εκκλησία σου και στην ενορία σου που πιο πολύ για αυτήν πρέπει να είσαι περήφανος, πατέρα. Αυτήν την Αγία Τράπεζα και την ενορία, που αγάπησες και κάλλυνες τα 40 χρόνια που την υπηρέτησες με όραμα, και αποτέλεσες σύμβολο για τους Αγίους Όμολογητές . Ή Θεία Λειτουργία που ζούσαμε μαζί σου μας σημάδευσε. Ποτέ δεν βιαζόσουν, ζουσες το ‘σήμερον …’ των ακολουθιών σαν σήμερα. Κάθε ευχή είχε νόημα, κάθε κάμψη της κεφαλής αληθινή. Και όταν γονάτιζες για τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων και
ευχόσουν Αμήν.. φωτιζόταν το πρόσωπό σου.Αλλά, ακόμα περισσότερο περήφανοι είμαστε εμείς, που είχαμε την ευλογία και το δώρο από τον Καλό Θεό μας να σε έχουμε πατέρα. Εσένα μαζί με την ακούραστη, πιστή, πάντοτε δίπλα σου, άξια πρεσβυτέρα, μητέρα μας, που φρόντιζε να μας θυμίζει την ευλογία που είχαμε όλοι από την ιεροσύνη σου.
Τις προσευχές σας, τις αισθανόμαστε ασπίδα στη ζωή μας. Είναι θαυμαστό το πως λύνονται τα προβλήματά μας και διορθώνονται οι αναποδιές μας. Το σημείωμα - πατρική συμβουλή, που άφησες ένα βράδυ κρυφά δίπλα στα βιβλία μας έγραφε: «Να προσπαθείς σαν να εξαρτώνται όλα από εσένα, και να προσεύχεσαι σαν να εξαρτώνται όλα από τον Θεό». Πόσο δίκαιο είχες…
Ό χρόνος έφερε τους περισσότερους από εμάς να φτιάξουμε τις οικογένειες και την ζωή μας μακριά από την Κύπρο. Εχουν περάσει 30 χρόνια που λείπουμε και το διάστημα μοιάζει μεγάλο. Όμως το κενό της απόστασης, μας έδωσε τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε το βάθος της αγάπης που μας ενώνει και που μας μάθατε εσείς.
Τα τελευταία χρόνια, ζήσαμε μαζί το σχέδιο που ο Κύριος μας επεξεργάστηκε για τη σωτηρία της ψυχής σου. Δίπλα σου, με αυτοθυσία και ηρωισμό η μάνα μας και η αδελφή μας Χριστιάνα, στην οποία έλαχε να εκπροσωπεί και να εκφράζει την αγάπη και φροντίδα των παιδιών προς τους γονείς. Ενα παραπάνω «Κύριε Ελέησον» γι’ αυτές είναι δίκαιο.
μεγάλη αγκαλιά του Θεού Πατέρα μας. Εκεί που πλέον οι ανθρώπινες δυνάμεις μας εγκαταλείπουν και αφηνόμαστε στην Αγάπη και το Ελεός Του. Στο διάστημα αυτό σιγά σιγά δεν μπορούσες ούτε να εκφραστείς και μας έλεγες ‘έχω πολλά να σας πω αλλά δεν μπορώ’. Αλλά όταν ζητούσαμε την ευχή σου πάντα έλεγες «του Κυρίου». Ακόμα και τώρα στο τέλος που δεν μπορούσες ούτε τα μάτια να ανοίξεις αυτό ψέλλισες. Σου είπαμε ‘Μπαμπά, σ’ αγαπώ’ και μας απάντησες ‘Κι’ εγώ’…
………………………
Μαζί με την καλή μας μάνα, δώσατε πολλά. Σταθήκατε δίπλα σε κάθε μας βήμα με όλες σας τις δυνάμεις. Και οι δύο επιλέξατε την διαχρονική προσφορά στους άλλους. Τους όποιους άλλους. Γνωστούς ή αγνώστους.
Δικούς ή ξένους. Τίποτα και ποτέ δεν θέλατε για τον εαυτό σας. Πραγματώσατε την αγάπη και προσφορά προς κάθε ελάχιστο αδελφό.
Την ευχή σου να έχουμε πατέρα. Αυτήν ζητούσαμε πάντα ως το πολυτιμότερο
δώρο σου. Αυτήν ζητάμε ακόμα περισσότερο τώρα: Πατέρα και Μάνα, την Ευχή σας. Ή απάντηση σου ίδια, στέρεη βιωματική: «Του Κυρίου την ευχή». ...«Του Κυρίου». Αυτή είναι η τελευταία φράση σου που θα θυμόμαστε για
πάντα.
Μόνο που τώρα, ως άγγελος κοντά στο Κύριο μας, θα έχεις μεγαλύτερη παρρησία για να μεσιτεύεις. Για τους ενορίτες σου, τα πνευματικοπαίδια σου,την οικογένεια σου όλη και ιδιαίτερα τα 10 - τώρα πια - παιδιά σου και τα 13 – μέχρι τώρα - εγγόνια σου.
Ναι, ανθρωπίνως πονάμε πατέρα. Διότι όπως μας έλεγες, είμαστε φτιαγμένοι για την ζωή και όχι για το θάνατο. Πέταξες πατέρα. Μας άφησες όμως, μόνο σωματικά. Το ξέρουμε ότι θα είσαι πάντα μαζί μας και ότι εκοιμήθεις όπως και μεις θα κοιμηθούμε μια μέρα. Αλλά όλοι ανανεωμένοι μέσα στην Χάρη του Θεού, θα ξυπνήσουμε την εσχάτη και τελεία ημέρα.
Κύριε, δέξου τον αγαπημένο μας πατέρα στους κόλπους του Αβραάμ, και «Δίδου ημίν εκτυπώτερον, Σού μετασχείν εν τη ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας σου!»
Καλή αντάμωση πατέρα. Καλή αντάμωση.
Χριστός Ανέστη!
