Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Αυτός ο γέροντας ντυμένος στα λευκά ράκη, κυρτωμένος πάνω στο ραβδί του, στρεφόταν προς τους ανθρώπους, έμπλεος Χάριτος και Φωτός από το Άγιο Πνεύμα, για να εκπληρώσει στην εντέλεια το ανώτερο αξίωμα της πνευματικής πατρότητος («Στάρτσεστβο») και να καταστεί για ολόκληρο τον ρωσικό λαό ένας αληθινός «απόστολος», μάρτυρας και κήρυκας της Αναστάσεως. Η πόρτα του έμενε ανοιχτή σε όλους ως το βράδυ. Χαιρετούσε τους επισκέπτες του χαρωπός, λέγοντάς τους: «Χαρά μου, Χριστός ανέστη!» και επιδείκνυε μια ξεχωριστή εύνοια απέναντι στους αμαρτωλούς που προσέρχονταν προς αυτόν μετανιωμένοι, όπως ο άσωτος υιός στον Πατέρα του
(Λουκ. 15, 11). Η υπερφυσική πραότητά του προσείλκυε ακόμη και τους πιο σκληρούς· η ταπείνωσή του έκαμπτε τους υπερήφανους και τους έκανε να κλαίνε σαν παιδιά. Για τους αριστοκράτες όπως και για τους ανθρώπους του λαού, το κελί του «πτωχού Σεραφείμ» έμοιαζε κυριολεκτικά με προθάλαμου του ουρανού. Μια συζήτηση μαζί του ή μια απλή ευλογία από αυτόν, γινόταν αληθινή συνομιλία με τον Θεό, που μπορούσε να αλλάξει ριζικά τον προσανατολισμό της ζωής τους. Με το διορατικό του χάρισμα, διείσδυε στα μυστικά των καρδιών και τα φανέρωνε στους εξομολογούμενους που δεν τολμούσαν να τα ομολογήσουν· απαντούσε σε γράμματα χωρίς να χρειάζεται να τ’ ανοίξει και ήξερε να δίνει στον καθένα την κατάλληλη συμβουλή, παρηγοριά, ενθάρρυνση ή επίπληξη. Όντας ολότελα παραδομένος στο θείο θέλημα, τους έλεγε χωρίς άλλη σκέψη τον πρώτο λόγο που ο Θεός τού αποκάλυπτε και πάντα αποδεικνυόταν εκ των πραγμάτων ο πλέον κατάλληλος λόγος. Έκανε πολλές θαυματουργικές ιάσεις, αλείφοντας τους ασθενείς με το λάδι του καντηλιού που έκαιγε ακατάπαυστα στο κελί του, ή στέλνοντάς τους να πιουν από το νερό της πηγής που μετέπειτα επονομάσθηκε «Πηγή του Πατρός Σεραφείμ», σε μικρή απόσταση από το μοναστήρι, στην κοντινή «έρημό» του, όπου του άρεσε να περνάει τα απομεσήμερα. Τόσα ήταν τα αιτήματα να προσευχηθεί για τους ζώντες και τους κεκοιμημένους, που του ήταν αδύνατο να μνημονεύει όλα τα ονόματα. Άναβε για τον καθένα ένα κερί στο κελί του, που υπερθερμαινόταν και ήταν σταθερά καταυγασμένο από εκατοντάδες φλόγες, ίδιες με ψυχές ζωντανές…
Στις διδαχές του έλεγε συχνά: «Χαρά μου, απόκτησε πνεύμα ειρήνης και τότε χιλιάδες ψυχές θα σωθούν κοντά σου!». Την 1η Ιανουαρίου του 1833, μια μέρα πριν τη σεπτή κοίμησή του, αφού μετέλαβε, προσκύνησε όλες τις εικόνες της εκκλησίας, ανάβοντας μπροστά σε κάθε μια από αυτές ένα κερί και ευλόγησε όλους τους αδελφούς λέγοντας: «Φροντίστε για τη σωτηρία σας! Αγρυπνείτε! Σας ετοιμάζονται στεφάνια!»…
[ (1) Διαβάστε όλο το πάντερπνο και κατανυκτικό συναξάρι του σήμερα εορταζόμενου μεγάλου αγίου, του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»· https://toeilhtarion.blogspot.com/2019/01/blog-post.html.
(2) Αρχές του Νοέμβρη του 1831, ημέρα Πέμπτη, μέσα στο ήσυχο και χιονισμένο δάσος, ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, φωτόλαμπρος, υπερκόσμια μεταμορφωμένος, μέσα στην αισθητή αίγλη της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, αποκαλύπτει στον απορημένο μαθητή του, Νικόλαο Α. Μοτοβίλωφ, για το «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ»: https://toeilhtarion.blogspot.com/2016/01/blog-post_2.html. ]
Από π.Δαμιανός Σαράντης

12Παναγιώτης Λαγογιάννης, Ιουλιανή Ειρήνη και 10 ακόμη

1 σχόλιο1 κοινοποίηση

Μου αρέσει!