Αχ, ο Γέροντας Αιμιλιανός… Το χαμόγελο του, η αγγελική φυσιογνωμία του, η γλυκύτητα της πρακτικής θεολογίας του. Ο Γέρων Αιμιλιανός βίωσε αισθητά τη Χάρι του Θεού ήδη από νεαρή ηλικία, όταν ακόμη νεότατος, ούτε καν τριάντα ετών, ασκούνταν στην Ιερά Μονή Δουσίκου του Αγίου Βησσαρίωνος.
Πηγή : Ενοριακή ζωή
Μία νύχτα, στη Δουσίκου, κατά την ώρα που
προσεύχονταν, εισήλθε σε διλήμματα σε ότι αφορούσε ορισμένες αποφάσεις
που έπρεπε να πάρει για το μέλλον του. Θα έμενε ο Αιμιλιανός στο
μοναστήρι; Θα γινόταν ιεραπόστολος; Θα εμπλούτιζε τις γνώσεις του με
σπουδές; Υπήρχαν και άλλες πολλές δυσκολίες από πρόσωπα και γεγονότα, τα
οποία του είχαν γεννήσει ένα πλήθος διλημμάτων.
«Μα, Θεέ μου, το πρόσωπο Σου θέλω να δω!!» ξέσπασε ο Αιμιλιανός. «Δε θέλω κάτι άλλο!!».
«Εκείνη την ώρα που φώναζε δυνατά» μάς μεταφέρει
τα γεγονότα ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Αρχιμ.
Ελισσαίος, «το κελί του το περιέλουσε ένα φως».
Δεν ήταν το φως της λάμπας, ούτε κάποιο συναφές με τα φώτα που γνωρίζουμε μέσα στον κόσμο.
«Και, τότε, κατάλαβε» διηγείται ο Γέροντας
Ελισσαίος για τον πολυαγαπημένο Γέροντα του, «ότι αυτός είναι ο Θεός: το
φως!». Ήταν ο ίδιος ο Χριστός που είχε επισκεφθεί τον Αιμιλιανό.
«Το φως είναι ο Θεός» επισημαίνει εύστοχα ο Γέρων
Ελισσαίος ο Σιμωνοπετρίτης. «Αυτό το φως που θα το ονομάζαμε: το φως που
ξυπνάει την καρδιά».
Έτσι κάπως ξύπνησε η καρδιά του νεαρού Αιμιλιανού, ανακουφιζόμενος πια από τα διλήμματα του.
«Τελείωσε» είπε από μέσα του, «θα μείνω στον μοναχισμό!».
Την ίδια νύχτα, όταν κατέβηκε ο Αιμιλιανός να
λειτουργήσει, παρατήρησε γύρω από την Αγία Τράπεζα ότι όλα ήταν φως!
Συλλειτούργησε εκείνην τη νύχτα με τον παπά Δημήτριο τον Γκαγκαστάθη, με
τον οποίον τα επόμενα χρόνια συνδέθηκε στενά και του απέδιδε μεγάλο
σεβασμό.
Οι δυο τους, εκείνην τη νύχτα, είδαν τον ίδιον τον
Άγιο Βησσαρίωνα να περνάει πίσω από την Αγία Τράπεζα κατά την ώρα του
Χερουβικού.
«Τον είδες;» είπε ο πατήρ Δημήτριος.
«Μη μιλάς τώρα…» αποκρίθηκε ψιθυριστά ο Αιμιλιανός.
«Αυτή ήταν η αρχή της μυστικής του εμπειρίας» λέει
ο Γέροντας Ελισσαίος για τον πολυαγαπημένο Γέροντα του, «η οποία μετά
του άνοιξε τον δρόμο και τον έστρεψε ολοκληρωτικώς και πλήρως αφοσιωμένο
προς τον μοναχισμό».
Ο Γέρων Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης είχε πάντα ένα
γλύκασμα στον λόγο του σαν να μιλούσε κάποιο πριγκιπόπουλο. Χαλύβδωνε,
όμως, τα όσα εξέφερε με μία σπάνια αυστηρότητα και ακρίβεια, που σου
θύμιζε πρίγκιπα σε πόλεμο, ο οποίος δεν υποχωρεί στη λεπτομέρεια του
οπλισμού του, στην άκρως επισταμένη προετοιμασία του στρατεύματος του.
Κώστας Παναγόπουλος
