Γίναμε άλλοι...Γίναμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας...

του Νίκου Χαλιμούρδα*

7ή Μ.Σ.Ο. Άγχος η μητέρα μου...! Το παιδί μου μπαίνει φαντάρος... Λες και ήρθε το τέλος του κόσμου...είχε γεμίσει έναν σάκο με κάλτσες, φανέλες,μωρομάντηλα, αντικουνουπικά, παστέλια και μπάρες... Λες και εκεί που θα πηγαίναμε δεν θα τρώγαμε...!!! Είχαμε φύλλο πορείας από τις 12 του μήνα... Μας βγήκε να πάμε σε μια μονάδα που ούτε καν ήξερα που ήταν... Κοίταξα την προηγούμενη μέρα στο Google Earth να δω καμία φωτογραφία... Να δω πως ήταν εκεί... Τίποτα... Δεν βρήκα τίποτα... Λες και δεν υπήρχε...!!! Φύγαμε με αεροπλάνο... Όλοι άγνωστοι μεταξύ μας... Ποιος ξέρει πως θα πήγαινε η θητεία μας... Ήμασταν 12... Σαν τους μήνες του χρόνου... Όλοι μήνες... Μα όλοι διαφορετικοί...!!! Άσχετο... Μα "12" ήταν κ οι μαθητές του Ιησού... Τυχαίο...??? Νιώθω ένα χέρι να με κουνά... Ήταν η αεροσυνοδός... Μου είπε να φορέσω την ζώνη μου... Προσγειωνόμαστε... Μας είχαν βάλει όλους μαζί... Κοίταξα τους άλλους... Άλλοι κοιμόντουσαν... Άλλοι ξύπνιοι... Με το άγχος... Που πάμε... Τι θα κάνουμε... Το έβλεπες στο πρόσωπό τους...!!! Φτάσαμε... Αξημέρωτα... Πίσσα... Δεν έβλεπες τίποτα...!!! Ούτε φώτα έξω από το αεροδρόμιο... Ούτε τίποτα... Ρε που ήρθαμε...???

Βλέπω κάποιον με την χαρακτηριστική στολή του να έρχεται προς το μέρος μας... Ήταν ο αξιωματικός... Μάλλον χάρηκε που μας είδε... Μας χαιρέτησε... Φορτώσαμε βαλίτσες κ σάκους σε ένα βανάκι βαμμένο από σκόνη, λάσπες κ βρώμα... Φορτωθήκαμε κι εμείς σαν τα τσουβάλια... Κ κλείσανε οι πόρτες...!!! Περίεργος ο ήχος της πόρτας όταν κλείνει... Λες και αφήνεις κάτι πίσω... Λες κ είσαι εσύ μέσα... Και κάτι άλλο έξω... Λες και είσαι εσύ έξω... Κ οι άλλοι μέσα... Στο καβούκι τους... Λες και είναι μια απόφαση... Μια αλλαγή... Μια μορφή εξέλιξης....... Ξεκινήσαμε... Ο οδηγός μας ήταν ο Άνκα Σόζι...Ωραίο κοπέλι...Μετά θα γινόμασταν κολλητοί...Τι μετά δηλαδή, από την επόμενη κι όλας μέρα....Γίγαντας, μέχρι εκεί πάνω...Και με μια καρδιά...Τεράστια....!!! (Μετά από καιρό έμαθα πως το Άνκα Σόζι δεν γραφόταν έτσι αρχικά...αλλά "Άκα Σώζει ¨ και για λόγους διευκόλυνσης της Ελληνικής Γραφής το "ω" το κάνανε "ο", το "ει" το κάνανε "ι" και για έναν περίεργο λόγω που δεν ξέρω ακόμη πρόσθεσαν και ένα "ν"....Το Άκα Σώζει σημαίνει Α+κα=καλός (α στερητικό και το κα από το κακό) άρα το καλό που σώζει...Είναι ο άνθρωπος που φέρνει το καλό για να σώσει...! Φτάσαμε στην μονάδα μας... 

Έξω η ταμπέλα έγραφε 7ή Μ.Σ.Ο.....(Μονάδα Συντήρησης Ονείρου) Την ώρα που φτάσαμε κοιμόντουσαν όλοι οι άλλοι... Τακτοποιηθήκαμε γρήγορα...Σε λίγες ώρες είχε έγερση...! Το καψιμί ήταν μικρό...Και από καφέδες...Μόνο Ελληνικό...!!! Αλλά....τον καλύτερος καφέ του κόσμου!!! Στο καψιμί ήταν ο Φώτης, ο Μάριος και ο Μπρέντον... Μετά ο Φώτης θα γινόταν ο καλύτερος φίλος του Ιωάννη...Αδερφικός θα έλεγα...!!! Αυτοί ήταν υπεύθυνοι για το πρωινό και το φαγητό μας... Τους βοηθάγαμε κι εμείς όταν είχαμε αγγαρείες... Αλλά τα περισσότερα τα έκαναν τα παιδιά... Α...Δεν σας είπα τα ονόματα των ατόμων της υπόλοιπης ομάδας. Ονόματα θα σας πω...ούτε επίθετα ούτε βαθμούς... Όλοι ήμασταν ίσοι...Όλοι ήμασταν για όλα... Δεν μπορούσε ο ένας...πήγαινε ο άλλος... Ήμασταν ο Χρίστος, ο Άγγελος, ο Κώστας, εγώ, ο Κωστής, ο Βασίλης, ο Ιωάννης, ο Σταυρής, ο Βαγγέλης, ο Θαλής, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος... Αυτοί ήμασταν...Μια ντουζίνα... Οι Άγνωστοι που για κάποιον λόγο γίναμε γνωστοί...φίλοι...Αδέρφια...!!! Μια ντουζίνα νεαροί που θα λέμε ιστορίες από την θητεία μας ,στους φίλους μας,συγγενείς μας και θα νοσταλγούμε ,όπως κάνω κι εγώ τώρα...!!! Διοικητής μας ήταν ο Εφραίμ... Ωραίος Αξιωματικός...Είχα γνωρίσει κι άλλους...Αλλά αυτός...Σαν πατέρας μας ένα πράμα...Προστατευτικός...Υπομονετικός...Αν δεν ήξερες κάτι...εκεί να σου δείξει... Δεν τον είχα ακούσει ποτέ να φωνάζει... Δεν ήθελε να τον φωνάζουμε με το αξίωμά του... Έτσι τον φωνάζαμε Πατέρα...Και του άρεσε... Νομίζω πως κι αυτός μας έβλεπε σαν παιδιά του...Απ΄την πρώτη κι όλας στιγμή...!!! Στα χνάρια του ακολουθούσε και ο Υποδιοικητής...ο Γιώργος, άλλος κι αυτός...Ήρεμη δύναμη...Αλλά Δύναμη!!! Πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος...και σωστός οικογενειάρχης... (Είχε τύχει να δω τα παιδιά του και την γυναίκα του...!!!Μου άρεσε αυτή η εικόνα που είδα...Είχε κάτι από αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμό...!!!) Τους έβλεπα με τις ώρες να μιλάνε για τα επιχειρησιακά τους θέματα που τους απασχολούσαν, σαν να ήταν φίλοι από μικρά παιδιά...και από πίσω ερχόταν ο Χριστόφορος... Αυτός θα γινόταν ο καλύτερος θαρρώ...Ο μαθητής καλύτερος από τον δάσκαλο...!!! Ο Χριστόφορος τελείωνε τώρα την αξιωματικών...Άρα ήταν μικρότερος στο αξίωμα...Αλλά αυτό το παιδί είχε γερές βάσεις, το έβλεπες στην όψη του, στις κινήσεις του, στην συμπεριφορά του...Για να καταλάβετε τι λέω... Κάποιες φορές όταν ήθελε βοήθεια, δεν έδινε εντολές...πχ Κάντε αυτό...!! Ούτε διέταζε... Μας ρώταγε....Μπορείς να με βοηθήσεις σε αυτό...? Ή Πολλές φορές έλεγε... Τώρα θα κάνουμε αυτό...Και τον έβλεπες...Λερωνόταν κι αυτός... Του άρεσε το ¨Εμείς¨...!!! 1ο Briefing(αυτός είναι ο όρος της ενημέρωσης από τον αξιωματικό) Η θητεία μας θα χωριζόταν σε δύο σκέλη, χρονικά... Το πρώτο σκέλος ήταν η επίσκεψη μας σε άλλες μονάδες μακριά από την δικιά μας. Να γνωρίσουμε τα άτομα που ζουν σε αυτές τις ακριτικές περιοχές... Και κρατάν τα σύνορα μας... Να τους δώσουμε εφόδια, φαγητά, φάρμακα, όπλα και σφαίρες από την πατρίδα μας, διότι εκεί ήταν δυσεύρετα και ακριβά... Και....!!!Να τους εμψυχώσουμε...!!! Να μην νομίζουν πως τους έχουμε ξεχάσει... Πως αν και μακριά...Τους σκεφτόμαστε...Κ ενεργούμε για αυτούς...!!! Πως αν και δεν βοηθάμε πολύ...βοηθάμε πολλοί....!!! Το δεύτερο σκέλος ήταν η λειτουργία ενός στρατιωτικού καταυλισμού. Ο καταυλισμός ήταν ανοιχτός για όλους... Ο Κώστας και ο Σταυρής θα οργάνωναν έναν χώρο για Ιατρείο. Ο Γιώργος κ ο Θαλής θα βοήθαγαν σαν ερασιτέχνες νοσηλευτές. Παράλληλα λάμβανε χώρα ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα με όλους τους υπόλοιπους από εμάς. Χωρισμένο σε τρία μέρη (σύμφωνα με τις ηλικίες των ατόμων)...Σκοπός μας ήταν να τους κάνουμε να ξεχάσουν τα βάσανά τους...την φτώχεια τους...να τους απασχολήσουμε με άλλα...Ο Χρήστος σαν ποιο οργανωτικός μας μοίρασε κ μας είπε τα καθήκοντα μας.Τα πόστα στα παιδάκια, δηλαδή που θα πήγαινε ο καθένας μας ήταν ανάλογα με τις σπουδές μας. Είχαμε επιλέξει όλοι μας να τελειώσουμε τις σπουδές, κάποιοι είχαν κάνει κ μεταπτυχιακό και ύστερα να μπαίναμε φαντάροι... Έτσι χωριστήκαμε σύμφωνα με αυτό... Αλλά και που πίστευε ο καθένας ότι μπορούσε να προσφέρει τα περισσότερα... Έτσι κι έγινε... Στο πρόγραμμα αυτό ερχόντουσαν κυρίως παιδιά... Παιδιά...Μικρά παιδιά...Μεσαία...Μεγάλα παιδιά... Όλα τους ΠΑΙΔΙΆ όμως....!!! Τις ώρες που δεν είχε ιατρείο βοήθαγαν κ οι άλλοι τέσσερις.Βέβαια το πρόγραμμα δεν έμεινε σταθερό για όλες τις μέρες... Γιατί όλοι μας,μα όλοι όμως... Θέλαμε να γνωρίσουμε όλα τα παιδιά... Οπότε την μία ημέρα τα μικρά παιδάκια τα είχαν αναλάβει ο Παναγιώτης, ο Ιωάννης, ο Κώστας και ο Ευάγγελος, την άλλη ήταν με τους Βασίλη, Άγγελο, Χρήστο κι εμένα.Τις μέρες που ερχόντουσαν και τα παιδιά απ το ιατρείο χωριζόμασταν σε περισσότερες ομάδες... Και για άλλη μια χρονιά...Το πρόγραμμα δούλεψε... Υπήρχαν βέβαια κι εκείνες οι μέρες που κάποιος από εμάς, άφηνε τα παιδάκια και έφευγε με τον Άνκα Σόζι. Πήγαινε με το βανάκι σε κάποιες περιοχές παραδίπλα από την κατασκήνωση μας, που είχαμε πληροφορίες πως υπήρχαν άρρωστα γυναικόπαιδα και τα φέρναμε στην κατασκήνωση, για ιατροφαρμακευτική βοήθεια... Όλοι μας άπειροι... Είχαμε όμως θέληση...Είχαμε καλούς αξιωματικούς...Είχαμε...Κάτι είχαμε...!!! Είχαμε δέσει σαν ομάδα...!!!Όλοι μας, αν και ήμασταν 12 διαφορετικοί χαρακτήρες...Όλοι μας, κουμπώσαμε μεταξύ μας, σαν τα κομμάτια του πάζλ...!!!Από κάποιο σημείο και μετά...όταν καταλάβαμε ποιος ήταν ο σκοπός μας...ο στόχος μας....κάναμε τα αδύνατα δυνατά για να επιτευχθεί. Γυρνάγαμε αργά το βράδυ στην μονάδα, από την κατασκήνωση...κουρασμένοι...και κατάκοποι....Ευτυχώς τα παιδιά είχαν έτοιμο το φαγητό,τρώγαμε και ύπνο κατευθείαν.Και το πρωί...πριν την ανακοίνωση για έγερση, ξυπνάγαμε...Γρήγορες βιαστικές κινήσεις, για να πάμε στην κατασκήνωση, να πάμε στους μικρούς μας Φίλους...Γιατί όντως...Είχαμε γίνει φίλοι, με αυτές τις μικρές ψυχές...!!! Καθιερώσαμε να παίρνουμε το πρωινό μας, μαζί τους στην κατασκήνωση...Για να περνάμε περισσότερες ώρες εκεί. Τους μοιράζαμε το πρωινό...και όταν μετά από ώρες παιχνίδι ήταν έτοιμο το μεσημεριανό,βοηθάγαμε στο σερβίρισμα...Με τον Χριστόφορο και τον Υποδιοικητή πάνω από τα κεφάλια μας, μην και δεν φάει κανένας...μην και δεν έχει φαγητό και για το τελευταίο παιδάκι...Και Πάντα Είχε...!!! Και δίπλα μας... λίγο ποιο κει,ο Διοικητής μας...ο Πατέρας μας....δεν του ξέφευγε τίποτα....Δίπλα μας πάντα...Πάντα εκεί...Ώστε αν θέλαμε κάτι...αν χρειαζόμασταν κάτι...Να ήταν εκεί....!!! Πολλά από τα παιδιά ήταν ορφανά...Κάποια είχαν τους παππούδες τους να τα μεγαλώσουν...κάποια άλλα, δεν είχαν κανέναν! Για αυτό δουλεύαμε και ένα πρόγραμμα αναδοχής...!!! Ένα πρόγραμμα που για πολλά παιδιά ήταν το οξυγόνο τους, η τροφής τους(κυριολεκτικά...!!! ) Εδώ ήταν ποιο σοβαρά τα πράγματα...Για αυτό,για αυτήν την εργασία, μας οργάνωσαν ο Χριστόφορος, ο Σταυρής και φυσικά ο Χρήστος...Αυτή η εργασία δεν σήκωνε λάθη...Ούτε ένα...Ένα μπέρδεμα...και δεν ήθελα να σκεφτώ τις επιπτώσεις...Όχι σε εμάς...Όχι, όχι. Για αυτά...!!! Το άγρυπνο βλέμμα των αξιωματικών πάντα εκεί...Όχι για να μας ελέγξουν...αλλά για να δουν μήπως θέλουμε βοήθεια....!!! Πάλι χωρισμένοι σε πόστα...Με Υπομονή και Επιμονή για το καλύτερο αποτέλεσμα...Για αυτά τα παιδάκια...για να έχουν να τρώνε...για να μπορούν να παίζουν...για να έχουν υγεία...για να έχουν μέλλον....για να μπορούν να Ονειρεύονται... Η μητέρα μου,μου είχε πει μία παροιμία... Η μισή χαρά είναι για αυτόν που σε φιλοξενεί όταν πας,και η άλλη μισή όταν φεύγεις... Αυτό δεν ίσχυε σε εμάς... Ξεχάσαμε ποιοι ήμασταν...Τι κάναμε πριν... Γίναμε άλλοι...Γίναμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας...Γίναμε αυτό που έπρεπε να ήμασταν...!!! Αυτό δεν ήταν θητεία...Ήταν μάθημα ζωής...Ήταν ένα δώρο που δεν είχε τέλος...!!! Ήταν ένας σπόρος που τον πήραμε μαζί μας και φύτρωσε και άνθισε...!!! 

ΤΕΛΟΣ Υ.Γ. 1.Το όνομα του οδηγού είναι Άνκο Σόζι αλλά για λόγους σεναρίου το άλλαξα σε Άνκα Σόζι(άσχετα που γυρνάει κ στα δύο...!). 2.Όταν αναφερόμουν σε όπλα και σφαίρες ,εννοούσα λάδι,κρασί και μύρο,που δεν τα βρίσκεις στην Ουγκάντα. 3.Παρομοίωσα όλη την ιεραποστολή μας σαν μία θητεία,σαν να ήμασταν φαντάροι,γιατί κανένας από εμάς δεν πρόκειται να πάει στρατό, γιατί θέλω να την θυμόμαστε όλοι μας ,όπως θυμούνται και οι πατεράδες μας τις ιστορίες και τις φιλίες τους από τον στρατό...

*Ο Νίκος Χαλιμούρδας είναι στρατιωτικός και βοήθησε εθελοντικά στην 7η αποστολή της ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Τον ευχαριστούμε "από καρδιάς"πολύ. Ο Θεός να τον ευλογεί.