π. Λίβυος
Πόνεσες, κοιμήθηκες μερόνυχτα στην κόλαση, αισθάνθηκες να χάνεις τα λογικά σου και να ουρλιάζεις δίχως λέξεις, το κορμί σου ένιωσες να τρυπάει στην μοναξιά, χιλιάδες φορές κατέρρευσες μα κι άλλες τόσες αναστήθηκες και τώρα είσαι εδώ να κοιτάς μια νέα μέρα που σε καλημερίζει.
Πλέον, νομίζω να κατάλαβες, ότι ο πόνος έχει μια μυστική θύρα,
μέσα από την οποία εισέρχεται, ο άνθρωπος, ο άγιος, ο σοφός.
Εκεί
μαθαίνεις και βλέπεις αυτά που οι άλλοι απλά κοιτάζουν, και αισθάνεσαι
εκείνα που λίγες καρδιές σε αυτή την ζωή θα νιώσουν, γιατί απλά παρέα με
τον πόνο θα κάνεις μακροβούτια στο βυθό την στιγμή που οι άλλοι απλά θα
παίζουν επιφανειακά με τα κύματα.
Και να θυμάσαι, ότι η θέα είναι στα
υπόγεια και ο παράδεισος γεννιέται μες στην κόλαση. Όταν εσύ θα ανθίζεις πολλοί από τους επικριτές σου, θα σαπίζουν μες στην «ευτυχία» τους….