Γράφει η Δρ Αλίκη Μαραβέλια, Ελληνικόν Ινστιτούτον Αιγυπτιολογίας
Αναμφιβόλως η μακαριστή Γερόντισσα Ακακία
(κατά κόσμον Ειρήνη Χειλαδάκη εκ Χανίων Κρήτης: 1928-2019), Ηγουμένη της
ιστορικής Ι.Μ. Αγίου Δημητρίου Καρακαλά Αργολίδος (1982-2019), υπήρξε
σεβαστή, αγαπητική, ειρηνική και ασκητική μορφή της σύγχρονης
Ορθοδοξίας, στο πρόσωπο και στον βίο της οποίας η πλειάδα των Μακαρισμών
[Ματθ. ε’: 3-12 / Λκ. στ’: 20-23] έπαιρναν σάρκα και οστά.
Πηγή : Ρομφαία
Η είδηση της κοιμήσεώς της με γέμισε
συναισθήματα χαρμολύπης: χαράς γιατί είναι πλεόν σε άμεση κοινωνία με
τον Θεό, την Παναγία μας και τους/τις Αγίους/Αγίες στον Ουρανό· λύπης
γιατί στο πρόσωπό της αναγνώριζα μητρική και ευσυμπάθητη μορφή, γεμάτη
καλωσύνη, χάρη, αμεσότητα, χαρά και απλότητα.
Υφάντρα και μάλιστα λίαν επιδέξια κατά
κόσμον, έφερε την αρχαία τέχνη της υφαντικής και του αργαλειού στην Ι.Μ.
Αγίου Δημητρίου, την οποία και κατά μεγάλο μέρος ανεκαίνισε,
εξυφαίνουσα (κυριολεκτικώς και αλληγορικώς) πέπλους και ιστούς
σωτηριώδεις ακόμη και μετά την εκλογή της ως Ηγουμένη (1982), περίοδο
κατά την οποία τα καθήκοντά της δεν της επέτρεπαν να εξασκεί το
διακόνημα της υφαντικής.
Το Μοναστήρι, χτισμένο σε όμορφο, ορεινό
και με πανοραμική θέα τόπο, δεν ήταν άμοιρο δοκιμασιών, πυρκαϊών και
δεινών (τα τελευταία υπό το πέλμα των ατέγκτων και αντιθέων Γερμανών
κατακτητών, οι οποίοι μάλιστα είχαν βασανίσει τον τότε Ηγούμενο, όπως
μου είχε διηγηθεί η ίδια η Γερόντισσα).
Από την πρώτη στιγμή που επισκέφθηκα το
Μοναστήρι, συνδεόμενη με δεσμούς φιλίας τόσο με την μακαριστή Γερόντισσα
όσο και με τις Αδελφές (περ. 2006) δεν έπαυσα να το επισκέπτομαι
τακτικά, συμψάλλοντας σε εσπερινούς μαζί με τις Μοναχές.
Συνήθως έφθανα τουλ. δύο ώρες ενωρίτερα από
τον Εσπερινό· έτσι, είχα την ευκαιρία να συζητώ τόσο με τις Αδελφές όσο
και με την Γερόντισσα Ακακία για διάφορα εκκλησιαστικά θέματα.
Η αναστροφή με την Γερόντισσα ήταν πηγή πνευματικής δρόσου και αγαλλιάσεως [Ψαλμ. μα’: 2-3].
Οι διηγήσεις της ήταν απλές, αλλά μεστές και γλαφυρές, πλήρεις ευωδίας πνευματικής.
Μου είχε διηγηθεί μερικές φορές την αδήριτη
κλίση της προς τον ησυχασμό και την Μοναχική/Ισαγγελική Πολιτεία, το
πώς από νεαρή κατηχήτρια κατέληξε στην Αργολίδα και εκάρη μοναχή.
Πάντοτε ήταν χαρούμενη και αισιόδοξη, πάντοτε πολύ γλυκομίλητη και αγαπητική.
Μου κρατούσε το χέρι μητρικά και αισθανόμουν τέρψη και μεταφυσική βεβαιότητα.
Μου θύμιζε από μερικές απόψεις την μητέρα
μου και από άλλες την γιαγιά μου: αμφότερες ήταν υπέροχες και πιστές,
ωθώντας με, με ήπιο και παραδειγματικό τρόπο, στον λειμώνα της
Ορθοδοξίας ...
Η αγαπητή Γερόντισσα Ακακία ήταν σπουδαία
γυναίκα και αξιοσέβαστη παρουσία, αφιερωμένη στον Θεό, στην προσευχή και
στο καλό παράδειγμα.
Το Μοναστήρι, με την αρωγή του Θεού, του
Αγ. Δημητρίου (και του Αγ. Γεωργίου), των ουρανίων «παλληκαριών» και
συναντιληπτόρων της Μονής, πρόκοβε συνεχώς και έδινε την εντύπωση
πνευματικού κάστρου, ανοικτού προς το θείο και κλειστού προς το κακό.
Η συνεισφορά της μακαριστής Ηγουμένης
Ακακίας και των Μοναζουσών, όπως και της νυν αξίας διαδόχου της,
Γερόντισσας Χριστονύμφης, Μοναχής, ήταν καθοριστική για την ανάπτυξη και
πρόοδο του ευσεβούς αυτού Καθιδρύματος.
Η μακαριστή Γερόντισσα Ακακία ήταν τω όντι
άκακη και συμπύκνωνε το απόσταγμα πολλών Μακαρισμών: ήταν απλή και
ειλικρινής στην σκέψη και στον νου· είχε μεγάλη πραότητα· διψούσε για
αλήθεια και δικαιοσύνη· ασκούσε εν κρυπτώ την ελεημοσύνη· είχε
πεντακάθαρη καρδιά και ο λόγος της ήταν απλός αλλά χαρισματικός.
Η αείμνηστη Γερόντισσα Ακακία ήταν εξόχως
συνετή, ειρηνική και ήσυχη, εμπνέοντας μεγάλη εμπιστοσύνη και ψυχική
ευωχία προς κάθε κατεύθυνση.
Έχω την αίσθηση ότι ήταν η πιο απλή, άδολη και φιλόθεη ψυχή Ηγουμένης που συνάντησα μέχρι σήμερα!
Τα τέσσερα τελευταία έτη η υγεία της αλησμόνητης Γερόντισσας Ακακίας είχε καταπέσει.
Η Ηγουμένη χρειαζόταν πολλές ώρες αναπαύσεως και ήταν συνήθως κλινήρης.
Δυστυχώς είχε αρχίσει να λησμονεί πρόσωπα
και πράγματα, ενώ χρειαζόταν πάντοτε βοήθεια, την οποία και της παρείχαν
αφειδώς και θυγατρικώς όλες οι Μοναχές.
Κατέβαινε από το κελλί της για τις Ι.Ακολουθίες και ερχόταν στο Καθολικό, παρισταμένη, αλλά χωρίς ενεργό συμμετοχή.
Συναισθήματα λύπης με κατέκλυζαν στο θέαμα
αυτό, αλλά από την άλλη σκεπτόμουν ότι η Θεία Οικονομία λειτουργεί
ποικιλοτρόπως [Ψαλμ. ιη’: 8-11] και όχι πάντοτε με τα μέτρα της
ανθρώπινης λογικής.
Έτσι έφθασε η ώρα (27η Ιανουαρίου 2019) και
μετέστη η προσφιλής Γερόντισσα Ακακία από της γης είς τα άνω, αφήνοντας
στις ψυχές και στις καρδιές μας έντονο και γλυκύπικρο άρωμα αγνότητος,
ταπεινοφροσύνης, καλωσύνης και πίστεως.
Θα την θυμόμαστε πάντοτε με πολλή αγάπη και νοσταλγία ...
*
Ευχαριστώ την νέα Καθηγουμένη της Ι.Μ. Αγ. Δημητρίου Καρακαλά, την
αγαπητή Γερόντισσα Χριστονύμφη, αλλά και τις υπόλοιπες Αδελφές για την
ευλογία της συγγραφής του παρόντος, τις φωτογραφίες της μακαριστής
Γερόντισσας Ακακίας που μου εμπιστεύθηκαν και τις πληροφορίες τις οποίες
ασμένως μου επιδαψίλευσαν.
Οι
φωτογραφίες από την Ι.Μ. Καρακαλά είναι της συγγραφέως, ενώ η υπογραφή
της αοιδίμου Γερόντισσας (η οποία ήταν από τα πρώτα Ιδρυτικά Μέλη του
Ε.Ι.Α., μαζί με τον αείμνηστο και εκλεκτό Σεβ. Μητροπολίτη Αργολίδος
κυρό Ιάκωβο) παρατίθεται ως ιστορικό τεκμήριο εις μνήμην της.
Η
εικόνα της υπογραφής απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί με οιονδήποτε
παράνομο τρόπο και η συγγραφέας δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για δόλια ή
παράνομη χρήση της!
