Όταν έφτασαν έξω από το Σούνιο, το καράβι συνάντησε μεγάλη τρικυμία. Πελώρια κύματα χτυπούσαν τα πλευρά του και το καράβι χοροπηδούσε πάνω-κάτω, σαν καρυδότσουφλο. Οι ναύτες έτρεχαν πέρα-δώθε αλαφιασμένοι, ενώ η μαϊμού, τρομοκρατημένη, είχε κρυφτεί πίσω από μια κουλούρα σκοινί και περίμενε να περάσει ο χαλασμός. Όμως, τελικά, το καράβι δεν άντεξε. Τα πανιά σκίστηκαν, τα κατάρτια τσάκισαν στα δυο και το καράβι έγειρε στο πλάι κι άρχισε να βουλιάζει.
Ναύτες κι επιβάτες πήδηξαν στη θάλασσα κι άρχισαν να κολυμπούν, προσπαθώντας να σωθούν – μαζί τους, φυσικά, και η φίλη μας η μαϊμού.
Πηγή : Διακόνημα
Ευτυχώς, εκείνη την ώρα κολυμπούσε εκεί κοντά ένα κοπάδι δελφίνια που – καθώς όλοι ξέρουμε – σώζουν πολλές φορές τους ναυαγούς.
Έτσι έγινε και τώρα: τα δελφίνια πήραν στη ράχη τους πολλούς ναύτες κι επιβάτες κι άρχισαν να τους οδηγούν προς την ακτή. Κάποια στιγμή, ένα δελφίνι είδε τη μαϊμού και νομίζοντας πως είναι άνθρωπος, την πλησίασε και την πήρε στη ράχη του. Λίγο αργότερα, το δελφίνι ρώτησε τη μαϊμού: «Από την Αθήνα είσαι;»
«Μα, φυσικά», απάντησε η μαϊμού.
«Έτσι, ε;» έκανε το δελφίνι. «Και, δε μου λες, τον Πειραιά τον ξέρεις;»
«Καλέ, τον Πειραιά δεν ξέρω;» έκανε η μαϊμού, που νόμισε πως ο Πειραιάς ήταν άνθρωπος. «Είναι ο καλύτερος φίλος του πατέρα μου – δυο φορές την εβδομάδα έρχεται και τρώει στο σπίτι μας!»
Ακούγοντας αυτό το ψέμα, το δελφίνι θύμωσε πολύ: «Δεν ντρέπεσαι;» φώναξε. «Εγώ προσπαθώ να σου σώσω τη ζωή, κι εσύ μου λες τέτοια ψέματα;» Κι ύστερα, μ’ ένα τίναγμα έριξε την ψεύτρα μαϊμού στη θάλασσα και γύρισε να σώσει κάποιον άλλον επιβάτη.
