Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Ἦταν ἄτεκνοι καὶ αὐτὸ ἦταν ὄνειδος, μία ντροπὴ γιὰ τὸ ὑπερήλικο ζευγάρι· ὁ κόσμος τὸ θεωροῦσε ντροπή· ὁ νόμος τὸ θεωροῦσε ντροπή, γι’ αὐτὸ καὶ τὰ δῶρα τους δὲν γίνονταν δεκτὰ στὸ Ναό. Ἐκεῖνοι τὸ θεωροῦσαν θέλημα Θεοῦ, γιατὶ ἦταν καὶ εὐσεβεῖς· κι ὄχι ἁπλῶς εὐσεβεῖς, ἀλλὰ πανευσεβεῖς· τόσο, ποὺ ἡ στεῖρα ἔμεινε ἔγκυος! Θαῦμα μέγα! Μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς ὀγδοντάχρονης γυναίκας συλλαμβάνεται ἕνα παιδί· ὄχι ἕνα ἁπλὸ παιδί, ἀλλὰ ἡ θεόπαις Μαριάμ, αὐτὴ ποὺ ἔμελλε νὰ φέρῃ ἀσπόρως μέσα στὴν δική της κοιλιὰ τὸν Χριστό. 
Πηγή : Με παρρησία

Ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἠ Ἄννα, οἱ γονεῖς τῆς Θεοτόκου καὶ παπποῦδες τοῦ Χριστοῦ μας προσεύχονταν στὸν Θεὸ νὰ τοὺς χαρίσῃ ἕνα παιδάκι. Τί ἄλλο θέλει μιὰ γυναίκα στὴ ζωή της; Κι ἂν ἡ ἄτεκνη τὰ ἔχῃ ὅλα, σπίτια, χρήματα, ἕνα παιδὶ πάντοτε θὰ εἶναι ποθούμενο. Μὲ τὴν ὑπόσχεση τῆς ἀφιερώσεως στὸ Ναὸ ὁ Θεὸς ἄκουσε τὶς δεήσεις τους. Ναί! Μὴν παραξενεύστε, ἀδελφοί μου. Αὐτὸ περίμενε νὰ ἀκούσῃ ὁ Θεός· τὴν ὑπόσχεση τῆς ἀφιερώσεως τοῦ παιδιοῦ στὸ Ναὸ σὲ ἡλικία τριῶν ἐτῶν. Λέτε νὰ ἔχῃ ὁ Θεὸς ἀνάγκη ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις μας ἢ νὰ φέρεται τόσο μικρόψυχα, ὥστε νὰ ζητᾷ ἀνταλλάγματα γιὰ τὶς δωρεές Του; Ὄχι· ἀλλὰ στὴν περίπτωση αὐτὴ ἦταν ἀπαραίτητο τὸ ἀντίδωρο τῆς ἀφιερώσεως, ἀφοῦ τὸ δῶρο ἦταν ὅ,τι πιό πολυτιμότερο θὰ ἔδινε. Κι αὐτὸ ὄχι γιὰ τὸν Ἴδιο, ἀλλὰ γιὰ τὴν σωτηρία μας. Βλέπετε, δὲν παραβιάζει ὁ Θεὸς τὴν ἐλευθερία μας. Γνωρίζει ὅμως τὰ πάντα σὲ ὅλους τοὺς χρόνους τῆς κτιστῆς πραγματικότητος, ἀπὸ τὴν δημιουργία μέχρι τὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα. Καὶ ἔβλεπε πὼς ἔφτανε ἡ εὐλογημένη στιγμὴ νὰ ἔρθῃ στὸν κόσμο ὁ πιό χρήσιμος, ὀ πιό πολύτιμος, ὁ πιό ἀπαραίτητος ἄνθρωπος γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου, ἠ Ὑπεραγία Θεοτόκος, αὐτὴ ποὺ θὰ Τοῦ δάνειζε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα της, γιὰ νὰ σαρκωθῇ. Σὰν νὰ περίμενε νὰ ἀνάψῃ τὸ πράσινο φανάρι ὁ Θεός, γιὰ νὰ προχωρήσῃ. Δὲν παραβίασε τοὺς πνευματικοὺς κανόνες κυκλοφορίας. Σχεδίασε ἔτσι τὰ πράγματα, γιατὶ βεβαίως ὡς Θεὸς ἔχει τὴν πρωτοβουλία τῆς κινήσεως, ἀλλὰ σεβάστηκε καὶ τὴν γνώμη τῶν παππούδων. Περίμενε λοιπὸν αὐτὴν τὴν ὑπόσχεσή τους, γιὰ νὰ προχωρήσῃ ἕνα βῆμα πιό κοντὰ στὴν σωτηρία μας. Διότι μόνον μὲ αὐτὴν τὴν ὑπόσχεση τῆς ἀφιερώσεως τῆς μικρῆς Μαριὰμ στὸ Ναό Του, θὰ μποροῦσε νὰ τὴν ἑτοιμάσῃ γιὰ τὸ Μεγάλο Σχέδιο. Διότι ἔπρεπε νὰ μείνῃ πανάσπιλος ἡ ἄσπιλος, πεντακάθαρη ἡ καθαρή, παναμώμητος ἡ ἄμωμος. Καὶ αὐτὸ θὰ γινόταν, ὅπως κι ἔγινε, ἂν ἔμενε γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα μέσα στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, στὸ πιό ἱερὸ σημεῖο. Ἔπρεπε νὰ μείνῃ μέσα στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων δώδεκα χρόνια, ἕνα χρόνο γιὰ κάθε φυλὴ τοῦ Ἰσραήλ, γιὰ νὰ γίνῃ ἁγιότερη ἀπὸ αὐτὰ καὶ νὰ διαπεράσῃ ὡς τέτοια τὸν Ἰσραήλ ἀπὸ τὴν περίοδο τοῦ νόμου στὴν περίοδο τῆς χάριτος.

Καὶ πράγματι ἡ ὑπόσχεση κρατήθηκε. Καὶ μὲ χαρὰ οἱ γονεῖς τὴν προσφέρουν στὸν ἀρχιερέα, ποὺ εἶχε ἤδη πάρει σχετικὴ ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Θεό. Κι ἐκεῖνος τὴν εἰσάγει στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, γιὰ νὰ μείνῃ δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια, νὰ προφυλαχθῇ, νὰ ἑτοιμαστῇ, νὰ ἁγιαστῇ. Γιὰ σκεφθεῖτε το! Ἕνα τρίχρονο κοριτσάκι μόνο του μέσα στὸ Ναὸ γιὰ τόσα χρόνια καὶ μία φορὰ τὸ χρόνο νὰ βλέπῃ ἄνθρωπο! Διότι μόνον μία φορὰ τὸν χρόνο ἔμπαινε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ὁ ἀρχιερέας. Καὶ πάλι· ἔμπαινε γιὰ δουλειά, γιὰ ἕνα καὶ μόνον λόγο, γιὰ νὰ προσφέρῃ θυσία ἄρτων κι ὄχι γιὰ νὰ πιάσῃ κουβέντα μὲ τὴν θεόπαιδα. Γιατὶ ἐκείνη ἦταν δοσμένη νοΐ τε καρδίᾳ καὶ σώματι στὸν Θεό. Ἕνα τρίχρονο κοριτσάκι γιὰ δώδεκα χρόνια μέσα στὸ Ναὸ χωρὶς φαγητὸ καὶ νερό. Ἔτσι ἦταν τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ἡ Παναγία ἔπρεπε νὰ τρέφεται ὑπερκοσμίως. Ἀφοῦ λοιπὸν ἀφιερώθηκε, ἦταν ὑποχρεωμένος κατὰ κάποιον τρόπο ὁ Θεὸς νὰ οἰκονομήσῃ καὶ τὰ τῆς διατροφῆς καὶ ἀνάπτύξεώς της. Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στάθηκε ὑπηρέτης σὲ αὐτὸ τὸ μέρος τοῦ σχεδίου καὶ τῆς θείας Πρόνοιας.

Εἶναι σημαντικὴ ἡ προσφορὰ τῶν παππούδων τοῦ Κυρίου μας, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, οἱ ὁποῖοι εἶναι καὶ δικοί μας πνευματικοὶ παπποῦδες, γιατὶ ἡ δική τους σωματικὴ σμίξη ἔγινε ἀφορμὴ γιὰ τὴν πνευματική μας σμίξη μὲ τὸν Θεό διὰ τοῦ τέκνου τους. Τοὺς ὀφείλουμε χάρη, ὄχι τόσο ἐπειδὴ ἔφεραν στὸν κόσμο τὴν Θεοτόκο, ἀλλ’ ἐπειδὴ τὴν προσέφεραν στὸν Θεό, ὥστε νὰ γίνῃ Θεοτόκος. Σήμερα λοιπὸν πανηγυρίζουμε τὸ προοίμιο τῆς εὐδοκίας καὶ παλαιᾶς ὑπόσχεσης ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Θεοῦ, τὴν προκήρυξη τῆς σωτηρίας μας. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς ἂς εὐχαριστήσουμε τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀναβοῶντες μεγαλοφώνως μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο: «Χαῖρε, τῆς οἰκονομίας τοῦ κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις».

π. Στυλιανός Μακρής