Κωνσταντίνος Ερρίπης
–  Στην πλατεία του κάθε χωριού δύο ήταν τα δεσπόζοντα μαγαζιά, τα καφενεία. Το ένα απέναντι στο άλλο, το ένα αντίπαλο του άλλου.
Το ίδιο και σήμερα:
Κλείνουν με τη σειρά τα μαγαζιά στις πλατείες και ανοίγουν πάλι καφενεία, τα σημερινά cafe (επί το ελληνικότερον!).
ΜΟΝΟ που τα σημερινά καφενεία είναι βουβά. Δεν διεξάγονται μέσα σε αυτά λεκτικές πολιτικές αψιμαχίες, δεν διαβάζονται εφημερίδες, δεν ακούγονται τα ζάρια ούτε τα πούλια από το τάβλι.
ΜΟΝΟ που τα σημερινά καφενεία δεν φιλοξενούν τις μεγάλες ηλικίες αλλά τη νεολαία μας, δεν είναι τόπος ανάπαυσης από τον ημερήσιο μόχθο αλλά κοινωνικό τέλμα απεγνωσμένων.
–  Όταν ήλθε η τηλεόραση στην Ελλάδα οι εκπομπες της ήταν σε νεανικό επίπεδο αλλά  απλές και πιο οικείες.
Το ίδιο και σήμερα:
Πηγή : Συνοδοιπορία

Φτηνά ελληνικά σήριαλ … εμπλουτισμένα με αρκετά τούρκικα.
Ειδήσεις όλες το ίδιο με εικόνες από τις ίδιες πηγές και ίδια ώρα εκπομπής τους λόγω ανταγωνισμού (ζήτω η διατυμπανισθείσα πολυφωνία!).
Φτηνές και ανέξοδες εκπομπές μαγειρικής και τραγουδιού.
ΜΟΝΟ που προβάλλουν τα πιο νόστιμα φαγητά σε περίοδο εθνικής πείνας.
ΜΟΝΟ που προβάλλουν για ύψιστο ιδανικό το τραγούδι σε ανθρώπους με δύο και τρία … αχρείαστα πτυχεία.
–  Πριν από μισό αιώνα υπήρχε τεράστιο ποσοστό αγραμματοσύνης. Οι λίγοι όμως απόφοιτοι του « Ελληνικού» ή και του Γυμνασίου σεμνύνονταν για την μικρή τους έστω  μόρφωση οι δε λοιποί τους σέβονταν .
Το ίδιο και σήμερα:
Έχουμε ημιμαθείς πολυπτυχιούχους, οι οποίοι δεν κρύβουν μέσα τους τη φλόγα της ανθρωπιστικής παιδείας και δεν καταξιώνονται  στα μάτια του λαού.
Π ρ ο σ ο χ ή :
Οι ρίζες είναι το τελευταίο καταφύγιο ενός λαού
Κάτω από τις ρίζες υπάρχει ο θάνατος