Διαβάστε σήμερα..

"

Τρίτη 6 Ιουνίου 2017

Άλλον πόνο σαν κι αυτόν δεν έχει.

π.Εφραίμ Παναούση 
Πριν από  καιρό βρέθηκα στο νησί της Κύπρου.Ένα ιερό νησί για αυτούς που τους ενδιαφέρει έτσι να το βλέπουν.Άλλο δεν είδα από Μοναστήρια, αρχοντικές Εκκλησιές και απομεινάρια αρχαία.Και βέβαια πόνο.Τόσα χρόνια μετά, πολύ πόνο.Είχα πάντα στο μυαλό μου πως μεγαλύτερος πόνος στα ανθρώπινα είναι μια μάνα να χάσει το παιδί της.Και οι πατέρες μας οι αρχαίοι τό λεγαν πως δεν είναι πιο τρανός πόνος από το να βλέπεις το παιδί σου να φεύγει. Ανταμώνω τέτοιους ανθρώπους και δσκολεύομαι όχι μόνο να τους μιλήσω αλλά και να τους κυττάξω. Είμαι παπάς μαθές και θαρρώ πως θα ζητήσουν από μένα το λόγο γιατί ο Θεός μου τους φύλαγε τέτοια τύχη.Τέτοιες ώρες δοκιμάζεται και η δικιά μου πίστη και σωπαίνω.Η σιωπή ίσως να τα λέει όλα.Γιατί μόνον Εκείνος ξέρει..
Εκεί λοιπόν βρέθηκα σε όμορφο μέρος που ένας παπάς καμωμένος από παλαιό καλό υλικό είχε φτιάξει ένα σπίτι για τους γερόντους και τα παιδιά τα παραδεισένια που έχουνε κάποιες ειδικές ανάγκες .Στο μαγεριό διακονούσε μια γυναίκα με χαρακωμένο το πρόσωπο και ψημένο από τον ήλιο αφού ο Θεός δεν λυπήθηκε τον ήλιο στην Κύπρο.Μαζί με τη συντροφιά  των Ελλαδιτών που επισκεφθήκαμε το νησί, ήτανε και μια μάνα που είχε χάσει το βλαστάρι της.Σαν ανάμωσαν λέει η Κυπριώτισα στην Ελλαδίτισσα.
-Γιατί φορείς μαύρα
-Έχασα το παιδί μου.απάντησε.
-Και πηγαίνεις στο μνήμα του;
-Κάθε μέρα ...
-Και του ανάβεις καντήλι;
-Ναι τ ανάβω....
-Τυχερή που είσαι .!!!
Παγώσαμε όλοι!!!
Και πόσο τυχερή είναι μια μάνα με θαμένο το παιδί της.! Μα ο λόγος δεν είχε αποσώσει και η Κυπριώτισσα συνέχισε.
-Είμαι μαθές μάνα αγνοούμενου. Άλλον πόνο σαν κι αυτόν δεν έχει. Δεν ξέρω άμα ζει ή πέθανε.
Κλαίγαμε όλοι.Με πόνο βουβό .Και οι δυό που ακόμα βαστούσαν ήτανε οι μάνες.Η μια γιατί αντάμωσε τον μεγαλύτερο πόνο.Κι άλλη γιατί είχε αναμμένο ακόμα εκείνο το στερνό καντηλάκι που το λένε ελπίδα......
Recommended Post Slide Out For Blogger