ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ
13 Ἰουνίου 2017
«Κυκλόθεν αὐτοῦ στέφανος ἀδελφῶν ὡς βλάστημα κέδρου ἐν τῷ Λιβάνῳ καί ἐκύκλωσαν αὐτόν στελέχη φοινίκων» (Σ. Σειράχ 20, 13).
Σεβασμιώτατε ἅγιε Λαρίσης,Πανοσιολογιώτατοι ἅγιοι Καθηγούμενοι καί Ὁσιολογιώτατες Γερόντισσες,
Σεβαστοί πατέρες,
Ὁσιώτατες Ἀδελφές,
Ὁσιολογιωτάτη Γερόντισσα Νικοδήμη,
Πενθηφόρος καί ἀπορφανισθεῖσα ἀδελφότης τῆς ἱερᾶς ταύτης Μονῆς,
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Στά θεόπνευστα αὐτά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς περικλείεται τό ἱερό μυστήριο τοῦ θανάτου, τό ὁποῖο βιώνει ἀπό ἐχθές τό ἑσπέρας ἡ τοπική μας Ἐκκλησία. Προπέμπουμε σήμερα στήν αἰωνιότητα τόν σεβαστό πνευματικό πατέρα καί Γέροντα τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς, Πρωτοπρεσβύτερο Ἀντώνιο καί τό ἱερό του σκήνωμα εἶναι κυκλωμένο τούτη τή στιγμή ἀπό τά πολυάριθμα πνευματικά του τέκνα καί βλαστήματα. Αὐτός ὁ «στέφανος ἀδελφῶν» πού κυκλώνει τό σῶμα τοῦ Γέροντος Ἀντωνίου ἀποτελεῖ τόν στέφανο μέ τόν ὁποῖο παρίσταται σήμερον, δικαιωμένος καί εὐφραινόμενος, ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτου καί Παναγάθου Θεοῦ.
Ἡ αἰφνίδια καί ἀδόκητη μετάστασή του προκάλεσε βαθιά ὀδύνη, ἄφατη θλίψη καί συγκίνηση σέ ὅλους μας, στόν ἐπίσκοπο, στούς ἱερεῖς, στά μοναστικά τάγματα, στόν πιστό λαό καί κυρίως στήν ἀδελφότητα τῆς μοναστικῆς αὐτῆς μάνδρας τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων. Ὁ ἐπίσκοπος στερεῖται ἕναν πολύτιμο συνεργάτη καί συνετό σύμβουλο. Οἱ ἱερεῖς ἀποχωρίζονται ἕναν πολύπειρο πατέρα, ἀδελφό καί συλλειτουργό, πού στήριζε, ἐνέπνεε καί καθοδηγοῦσε μέ τό παράδειγμα καί τούς λόγους του. Πολυάριθμοι πιστοί, μέλη τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, θρηνοῦν τόν πνευματικό τους πατέρα, ἐξομολόγο καί ἀπλανῆ ὁδηγό. Ἡ περικαλλής Ἱερά αὐτή Μονή χάνει τόν νέο της κτήτορα, τόν δυναμικό της προστάτη, τόν καλλικέλαδο ἐφημέριό της. Ἐν τέλει, περισσότερο δέ ἀπό ὅλους, ἡ ἀδελφότητα τῶν Ταξιαρχῶν στερεῖται πλέον ἀπό σήμερον τῆς φυσικῆς παρουσίας τοῦ πνευματικοῦ της γεννήτορα, πατρός καί διδασκάλου. Ὅσον ὅμως καί ἀν ἡ στέρηση αὐτή θλίβει τήν καρδία μας καί δοκιμάζει τή λογική μας, πάντες θαρροῦμε προσβλέποντες μέ πίστη καί ἐλπίδα ἀναστάσιμη στόν ἀρχηγό καί τελειωτή τῆς πίστεώς μας Ἰησοῦν Χριστόν. Ἔχουμε βεβαία τήν ἐλπίδα καί ἀκλόνητη τήν πεποίθηση «ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τόν στέφανον τῆς ζωῆς, ὅν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπώσιν Αὐτόν» (Ἰακ. 1, 12).
Ὁ μακαριστός πλέον Πρωτοπρεσβύτερος Ἀντώνιος Ζούπης σφράγισε ἀνεξίτηλα τή ζωή ὁλόκληρης τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας κατά τήν τελευταῖα πεντηκονταετία. Ὑπῆρξε ἕνα ἐπίλεκτο μέλος τοῦ πρεσβυτερίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος καί πολύτιμος συνεργός τῶν τεσσάρων τελευταίων ἱεραρχῶν της. Ἔλαβε τήν ἁγία ἱερωσύνη δια χειρῶν τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος Δαμασκηνοῦ. Ὁ πρῶτος σταθμός τῆς ἱερατικῆς του διακονίας ὑπῆρξε ἡ ὀρεινή Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Βλασίου Πηλίου. Τό πρωτοποριακό ἔργο πού ἐπιτέλεσε ἐκεῖ ἄφησε νά διαφανοῦν πολύ νωρίς τά ἐξαιρετικά χαρίσματα καί οἱ μοναδικές ἱκανότητες τοῦ νεαροῦ λευίτη. Ἔτσι, ὁ διάδοχος τοῦ Δαμασκηνοῦ, μητροπολίτης Ἠλίας καλεῖ τόν πατέρα Ἀντώνιο ὡς στενό του συνεργάτη στήν διοίκηση τῆς Μητροπόλεως, καί τόν τοποθετεῖ στόν Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βόλου. Ἔκει θά ἀναδειχθεῖ κατεξοχήν τό ποιμαντικό χάρισμα τοῦ Γέροντα. Λειτουργική ζωή, θεῖο κήρυγμα, ἐξομολόγηση χιλιάδων ἀνθρώπων, κατήχηση καί ἀγωγἠ τῶν νέων. Ἡ διακονία καί ἡ προσφορά του στίς κατασκηνώσεις τῆς Μητροπόλεως θά ἀποδώσει εὔχυμους πνευματικούς καρπούς, κορωνίδα τῶν ὁποίων εἶναι ἡ δημιουργία τῆς μοναστικῆς αὐτῆς ἀδελφότητος. Ὁ προκάτοχός μας, Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, θά ἐκτιμήσει ἐξίσου τά τάλαντα τοῦ π. Ἀντωνίου ἀναθέτοντάς του ποικίλες ἐκκλησιαστικές διακονίες. Ἀνάμεσα σέ αὐτές ξεχωρίζει ἡ ἐπανασύσταση καί ἐπαναλειτουργία τῆς ἐγκαταλελειμμένης Μονῆς Ταξιαρχῶν Πηλίου μέ τήν ἀφιέρωση πνευματικῶν του θυγατέρων.
Σέ αὐτόν τόν τελευταῖο καί ἴσως πιό λαμπρό σταθμό τῆς ἱερατικῆς πορείας τοῦ Γέροντος, τόν γνωρίσαμε καί ἐμεῖς, ἀναλαμβάνοντας πρίν ἀπό δεκαεννέα χρόνια τό πηδάλιο τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Ἐκτιμήσαμε ἐξαρχῆς τό ἦθος του, τήν ἀκεραιότητά του, τήν πίστη του στόν Θεό, τό δυναμικό τοῦ χαρακτήρος του, τόν ἔνθεο ζῆλο του, τήν ἔντονη προσωπικότητά του, τήν ἀποφασιστικότητά του, τό χάρισμα τῆς πατρότητος καί καθοδηγήσεως. Τόν περιβάλαμε μέ ἐμπιστοσύνη καί ἀγάπη, ἀναγνωρίζοντας τούς πολλούς κόπους του στό γεώργιον τοῦ Κυρίου. Τόν καταστήσαμε μέλος τῆς Γεροντίας, τοῦ Συμβουλίου δηλαδή τῶν ἔμπειρων ἱερέων πού περιστοιχίζει τόν ἐπίσκοπο. Θαυμάζαμε πάντοτε τήν σύνθεση τοῦ φιλομόναχου καί φιλακόλουθου πνεύματος πού τόν διέκρινε μέ τήν ἱεραποστολική ἀγωνία καί δράση του. Ἐπί δεκαετίες, δίδαξε, στήριξε καί ὁδήγησε διά τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας ἀναρίθμητες ψυχές. Προσήγαγε στό Χριστό ὑγιή πνευματικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἀνέδειξε νέους κληρικούς. Καλλιέργησε μοναχικές κλήσεις. Καί τέλος δημιούργησε τό θαῦμα τῆς ἀναγέννησης τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς. Ἡ προσφορά καί τό ἔργο του ὑπῆρξε διπλό ὑλικό καί πνευματικό. Σέ ὐλικό ἐπίπεδο ἀνασυγκρότησε κτηριακά τήν Ἱερά αὐτή Μονή, ὥστε δικαίως πρέπει νά θεωρεῖται ὁ νέος κτήτοράς της. Ἀποκορύφωμα αὐτοῦ τοῦ τιτάνιου ἀγώνα εἶναι ἡ ἀνέγερση τοῦ καλλιμάρμαρου αὐτοῦ Ναοῦ, τοῦ σύγχρονου παρθενώνα τοῦ Πηλίου. Ὅμως, ἡ προσφορά του δέν περιορίστηκε στή δημιουργία κτηριακῶν ὑποδομῶν. Ἀπό τήν ἀρχή καί παράλληλα μέ τά κτηριακά ἔργα μόχθησε καί φρόντισε νά οἰκοδομήσει τούς ναούς τῶν ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν τοῦ ἀρχαγγελικοῦ αὐτοῦ τεμένους.
Καί ἀξιώθηκε νά δεῖ τούς καρπούς τῶν ἔργων του. Ὁλοκληρώθηκε ἡ ἐκ βάθρων ἀνέγερση καί κτηριακή ἀνασυγκρότηση τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς Μονῆς. Δημιουργήθηκε μία πολυάριθμη, ζώσα καί δυναμική ἀδελφότητα ὑπό τήν Γερόντισσα Νικοδήμη, καύχημα καί κλέος τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Ὁ Θεός τοῦ χάρισε μαζί μέ τή σεμνή πρεσβυτέρα του μία εὐλογημένη οἰκογένεια,. Ἐκεῖνος μέν ἀκολούθησε τόν ἔγγαμο βίο, ὅμως ἡ πνευματικότητά του, ἡ γνωριμία του μέ τό Ἅγιον Ὄρος καί ὁ συνδεσμός του μέ σύγχρονους Γεροντάδες, ὅπως ὁ μακαριστός Γέροντας π. Γεώργιος Καψάνης, τόν κατέστησαν ἱκανό νά ἐμφυσήσει τό μοναχικό ἰδεῶδες καί νά καθοδηγήσει τίς μονάστριες, σύμφωνα μέ τήν παράδοση καί τίς ἀρχές τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ. Μέ τόν τρόπο αὐτό συνέβαλλε στήν ἀνανέωση σύνολου τοῦ γυναικείου μοναχισμοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.
Γιά ὅλα αὐτά εἴμαστε βαθιά εὐγνώμονες. Δόξαζουμε τόν Θεό πού μᾶς χάρισε ἕνα τέτοιο ποιμένα καί λειτουργό Του. Οἱ μοναχές, τά πνευματικά του παιδιά, οἱ εὐλαβεῖς προσκυνητές καί ὅλοι ὅσοι κυκλώνουν τό σκήνωμά του τούτη τήν ὥρα συνιστοῦν τόν πολύτιμο στέφανο τοῦ π. Ἀντωνίου. Αὐτόν τόν στέφανο κομίζει μαζί του τώρα πού ἀφήνει τόν κόσμο καί πορεύεται πρός Αὐτόν πού ἐπόθησε καί διακόνησε γιά νά λάβει τόν ἀμαράντινο τῆς δόξης στέφανο. Καταλείπει σημαντική παρακαταθήκη σέ ὅλους μας, μά κυρίως στήν ἀδελφότητα πού ἐκεῖνος συγκρότησε καί ἡ ὁποῖα καλεῖται νά συνεχίσει τό ἔργο του ὑπό τήν καθοδήγηση τῆς Γερόντισσας Νικοδήμης.
Σεβαστή Γερόντισσα καί ἀδελφές, συναισθανόμαστε τήν ὀδύνη καί τόν πνευματικό ἀπορφανισμό πού βιώνετε. Προσευχόμαστε ὅμως ὁ μεγαλόδωρος Κύριός μας καί νυμφίος τῶν ψυχῶν σας νά ἐνσταλάξει στίς μοναχικές καρδιές σας τή θεία παρηγορία. Ἡ ἑνότητα τῆς ἀδελφότητός σας, ἠ ὑπακοή σας στή Γερόντισσα, ἡ θεοφιλῆς συνέχιση τῆς μοναχικῆς πορείας σας, ἡ διατήρηση τοῦ πνευματικοῦ, ἱεραποστολικοῦ καί ὑλικοῦ ἔργου τῆς Μονῆς θά ἀποτελοῦν τό μνημόσυνο τοῦ Γέροντος καί πνευματικοῦ σας πατρός. Γνωρίζετε ὅτι ὁ ἐπίσκοπος καί ὅλη ἡ τοπική μας Ἐκκλησία θά εἶναι στό πλευρό σας.
Σεβαστέ μας Γέροντα Ἀντώνιε, ἀξιομακάριστε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ μας πορεύου ἐν εἰρήνῃ τήν ἀγαθήν πορείαν τήν ἄγουσαν εἰς τήν ἀληθῆ καί ἄληκτον ζωήν. Ἐκοπίασας ἐν τῇ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί διηκόνησας αὐτήν κόποις καί μόχθοις πολλοῖς. Τόν ἀγώνα τόν καλόν ἠγωνίσω. Τήν πίστην τετήρηκας (Β΄Τιμ. 4, 7). Τήν καλήν παρακαταθήκην ἐφύλαξας (Β΄Τιμ. 1, 14) καί ἐγένου πιστός ἄχρι θανάτου (Ἀπ. 2, 10). Νῦν εὐρίσκεσαι ἐν τῇ αἰωνιότητῃ. Ἔχεις συνοδοιπόρους τούς ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας κόπους σου. Ἔχεις ἐφόδιον τίς προσευχέςς τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, τῶν μοναζουσῶν σου καί τῶν πνευματικῶν σου τέκνων. Ἔχεις εἰσηγητή ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Ἀρνίου τόν «στέφανον τῶν ἀδελφῶν» πού σέ κυκλώνει τούτη τή στιγμή καί εὔχεται ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου νά σοῦ ἀποδώσει τόν στέφανο τῆς ζωῆς.
Αἰωνία σου ἡ μνήμη ἀοίδιμε πάτερ, ἀδελφέ καί συλλειτουργέ μας.
