Της Κωσταντίνας Αγγελοπόύλου *
Αφρική, Ουγκάντα… Είναι δύσκολο
να περιγράψεις με λόγια τα όσα έζησες, είδες, άκουσες και ένιωσες εκεί!
Βλέποντας το έργο του μοναστηριού της Χρυσοπηγής, από τις
προηγούμενες αποστολές στην Ουγκάντα,
σκεφτόμουν «Βρε λες να πάω φέτος; Θα αντέξω εγώ τόσο καιρό κάτω; Και οι άνθρωποι εκεί πως
θα με αντιμετωπίσουν;» Τελικά πήρα την απόφαση και πήγα έχοντας μαζί μου τις
σκέψεις και τις ευχές της οικογένειας και των φίλων μου.
Αυτό που συνειδητοποιείς όταν φτάσεις είναι το πόσο
ευγενικοί και χαρούμενοι άνθρωποι είναι. Μπορεί να μην έχουν τις ανέσεις που έχουμε
εμείς ή την βεβαιότητα του αύριο παρόλα αυτά δεν παύουν να χαμογελούν και να
είναι ικανοποιημένοι με ό,τι έχει ο καθένας. Άνθρωποι δοτικοί που μπορεί να είναι φτωχοί σε υλικά αγαθά αλλά
υπερτερούν σε ευγνωμοσύνη. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ένα παιδί γύρω στα είκοσι
όταν του δώσαμε κάτι ρούχα από αυτά που φέραμε από την Ελλάδα γονάτισε για να
μας ευχαριστήσει.
Την πρώτη εβδομάδα επισπευτήκαμε διάφορες Ιεραποστολές και σχολεία. Εκεί
καταλαβαίνεις τη χαρά των παιδιών όταν παίζεις μαζί τους, όταν τους δίνεις μια
καραμέλα, όταν βγάζεις μια φωτογραφία μαζί τους και γενικά όταν συνειδητοποιούν
ότι κάποιος τους σκέφτεται και έρχεται να τους δει έστω για μερικές ώρες. Τα
παιδιά μας υποδέχτηκαν με εκκλησιαστικούς ύμνους και μας χαιρέτησαν με
τραγούδια και παραδοσιακούς τους χορούς.
Την δεύτερη εβδομάδα ξεκινάει η κατασκήνωση! Τι να
πρωτοθυμηθώ… τον Ματέο να μας υποδέχεται κάθε πρωί και να μας χαμογελάει, τα
πιτσιρίκια να φωνάζουν «Hi bzuzungu»
και να μας τραβάνε από το χέρι για να μπούμε μαζί στην εκκλησία ή κάποια
παιδάκια που φαίνονταν στεναχωρημένα και με ένα μας μόνο χαμόγελο να αλλάζουν
απευθείας διάθεση αναζητώντας μια θέση στην αγκαλιά μας. Μετά την λειτουργία ακολουθούσε η έπαρση των
σημαιών και έπειτα παιδιά και μεγάλοι
περίμεναν υπομονετικά σε μια σειρά για το πρωινό τους. Στη συνέχεια
απασχολούμασταν με τα παιδιά είτε παίζοντας, ζωγραφίζοντας , τραγουδώντας ή
χορεύοντας μέχρι να έρθει η ώρα του
μεσημεριανού όπου θα μοιράζαμε το φαγητό που έφτιαξαν οι κύριες του χωριού στον
κόσμο, έπειτα θα συνεχίζαμε το παιχνίδι με τα παιδία μέχρι τον εσπερινό και
τέλος η υποστολή της σημαίας και ο δρόμος της επιστροφής με την ατελείωτη
κίνηση.
Και κάπως έτσι πέρασε η εβδομάδα γνωρίζοντας κάθε
μέρα όλο και περισσότερα παιδιά αποκτώντας όλο και περισσότερες εμπειρίες ώσπου ήρθε η τελευταία μέρα για μένα το
Σάββατο. Στο τέλος του εσπερινού μας αποχαιρέτισε το χωριό. Μόλις είχα συνειδητοποιήσει
ότι δεν μπορώ να φύγω. Δεν μπορώ να χαιρετίσω τα παιδιά γιατί δε ξέρω αν θα τα
ξαναδώ. Τότε κατάλαβα πως
είχαν περάσει ήδη δεκατέσσερις ημέρες. Είχα πει κάποια στιγμή ότι είμαι
σκληρός άνθρωπος και δεν μπορώ να συγκινηθώ. Όχι απλά συγκινήθηκα αλλά έκλαιγα
γοερά σαν μικρό παιδί που του παίρνεις
το παιχνίδι του. Τελικά η Αφρική μου πήρε
τη σκληρότητα, με έκανε πιο ευαίσθητη και με βοήθησε να αντιληφτώ τι
σημαίνει πόνος, να μην έχεις τα απαραίτητα για να ζήσεις, να μην ξέρεις αν
αύριο θα έχεις φαΐ , αν θα έχεις νερό ή ακόμα
αν θα έχεις τους δικούς σου.
Μεγάλο σχολείο η Ουγκάντα! Σχολείο της ζωής...
Αναπολώ όλες τις στιγμές που έζησα (πάντα με δάκρυα
στα μάτια). Ελπίζω να με αξίωση ο Θεός να ξαναπάω για να μπορέσω να δω τα
σοκολατάκια, αλλά και για να τους ευχαριστήσω όλους για όσα μου έμαθαν και για
την αγάπη που μου έδωσαν από την πρώτη στιγμή και ας μην με ήξεραν. Μα πάνω από
όλα ήθελα να ευχαριστήσω τον πατήρ Γεώργιο και την οικογένεια του, που μας
άνοιξε το σπίτι του και μας έδειξε τι πραγματικά σημαίνει φιλοξενία και τι
σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
