Ο ήλιος της ζωής

π. Δημητρίου Μπόκου
Πῶς θὰ ἦταν ὁ κόσμος αὔριο, ἂν σταματοῦσε σήμερα νὰ ἀνατέλλει ὁ ἥλιος; Δὲν θὰ γινόταν μόνο σκοτεινός, ἀλλὰ θὰ ἔχανε σιγὰ-σιγὰ καὶ κάθε ζωή. Φυτὰ καὶ ζῶα θὰ γίνονταν ἀναιμικά, θὰ ζοῦσαν γιὰ λίγο μιὰ σκιώδη ζωή, φάντασμα τῆς προηγούμενης ζωντάνιας τους καὶ τελικὰ θὰ ἔσβηναν στὴν παγωνιὰ ἑνὸς ἀνήλιαγου κόσμου. Ἂν πάλι κάποιος ζοῦσε διαρκῶς ὄχι στὸ φῶς καὶ στὸν ἀέρα, ἀλλὰ στὸ σκοτεινὸ κελλὶ μιᾶς φυλακῆς, γιὰ ποιὰ ποιότητα ζωῆς θὰ μποροῦσε νὰ καυχηθεῖ; Πηγὴ ζωῆς εἶναι τὸ φῶς, ἡ ζωογόνα ζεστασιὰ τοῦ ἥλιου.
πηγή : Συνοδοιπορία


Μὰ ἀπουσία ζωῆς καὶ παγωνιὰ δὲν φέρνει μόνο ἡ σκοτεινὴ φυλακή, ἡ μόνιμη ἔκλειψη τοῦ ἥλιου ἢ τὸ σκοτάδι τῆς νύχτας. Γράφει ὁ Γάλλος συγγραφέας Ἀλμπὲρ Καμύ:
«Τὸ βράδυ ἦρθε ἡ Μαρὶ καὶ μὲ ρώτησε ἂν ἤθελα νὰ παντρευτοῦμε. Τῆς εἶπα ὅτι τὸ ἴδιο μοῦ ἔκανε κι ὅτι θὰ μπορούσαμε νὰ παντρευτοῦμε ἂν τὸ ἤθελε. Τότε ζήτησε νὰ μάθει ἂν τὴν ἀγαποῦσα. Ἀπάντησα, ὅπως τό ‘χα κάνει κιόλας μιὰ φορά, ὅτι αὐτὸ δὲ σήμαινε τίποτα, μὰ ὅτι σίγουρα δὲν τὴν ἀγαποῦσα. “Τότε λοιπὸν γιατί νὰ μὲ παντρευτεῖς;” εἶπε. Τῆς ἐξήγησα πὼς αὐτὸ δὲν εἶχε καμιὰ σημασία καὶ πώς, ἂν τὸ ἐπιθυμοῦσε πολύ, μπορούσαμε νὰ παντρευτοῦμε. Ἄλλωστε, ἐκείνη τὸ ζητοῦσε κι ἐμένα μοῦ ἀρκοῦσε νὰ πῶ τὸ ναί. Παρατήρησε τότε πὼς ὁ γάμος ἦταν κάτι σοβαρό. Ἀποκρίθηκα: “Ὄχι”.
Σώπασε γιὰ λίγο καὶ μὲ κοίταξε σιωπηλή. Ὕστερα μίλησε. Ἤθελε ἁπλῶς νὰ ξέρει ἂν θὰ ἀποδεχόμουν τὴν ἴδια πρόταση ἀπὸ μιὰ ἄλλη γυναίκα ποὺ θὰ εἶχα μαζί της παρόμοιο δεσμό. Εἶπα: “Φυσικά”. Τότε ἀναρωτήθηκε ἂν μ’ ἀγαποῦσε, κι ἐγὼ δὲν εἶχα καμιὰ γνώμη πάνω σ’ αὐτό. Μετὰ ἀπὸ μιὰ καινούργια σιωπή, μουρμούρισε ὅτι ἤμουν παράξενος, ὅτι σίγουρα μ’ ἀγαποῦσε ἀκριβῶς γι’ αὐτό, μὰ ὅτι ἴσως μιὰ μέρα νὰ μὲ σιχαινόταν γιὰ τὸν ἴδιο λόγο. Καθὼς σιωποῦσα, μιὰ καὶ δὲν εἶχα τίποτα νὰ προσθέσω, μοῦ ’πιασε χαμογελώντας τὸ χέρι καὶ δήλωσε ὅτι ἤθελε νὰ μὲ παντρευτεῖ. Ἀπάντησα ὅτι θὰ παντρευόμασταν ὅποτε ἤθελε» (Ἀλμπὲρ Καμύ, Ὁ ξένος).
Νά, λοιπόν, μιὰ σχέση, ὅπου ἡ ἀγάπη δὲν ἔχει καμμιὰ σημασία, δὲν ἔχει νὰ διαδραματίσει σ’ αὐτὴν κανένα ἀπολύτως ρόλο.  Δὲν εἶναι ζοφερὸ καὶ ἀποτρόπαιο αὐτό; Ἕνα σύγκρυο μᾶς διατρέχει στὴν τρομακτικὴ αἴσθηση, ὅτι μπορεῖ νὰ μᾶς τυλίξει κάποτε ἡ παγωνιὰ μιᾶς τέτοιας προοπτικῆς. Ὅπου οἱ ἄνθρωποι θὰ περιέλθουν σὲ μιὰ σχέση τελείως μηχανιστική, πέτρινη, χωρὶς συναίσθημα, σὰν τὰ ρομπότ. Τί θὰ διέφερε ἡ χωρὶς ἀγάπη ζωὴ ἀπὸ ἕναν κόσμο δίχως ἥλιο; Πόση δυστυχία θὰ σωρευόταν σ’ ἕναν κόσμο ψυχρῶν μόνο σχέσεων, ὅπου ἡ ἀγάπη δὲν θὰ σήμαινε τίποτα; Τί κόλαση μοναξιᾶς θὰ εἰσορμοῦσε μέσα μας; Τί ὀμορφιὰ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει ὁποιοδήποτε ἔργο μας, ἂν δὲν εἶχε κίνητρο τὴν ἀγάπη;
Πῶς ὅ­μως γί­νε­ται νὰ μὴ χα­θεῖ πο­τὲ ὁ ἥ­λιος αὐ­τός, ἡ ἀ­γά­πη ποὺ ζε­σταί­νει, φω­τί­ζει καὶ νο­στι­μί­ζει τὴ ζω­ή; Μὰ γι’ αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς ὑ­πάρ­χει ὁ Χρι­στός, «ὁ νο­η­τὸς ἥ­λιος τῆς δι­και­ο­σύ­νης», «τὸ φῶς τοῦ κό­σμου», «ἡ ἐξ ὕ­ψους ἀ­να­το­λή». Αὐ­τὸς ἀ­νέ­τει­λε στὴ ζω­ή μας ὡς ἀ­γά­πη. Ὅ,τι ἔκαμε, ἦταν γιὰ νὰ μᾶς διδάξει ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ πᾶν. Καὶ ὅτι, χωρὶς αὐτήν, ἡ ζωή μας εἶναι ἕνας κόσμος γεμάτος σκοτάδι. Ὁ Χριστὸς θυ­σι­ά­σθη­κε, προ­σφέρ­θη­κε σὲ μᾶς ἀ­πὸ ἀ­γά­πη, μᾶς τίμησε κάνοντάς μας φίλους του ἀγαπητούς. Ἔ­δει­ξε τὸν τρό­πο τῆς ἀ­λη­θι­νῆς ἀ­γά­πης, διδάσκοντάς μας μὲ τὸ τέλειο παράδειγμά του πὼς δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀγάπη, ἀπ’ τὸ νὰ ζεῖς καὶ νὰ πε­θαί­νεις γιὰ τὸν ἄλ­λο.
Αὐτὴ καὶ μόνο ἡ ἀγάπη ἀποτελεῖ τὴν ἀνυπέρβλητη καταξίωσή μας. Διότι «πλήρης ὢν τῆς ἀγάπης» ὁ ἄνθρωπος, ἀγγίζει τὴν τελειότητα, γίνεται ὅμοιος μὲ τὸν Πατέρα του τὸν «ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Λουκ. 6, 36). Καὶ βαθιὰ μέσα μας, στὴ δική μας καρδιά, αὐτὸς ὁ Θεὸς ἔ­βα­λε τὴν ἀ­γά­πη, αὐ­τὸς τὴν τρο­φο­δο­τεῖ, αὐτὸς τὴν ἀ­να­ζω­πυ­ρώ­νει ἀ­δι­ά­κο­πα, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ζοῦμε κατὰ τὶς ἐντολές του (Ἰω. 14, 21· 15, 13-15).
Και­ρὸς νὰ πλη­σι­ά­σου­με αὐτὴ τὴ θεϊκὴ φω­τιὰ τῆς ἀ­γά­πης του, πρὶν ἡ δική μας καταντήσει μιὰ μι­κρή, ἀδύναμη σπίθα, ἕ­τοι­μη νὰ σβή­σει ἀπ’ τὴν παγωνιὰ τοῦ κακοῦ. Ἂν συμβεῖ κάτι τέτοιο, «πῶς θὰ ζε­στα­θεῖ μὲ μιὰ σπί­θα ἐ­κεῖ­νος ποὺ ἄ­φη­σε τὴ φω­τιὰ πί­σω του;» (Ἅγ. Νι­κό­λα­ος Βε­λι­μί­ρο­βιτς).
(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 396, Ἰούλ. 2016)