Σχόλια στο Ευαγγέλιο της Κυριακής (Δ΄ Λουκά)

Καρποφορία του πνεύματος

                                                                                                 «Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι 

τον σπόρον  αυτού»

Η διήγηση της παραβολής του Καλού Σπορέως είναι από τις πιο διδακτικές που πηγάζουν από το ιερό ευαγγέλιο. Ξεδιπλώνει ενώπιό μας ζωντανές εικόνες από την αγροτική ζωή και αναδεικνύει μέσα απ’ αυτές βαθιά μηνύματα και νοήματα. Αποκαλύπτονται από το περιεχόμενό της σπουδαίες πνευματικές αλήθειες, απόλυτα συμβατές με τις υπαρξιακές αναζητήσεις του ανθρώπου, που παραπέμπουν στην αιώνια αλήθεια του Κυρίου.

Στο επίκεντρο της θαυμάσιας αυτής παραβολικής διήγησης βρίσκεται το πρόσωπο του Χριστού. Κινείται δε στους πιο κάτω βασικούς άξονες:

α. Ο Θεός είναι ο γεωργός κι εμείς το χωράφι του.

Πηγή : Ενοριακή ζωή

β.  Ο Χριστός είναι ο καλός σπορέας.

γ.  Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.

δ.  Η γη, το χωράφι, το χώμα που πέφτει ο σπόρος είναι η καρδιά μας.

ε. Η ανάπτυξη και η κυκλοφορία του Λόγου εξαρτώνται από το κατά πόσο η καρδιά μας είναι ανοικτή στην κοινωνία αγάπης που μάς προσφέρει ο Θεός.

Η εναλλαγή των εικόνων της διήγησης καθιστά πρόσφορο το έδαφος για την μετάγγιση των πιο σωστικών μηνυμάτων στην καρδιά του ανθρώπου. Διάφορα ζιζάνια που ξεφυτρώνουν στο έδαφος της ζωής δεν επιτρέπουν στην καρδιά να είναι μαλακή και το έδαφός της να είναι γόνιμο για καρποφορία των ζωηφόρων μηνυμάτων της Εκκλησίας. Η αμαρτία είναι αιτία που προκαλεί την ακαταστασία στην ψυχή του ανθρώπου και του προκαλεί πνευματικό «έμφραγμα» στην ύπαρξή του.

Η εμπλοκή

Το πατημένο σκληρό χώμα που δέχθηκε το λόγο του Θεού, συμβολίζει τις σκληρές και πλημμυρισμένες από αναλγησία καρδιές. Ο εγωισμός εισχωρεί στο βαθύτερο είναι του ανθρώπου και εμποτίζει την ύπαρξή του με την απανθρωπιά, νοθεύοντας το ήθος και το ύφος του.  Τον σκληρό άνθρωπο τον αφήνει αδιάφορο η αλήθεια της Εκκλησίας. Ως φυσικό επακόλουθο, ο λόγος του Θεού αδυνατεί να ριζοβολήσει στην καρδιά του, η οποία με την σκληρότητα και την αναλγησία της γίνεται φοβερά ανεπίδεκτη σε τέτοια μηνύματα.

Στη διήγηση φαίνεται να υπάρχουν και οι πέτρινες καρδιές. Οι πέτρες που βρίσκονται κάτω από το χώμα, την καρδιά, είναι ουσιαστικά τα διάφορα πάθη που εμφωλεύουν σ’ αυτή, όπως είναι ο εγωισμός. Πρόκειται για την πιο φοβερή παθογένεια της ψυχής γιατί αποτελεί την πηγή κάθε κακίας που δεν επιτρέπει στο λόγο του Θεού να έχει καλή υποδοχή στην καρδιά του ανθρώπου. Σ’ αυτή την κατάντια η αποκοπή από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας έρχεται σαν το άμεσο επακόλουθο. Ο λόγος του Θεού περιπίπτει σε κατάσταση ξηρασίας γιατί η καρδιά έχει συνθλιβεί από πετρώδεις καταστάσεις. Είναι βαθιά χωσμένες σ’ αυτή οι λογής κακίες που την καταπνίγουν και την στραγγαλίζουν.

Υπάρχουν βέβαια και οι ακανθωτές καρδιές. Ο εγωισμός εξωθεί τον άνθρωπο να βάζει στο κέντρο όλου του κόσμου τον εαυτό του και να επιδίδεται σ’ ένα ανελέητο κυνήγι εξασφάλισης υλικών αγαθών. Η ανασφάλεια του τον αφήνει να περιχαρακώνεται πίσω από αυτά. Αστοχεί και αποτυγχάνει παταγωδώς γιατί στηρίζεται πλέον μόνο στα υλικά αγαθά αντί στη δύναμη του Θεού. Η σημερινή οικονομική κρίση που έχει αναποδογυρίσει τα πάντα στη ζωή, δεν αποτελεί οποιοδήποτε άλλο σύμπτωμα παρά την ισχυρή απόδειξη της αστοχίας του ανθρώπου να φθάσει στον αληθινό προορισμό του.

Το εύφορο έδαφος

 Ωστόσο, δεν λείπει το καλό χώμα που συμβολίζει την καρδιά που είναι δεκτική στην αγάπη του Θεού, αντιπροσφέροντάς την μάλιστα και στον συνάνθρωπο. Εδώ έχουμε τον άνθρωπο που αγωνίζεται στη ζωή του για να υποτάξει το θέλημά του στο θέλημα του Θεού. Όταν ο Χριστός βρει γόνιμο έδαφος στην καρδιά μας, τότε αυτή γνωρίζει πλούσια πνευματική καρποφορία που συνίσταται στην πραότητα, την καλοσύνη, την ταπεινοφροσύνη, την ειρήνη και κυρίως την αγάπη.

Αγαπητοί αδελφοί, προκειμένου να καταστήσουμε την καρδιά μας γόνιμο έδαφος και δεκτικό στη θεϊκή ευλογία δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά ν’ αγωνιζόμαστε στη ζωή μας. Να φροντίζουμε επιμελώς και να καλλιεργούμε το έδαφος αυτό, ώστε ο σπόρος του θείου λόγου να πέφτει σε «γήν αγαθήν» και να «ποιεί καρπόν εκατονταπλασίονα». Αυτή την πορεία ακολούθησαν στη ζωή τους και οι άγιοι Πατέρες της εν Νικαία Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, αλλά και οι άγιες μορφές που τιμά σήμερα η Εκκλησία μας, όπως ο Ζαζάριος, ο Γερβάσιος, ο Προστάσιος, ο Κέλσιος, ο Κοσμάς επίσκοπος Μαϊουμά, ο Θεράποντας ο ιερομάρτυρας που διετέλεσε επίσκοπος στο νησί μας κ.α. Κατέστησαν οδοδείκτες και της δικής μας πορείας σε μια ανεπανάληπτη διάσταση πνευματικής καρποφορίας και ουράνιας ακτινοβολίας.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος

Πηγή:  Εκκλησία της Κύπρου