Στην πνευματική μας πορεία στο επάνω μέρος των Κατουνακίων γνωρίσαμε ενάρετους ησυχαστές και ερημίτες, όπως τον ταπεινό μοναχό Εφραίμ τον ταλαίπωρο. Αυτός ο ευλογημένος καταγόταν από τα χωριά της Θεσσαλίας και ήρθε μεγάλος στην καλογερική, αλλά είχε καλλιεργημένη χριστιανική συνείδηση και πολύ καλή προαίρεση, διότι έτρεχε στα Μοναστήρια κι ο,τι ελεημοσύνες και βοηθήματα του έδιναν, παξιμάδι, ρύζι, ζάχαρη και κηπουρικά είδη, τα πήγαινε ως τροφοδοσία σε όλους τους άλλους ερημίτες που ήταν άρρωστοι ή γεροντάκια και ανάπηροι. Βοηθούσε όλους αδιακρίτως με πραγματική χριστιανική αδελφική αγάπη.
Ο μοναχός αυτός συνήθιζε να ελεεινολογεί τον εαυτό του κι όταν τον ρωτούσαν «Τί κάνεις πάτερ Εφραίμ; Πώς πάει η πνευματική προκοπή Σημειώνουμε πρόοδο ή μένουμε στάσιμοι στις εξετάσει της Καλογερικής;» αυτός στερεότυπα απαντούσε: Τί να κάνω ο ταλαίπωρος; Μόνο αμαρτίες κάνω πατέρες.» Και επειδή έδινε πάντα την ίδια απάντηση, ο Γέροντας μου, ο οποίος τον αγαπούσε, όπως και κάθε αδελφό αγωνιζόμενο, για να τον δοκιμάσει αν από πραγματική ταπείνωση το λέγει αυτό ή από παλή συνήθεια, όταν μια μέρα σε κάποια εροταστική εκδήλωση, μετά απο τη θεία λειτουργία, ήταν όλοι οι πατέρες, τριάντα περίπου μοναχοί και παπάδες στο Αρχονταρίκι για το τυπικό κέρασμα στην είσοδο της αίθουσας αυτής καθόταν ο πατήρ Εφραίμ διστακτικός. Ο Γέροντας μου του φώναξε μπροστά σε όλους: «Έλα ταλαίπωρε και συ μέσα. Τί κάθεσαι έξω από την πόρτα;». Αυτός ο ευλογημένος μπήκε μέσα, αλλά είχε γίνει κατακόκκινος από ντροπή.
Την άλλη μέρα ο π. Εφραίμ ήρθε στο Κελλί μας στην Κερασιά, όπου τακτικά μας επισκεπτόταν, διότι κι αυτός μας αγαπούσε και πολλές φορές συμβουλευόταν το Γέροντα σε δύσκολα πνευματικά ζητήματα. Τότε ο Γέροντας μου ρώτησε τον πατέρα Εφραίμ:
- «Αδελφέ πως σου φάνηκε χθες που σε φώναξα μπροστά σε όλους «ταλαίπωρο»;
- «Τι να σου ειπώ σεβαστέ μου Γέροντα Ιωακείμ…Αισθάνθηκα τόση ντροπή και τέτοια προσβολή, σαν με φώναξες έτσι, που δάγκασα τη γλώσσα μου, για να μη παραφερθώ και εκφραστώ άσχημα. Αν δε σε αγαπούσα και σεβόμουν, ασφαλώς θα σε έβριζα»
Και ο γέροντας Ιωακείμ απάντησε:
- Βλέπεις αδελφέ πόσο εύκολα είναι κανείς να βρίζει και να εξευτελίζει τον εαυτό του μόνος του, αλλά πόσο δύσκολο και απαράδεκτο είναι να σε βρίζει και εξευτελίζει άλλος; Γι’ αυτό αγαπητέ μου πάτερ Εφραίμ, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και να χαιρόμαστε όταν μας ταπεινώνουν οι άλλοι και μας βρίζουν, γιατί τότε έχουμε μισθό, όταν υπομένουμε τα εξευτελιστικά λόγια των άλλων, αρκεί να μην ανταποκρίνονται αυτά στην πραγματικότητα και να μην είναι αλήθεια. Τότε, αν τα υπομένουμε για την αγάπη του Χριστού θα έχουμε μισθό αιώνιο από το μισθαποδότη Δεσπότη Χριστό, όπως μας λέγει ο ίδιος στους Μακαρισμούς «Μακάριοι εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού» (Ματθ. ε΄11)
Ο π. Εφραίμ έφυγε από το Κελλί πολύ ευχαριστημένος για το μάθημα που οδηγεί το μοναχό στην ταπείνωση, τη βάση όλων των αρετών. Και από τότε έμεινε να αποκαλούν τον αδελφό αυτόν «ταλαίπωρο» κι εκείνος του λοιπού ευχαριστιόταν να το ακούει από όλους τους μοναχούς.
Έτσι διακρίναμε τον πατέρα Εφραίμ «ταλαίπωρο» από τον άλλο επίσης αγαπητό μας εν Χριστώ αδελφό μοναχό Εφραίμ, του Γέροντα Ιωσήφ Φραγκίσκου από τον Άγιο Βασίλη, τον οποίο επειδή ήταν απο την πολλη εγκράτεια αποξηραμένος και ισχνός στη σάρκα, αλλά δυνατός και πνευματώδης στη ψυχή, τον αποκαλούσαμε Εφραίμ τον «Σύρο». Ήταν και οι δύο εξίσου καλοί και ενάρετοι και έρχονταν τακτικά στο Κελλί μας και τους προμηθεύαμε διάφορα κηπευτικά και φρούτα.
Καλοί και ενάρετοι μοναχοί στα ησυχαστήρια του Αγίου Βασιλείου ήταν και ο γερο-Χερουβείμ, ο γερο-Ιωσήφ και ο γερο-παπα-Βαρθολομαίος με την ευλαβέστατη συνοδεία τους. Όλοι αυτοί αγωνίζονταν για την ψυχική σωτηρία και με τη χάρη του Θεού έγιναν ζωντανά παραδείγματα αρετής και πνευματικής προκοπής, με σημαντικές προόδους στη νοερά προσευχή και αφήκαν οι περισσότεροι διαδόχους που ακόμη επιδίδονται στην καλλιέργεια της νοεράς καρδιακής προσευχής με το να λέγουν ακατάπαυστα την ιερά ευχή, να ασκούνται στη θεοδώρητη ταπείνωση, την υπακοή και κάθε είδους αρετή.
