Γυρίσαμε από τις γιορταστικές μέρες και οι συνάδελφοι στη δουλειά τη πρώτη μέρα για να νικηθεί αυτός ο πάγος της αμηχανίας, ρωτάνε
-Πως περάσατε; Πήγατε πουθενά;
Και μεις έτσι να το πεις από συνήθειο την είχαμε έτοιμη την απάντηση
-.Ε ....οικογενειακά.Που να πας;
Μια μιζέρια ,μία κόπωση..με το ε..παρατεταμένο.Τέτοια καντάντια δηλαδή.
Κι όμως αν τις μέρες των γιορτών περνούσες από ένα νοσοκομείο θα έβλεπες πολλούς, να μη σου πω όλους που θα θέλανε να κάνουν οικογενειακά τις γιορτές .
Και αν πήγαινες σε φυλακές θα άκουγες παρόμοιες ιστορίες.
Και κείνοι με τα παγωμένα πρόσωπα στα παγκάκια το ίδιο θα σου λέγανε.
Κι άλλους που δεν τους ξέρεις θα θέλανε χίλιες φορές να αλλάξουνε τη ζωή τους με μια οικογένεια.
Μη μιλάς ..να χαρείς.
Μη μικραίνεις την αξία του δώρου.
Δόξαζε το Θεό που έχεις μια οικογένεια και κάνε μια ευχή για αυτούς που φταίνε δε φταίνε, τη στερηθήκανε.
π.Εφραίμ
