Προκεῖται γιὰ τὴν ταινία Τὸ Θαῦμα τοῦ Αlexander Proshkin ἡ ὁποία βραβεύτηκε στὸ 31ο Διεθνὲς Φεστιβὰλ τῆς Μόσχας μὲ τὸ εἰδικὸ βραβεῖο. Βασίζεται σ'ἕνα ἀληθινὸ γεγονὸς, σ΄ἕνα θαῦμα ποὺ συγκλόνισε τὴν πόλη Σαμάρα τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης τὸ 1956! Ἕνα ἀληθινὸ γεγονὸς ποὺ συντάραξε καὶ ἔφερε σὲ μετάνοια ἑκατοντάδες ἀνθρώπους στὴν πόλη Κουιμπίσεβ σημερινὴ Σαμάρα) τῆς Σοβιετικῆς Ρωσίας τὸ ἔτος 1956. Στὴν πόλη Κουιμπίσεβ ζοῦσε μία οἰκογένεια: ἡ εὐσεβὴς μητέρα καὶ ἡ κόρη τῆς Ζωή. Τὸ βράδυ τῆς παραμονῆς τῆς Πρωτοχρονιᾶς (31 Δεκεμβρίου) τοῦ 1956 ἡ Ζωὴ προσκάλεσε ἑπτὰ φίλες της καὶ ἄλλους τόσους νεαροὺς σὲ δεῖπνο καὶ χορό. Τότε ἦταν ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων καὶ ἡ μητέρα παρακάλεσε τὴν Ζωὴ νὰ μὴν προγραμματίσει μία ἑσπερίδα μὲ χοροὺς καὶ φαγητὸ, ἀλλὰ ἡ κόρη ἐπέμενε στὸ δικό της.
Πηγή : Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι
Ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἡ μητέρα πῆγε στὴν Ἐκκλησία νὰ προσευχηθεῖ. Μαζεύτηκαν οἱ καλεσμένοι, ἀλλὰ ὁ ἀρραβωνιαστικὸς τῆς Ζωῆς δὲν εἶχε ἔρθει ἀκόμη. Τὸ ὄνομα τοῦ ἦταν Νικόλαος. Οἱ κοπέλες καὶ τὰ ἀγόρια χωρίσθηκαν σὲ ζευγάρια καὶ ἄρχισαν τὸ χορό. Ἡ Ζωὴ ἔμεινε μόνη της. Ἀπὸ ἀμηχανία χωρὶς νὰ πολυσκεφθεῖ, κατέβασε τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Θαυματουργοῦ ἀπὸ τὸν τοῖχο καὶ εἶπε: «Θὰ πάρω αὐτὸν τὸν Νικόλα καὶ θὰ πάω νὰ χορέψω μαζί του», χωρὶς νὰ δίνει σημασία ἐν τῷ μεταξὺ στὶς φίλες της, οἱ ὁποῖες τὴν συμβούλευσαν νὰ μὴ κάνει αὐτὴν τὴν βλάσφημη ἐνέργεια, ἀλλὰ...
br/> ἡ Ζωὴ ἀπάντησε μὲ θράσος: «Ἂν ὑπάρχει Θεός, ἂς μὲ τιμωρήσει!»
Ἄρχισε νὰ χορεύει, ἔκανε δύο γύρους, ὅποτε ξαφνικὰ μέσα στὸ δωμάτιο γίνεται ἕνας φοβερὸς θόρυβος, ἀνεμοστρόβιλος, καὶ ἔλαμψε φῶς ἐκτυφλωτικὸ σὰν ἀστραπή.
Ἡ διασκέδαση γύρισε σὲ φρίκη καὶ τρόμο. Ὅλοι ἔφευγαν φοβισμένοι ἀπὸ τὸ δωμάτιο. Μόνο ἡ Ζωὴ στεκόταν ἀκίνητη, μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου κολλημένη στὸ, ἀπολιθωμένη καὶ παγωμένη σὰν μάρμαρο. Οἱ γιατροὶ, ποὺ γρήγορα κατέφθασαν, δὲν μπόρεσαν νὰ τὴν συνεφέρουν μὲ τὶς προσπάθειές τους. Οἱ βελόνες τῶν ἐνέσεων, ποὺ ἤθελαν νὰ τῆς κάνουν, στράβωναν καὶ ἔσπαζαν καθὼς κτυποῦσαν πάνω στὸ μαρμαρωμένο κορμί της! Θέλησαν νὰ τὴν μεταφέρουν στὸ νοσοκομεῖο, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὴν μετακινήσουν ἀπὸ τὴν θέση της. Τὰ πόδια τῆς λὲς καὶ ἤσαν καρφωμένα στὸ πάτωμα. Ἀλλὰ, ἡ καρδιὰ χτυποῦσε! Ἡ Ζωὴ ἦταν ζωντανὴ. Δὲν μποροῦσε ὅμως πλέον νὰ φάει οὔτε νὰ πιεῖ…
Ὅταν ἡ μητέρα τῆς γύρισε καὶ εἶδε τί συνέβη, ἔπεσε ἀναίσθητη καὶ τὴν μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο βγῆκε σὲ μερικὲς ἡμέρες. Ἡ πίστη της στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ θερμὲς μητρικές της προσευχὲς γιὰ συχώρηση τῆς δύστυχης, ἀνανέωσαν, μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ, τὶς ζωτικές της δυνάμεις.
Ἡ Ζωὴ ἦλθε σὲ συναίσθηση καὶ μὲ δάκρυα ζητοῦσε συγχώρηση καὶ βοήθεια. Τὶς πρῶτες ἡμέρες τὸ σπίτι τῆς ζωῆς ἦταν κυκλωμένο ἀπὸ πλῆθος κόσμου, πιστοὶ ποὺ ἦρθαν ἢ ἀκόμη καὶ ποὺ βάδισαν ἀπὸ μακριά, περίεργοι, γιατροὶ, καὶ πνευματικὰ πρόσωπα. Ἀλλά, γρήγορα, κατ’ ἐντολὴ τῶν ἀρχῶν, τὸ σπίτι ἔκλεισε γιὰ τοὺς ἐπισκέπτες. Δύο ἀστυνομικοὶ φύλαγαν σκοπιὰ ἐναλλὰξ ἀνὰ ὀκτάωρο. Κάποιοι ἀπὸ τοὺς φύλακες ποὺ ἤσαν ἀκόμη νέοι(28-30) ἄσπρισαν ἀπὸ τὴν φρίκη ἀκούγοντας κάθε νύχτα τὴ Ζωὴ νὰ βγάζει τρομακτικὲς κραυγές. Νύχτες καὶ νύχτες δίπλα της προσευχόταν ἡ μητέρα.
- Μαμά, προσευχήσου! Προσευχήσου, γιατί χάνομαι γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου! Προσευχήσου! Φώναζε ἡ Ζωή.
Γιὰ ὅλα ὅσα συνέβησαν ἐνημέρωσαν καὶ τὸν Πατριάρχη καὶ τὸν παρεκάλεσαν νὰ εὐχηθεῖ ὑπὲρ τῆς ἀναρρώσεως τῆς Ζωῆς. Ὁ Πατριάρχης ἀπάντησε Ἐκεῖνος ποὺ τὴν τιμώρησε ἐκεῖνος καὶ θὰ τὴν ἐλεήσει!
Μεταξὺ τῶν προσώπων ποὺ ἐπετράπη στὸ ἑξῆς νὰ ἐπισκεφθοῦν τὴ Ζωὴ ἤσαν:
1 Ἐγνωσμένου κύρους καθηγητὴς τῆς ἰατρικῆς ποὺ κατέφθασε ἀπὸ τὴν Μόσχα. Αὐτὸς βεβαίωσε ὅτι ἡ καρδιὰ δὲν σταμάτησε νὰ χτυπᾶ.
2. Ἱερεῖς, τοὺς ὁποίους προσκάλεσε ἡ μητέρα της γιὰ νὰ πάρουν ἀπὸ τὰ χέρια τῆς Ζωῆς τὸν ἅγιο Νικόλαο. Ἀλλὰ οὔτε ἐκεῖνοι μπόρεσαν νὰ ξεκολλήσουν τὴν εἰκόνα ἀπὸ τὰ ἀπολιθωμένα χέρια τῆς Ζωῆς.
3. Ὁ ἱερομόναχος Σεραφεὶμ ἀπὸ τὴν ἔρημό του Γκλίνσκ, ὁ ὁποῖος ἦρθε στὸ Κουιμπίσεβ γιὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ τέλεσε ἁγιασμὸ καὶ ἁγίασε τὴν εἰκόνα. Κατόπιν εἶπε: «Τώρα πρέπει νὰ περιμένουμε κάποιο σημεῖο τὸ Πάσχα! Ἂν δὲν γίνει τίποτε, σημαίνει ὅτι πλησιάζει τὸ τέλος τοῦ κόσμου!», δείχνοντας μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τὴν βαθειά του πίστη σ’ ἕνα θαῦμα.
4. Ὁ Μητροπολίτης Νικόλαος, ὁ οποῖος ἐπίσης διάβασε παράκληση καὶ εἶπε: «νέο θαῦμα νὰ περιμένουμε τὸ Πάσχα», ἐπαναλαμβάνοντας τὸν λόγο τοῦ εὐσεβοῦς ἱερομόναχου.
Τὶς παραμονὲς τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ (ποὺ ἐκείνη τὴ χρονιὰ ἔπεσε τὸ Σάββατο τῆς τρίτης ἑβδομάδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς) πλησίασε πρὸς τοὺς φύλακες τῆς Ζωῆς ἕνα καλοσυνάτος Γέροντας καὶ τοὺς παρεκάλεσε νὰ τοῦ ἐπιτρέψουν νὰ ἰδεῖ τὴν Ζωή. Ἀλλὰ οἱ φύλακες ἀστυνομικοὶ ἀρνήθηκαν νὰ τοῦ ἐπιτρέψουν. Ἦρθε ὁ Γέροντας καὶ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, ἀλλὰ πάλι οἱ ἑπόμενοι φύλακες δὲν τὸν ἄφησαν. Τὴν Τρίτη φορὰ ,ἀνήμερα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, οἱ φύλακες τὸν ἄφησαν. Ἡ φρουρὰ τὸν ἄκουσε πόσο εὔσπλαχνα μίλησε στὴν Ζωὴ μπαίνοντας: «Λοιπὸν, κουράστηκες ἀπὸ τὴν ὀρθοστασία;» Πέρασε λίγη ὥρα καί, ὅταν οἱ φρουροὶ θέλησαν νὰ βγάλουν ἔξω τὸν Γέροντα, αὐτὸς δὲν ἦταν μέσα στὸ δωμάτιο…
Ὅλοι ἤσαν βέβαιοι ὅτι ἐκεῖνος ἦταν ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Νικόλαος. Ἔτσι ἡ Ζωὴ ἔμεινε ὄρθια 4 μῆνες (128 μέρες), μέχρι τὸ Πάσχα ἀκριβῶς, ποὺ ἐκείνη τὴ χρονιὰ ἔπεσε 23 Ἀπριλίου (6 Μαΐου μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιο).
Τὴ νύχτα τῆς Λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἡ Ζωὴ ἄρχισε νὰ φωνάζει ἰδιαίτερα δυνατά:
- Προσεύχεσθε!
Οἱ νυχτερινοὶ φύλακες ἀνατριχίασαν καὶ ἄρχισαν νὰ τὴν ρωτοῦν: «Γιατί φωνάζεις τόσο φοβερά;»
Ἀκολούθησε ἡ ἀπάντηση:
- Φοβερὸ! Καίγεται ἡ γῆ! Προσεύχεσθε! Ὅλος ὁ κόσμος χάνεται γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, προσεύχεσθε!
Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἡ Ζωὴ ἀναζωογονήθηκε, οἱ μῦς ἄρχισαν νὰ μαλακώνουν, νὰ ζωντανεύουν. Τελικὰ τὴν ἔβαλαν στὸ στρῶμα, ἀλλὰ ἐκείνη συνέχισε νὰ φωνάζει καὶ νὰ καλεῖ ὅλους σὲ προσευχὴ γιὰ τὸν κόσμο ποὺ χάνεται γιὰ τὶς ἁμαρτίες, γιὰ τὴν γῆ ποὺ καίγεται γιὰ τὶς ἀνομίες της.
- Πῶς ἔμεινες ζωντανὴ μέχρι τώρα; Ποιὸς σὲ ἔτρεφε; τὴν ρώτησαν.
- Περιστέρια, περιστέρια μὲ ἔτρεφαν, ἦταν ἡ ἀπάντηση. Ἀπὸ αὐτὸ ἔγινε φανερὸ ὅτι ἔλαβε ἔλεος καὶ συγχώρηση ἀπὸ τὴν Δεξιὰ τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος. Ὁ Κύριος συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες τῆς Ζωή, μὲ τὴν παρουσία τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Θαυματουργοῦ, καὶ λόγο τῶν μεγάλων βασάνων της καὶ τῆς ὀρθοστασίας κατὰ τὴν διάρκεια τῶν 128 ἡμερῶν.
Ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα συνετάραξαν τοὺς κατοίκους τοῦ Κουιμπίσεβ καὶ τῶν περιχώρων. Πολλοὶ ἄνθρωποι βλέποντας τὰ θαύματα, ἀκούγοντας τὰ οὐρλιαχτὰ καὶ τὶς παρακλήσεις της νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ χάνονται ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τους, ξαναβρῆκαν τὴν πίστη τους στὸν Θεό. Γύρισαν στὴν Ἐκκλησία μὲ μετάνοια. Ὅσοι δὲν φοροῦσαν σταυρὸ, ἄρχισαν νὰ φοροῦν κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ποὺ μόνο γι’ αὐτὸ ἦταν δυνατὸν νὰ πληρώσουν μὲ τὴ ζωή τους. Ἡ ἐπιστροφὴ ἦταν τόσο μαζικὴ ὥστε δὲν ἔφθασαν τὰ σταυρουδάκια των ἐκκλησιῶν γιὰ ὅλους ὅσους ζητοῦσαν.
Μὲ φόβο καὶ δάκρυα ζητοῦσε ὁ λαὸς συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν, ἐπαναλαμβάνοντας τὰ λόγια της Ζωῆς: «Φοβερό, ἡ γῆ καίγεται, χανόμαστε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας! Προσεύχεσθε! Οἱ ἄνθρωποι χάνονται γιὰ τὶς ἀνομίες τους!».
Τὴν τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα ἡ Ζωὴ ἔφυγε γιὰ τὸν Κύριο, ἀφοῦ διήνυσε τὸν δύσκολο δρόμο τῆς ὀρθοστασίας τῶν 128 ἡμερῶν μπροστὰ στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν συγχώρεση ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν της. Τὸ ἅγιον Πνεῦμα τὴν διατηροῦσε στὴ ζωὴ ὅλες αὐτὲς τὶς ἡμέρες γιὰ νὰ ἀναστήσει τὴν ψυχή της ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς ἁμαρτίας, ὥστε στὴν μέλλουσα αἰώνια ἡμέρα νὰ τὴν ἀναστήσει ἐν σώματι γιὰ τὴν ζωὴ τὴν αἰώνιο. Ὅπως, ἄλλωστε τὸ λέει καὶ τὸ ἴδιο τὸ ὄνομά της: Ζωή.
Σχόλιο (τοῦ ρωσικοῦ πρωτοτύπου): Στὸν σοβιετικὸ τύπο ἐκείνης τῆς ἐποχῆς εἶχε ἐπίσης σχολιαστεῖ ἡ περίπτωση τῆς Ζωής. Ἀπαντώντας στὰ γράμματα ποὺ ἔφθαναν στὴν διεύθυνση διάσημης ἐφημερίδος, ἕνας ἀλαζονικὸς ἐπιστήμων ὑποστήριξε ὅτι τὸ γεγονὸς μὲ τὴν Ζωὴ πράγματι δὲν εἶναι φανταστικό, ἀλλὰ ἐν τούτοις δήλωσε ὅτι εἶναι μία μορφὴ ἀκαμψίας ἄγνωστη ἀκόμη στὴν ἐπιστήμη. Εἶναι προφανὴς ἡ ἀναλήθεια μιᾶς τέτοιας ὑπόθεσης, διότι: Πρῶτον, στὴν ἀκαμψία δὲν ὑπάρχει τέτοια πετρώδης σκλήρυνσή του δέρματος, ὥστε οἱ γιατροὶ νὰ μὴ μποροῦν νὰ κάνουν ἔνεση στὸν ἄρρωστο. Δεύτερον, μπορεῖ ἕνας τέτοιος ἄρρωστος νὰ μεταφερθεῖ ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, ἐνῶ ἡ Ζωὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὴν μετακινήσουν• αὐτὴ στεκόταν ὄρθια καὶ μάλιστα τόσο πολὺ ποὺ οἱ συνήθεις ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ σταθοῦν. Τρίτον, ἡ ἀρρώστια καθ’ ἐαυτὴ δὲν ἐπιστρέφει τὸν ἄνθρωπο στὸν Θεὸ καὶ δὲν φέρει ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἐνῶ στὴν περίπτωση τῆς Ζωὴ ὄχι μόνο χιλιάδες ἄνθρωποι ξαναβρῆκαν τὴν πίστη τους στὸν Θεό, ἀλλὰ φανέρωσαν τὴν πίστη τοὺς ἔμπρακτα, δηλαδὴ βαπτίστηκαν καὶ ἔζησαν ἠθικά. Ὄχι μόνο πίστεψαν ὅτι ὑπάρχει Θεός, ἀλλὰ καὶ ἔγιναν Χριστιανοί. Ἀπ’ αὐτὸν εἶναι φανερὸ ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ ἁπλὴ ἀσθένεια, ἀλλὰ γιὰ κάποια θεϊκὴ οἰκονομία. Αὐτὸς ἔμπρακτα στερεώνει τὴν πίστη, γιὰ νὰ λυτρώσει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ ἀπὸ τὴ τιμωρία γι’ αὐτές.
