Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου
Είναι καλό για όλους μας να υπενθυμίζομε και στον εαυτό μας, και στους άλλους ανθρώπους το πως στεκόμαστε μπροστά στις άγιες εορτές της Εκκλησίας μας.
Οι εορτές της Εκκλησίας δεν έχουν ένα ιστορικό λόγο• δηλαδή, δεν είναι απλώς αναμνήσεις κάποιων ιστορικών γεγονότων, για να θυμηθούμε, ας πούμε, ότι πριν από 2000 χρόνια γεννήθηκε ο Χριστός. Αλλά, εκείνο που η Εκκλησία ζητά μέσα από τις εορτές είναι πως θα μπορέσομε αυτό το ιστορικό γεγονός, που έλαβε χώρα πριν 2000 χρόνια, να το βιώνουμε σήμερα στη ζωή μας καθημερινά.
Γι᾽ αυτό και όλη η υμνολογία της Εκκλησίας αναφέρεται στο παρόν. Δεν αναφέρεται στο παρελθόν. Δεν λέμε «Χριστός εγεννήθη δοξάσατε» αλλά «Χριστός γεννάται», «σήμερον η Παρθένος τον προαιώνιον Λόγον», «σήμερον η Παρθένος τον υπερούσιον τίκτει», «σήμερον γεννάται εκ Παρθένου», σήμερον, όχι εχθές, όχι αύριον. Σήμερον.
Όλα αυτά τα γεγονότα στην Εκκλησία λαμβάνουν χώρα σήμερον, αυτή την ώρα• γιατί ακριβώς δεν έχει τόση σημασία για την Εκκλησία η ιστορική ανάμνηση. Πολλοί κατηγορούν την Εκκλησία (Χιλιαστές) και λένε ότι τα Χριστούγεννα δεν έγιναν στις 25 Δεκεμβρίου. Δεν ξέρουν οι άνθρωποι αυτοί ότι για μας δεν έχει σημασία αν ο Χριστός γεννήθηκε 25 του Δεκέμβρη η 25 του Απρίλη η 25 του Αυγούστου. Σημασία έχει ότι γεννήθηκε ο Χριστός και σημασία έχει ότι ο Χριστός γεννάται κάθε μέρα μέσα στην Εκκλησία. Εάν τοποθετήθηκε μία ημερομηνία συγκεκριμένη σε κάποια ιστορική στιγμή, αυτό έγινε για λόγους καθαρά λειτουργικούς, εορτολογικούς, ώστε να μπορεί η Εκκλησία ως ένα σώμα να εορτάζει αυτή την αγία και μεγάλη εορτή.
Ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού, άσαρκος ων, έλαβε σάρκα, έγινε για μας άνθρωπος και εισέβαλε μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και ο άνθρωπος καλείται να γίνει Θεός κατά χάρη, να λάβει αυτή τη μεγάλη δωρεά που του έδωσε ο Χριστός.
Γι’ αυτό λοιπόν στην Εκκλησία όλα τα τροπάρια που ψάλλομε αναφέρονται στο σήμερον, στον ενεστώτα χρόνο, και καλούμαστε, σήμερα, να τον δοξάσουμε, τον Χριστό, που γεννάται, τον Χριστό, που σταυρώνεται, τον Χριστό, που ανασταίνεται, τον Χριστό, που μεταμορφώνεται. Όλος ο Χριστός είναι παρών στην Εκκλησία.
Οι γιορτές της Εκκλησίας δεν είναι, όπως οι πατέρες μας λένε και όπως το βιώνουμε, απλές, εορταστικές τελετές, όπου δίδεται μία ευκαιρία να χαρούμε για το γεγονός αυτό. Αλλά είναι σταθμοί θείας χάριτος, είναι μέρες όπου όντως ο Θεός δίδει άφθονη χάρη στους ανθρώπους. Γι’ αυτό οι πατέρες μας στους λόγους τους εκφράζουν αυτή την εμπειρία. «Σήμερον», λέει, «τα άνω συνεορτάζει τοις κάτω», «σήμερον, άγγελοι αγάλλονται», «σήμερον, τέρπονται οι άνθρωποι», σήμερον, όλα αυτά λαμβάνουν χώρα.
Και είναι πραγματικότητα. Δεν είναι σχήματα λόγου η ρητορικά σχήματα, αλλά είναι εμπειρία ζωής, είναι πραγματικότητα ότι την ημέρα της μεγάλης αυτής δεσποτικής εορτής υπάρχει μία ιδιαίτερη χάρη, μία μεγάλη χάρη, μία μεγάλη ευλογία μέσα στο σώμα της Εκκλησίας.
Και όλος ο αγώνας μας είναι ακριβώς πως αυτόν τον πλούτο της χάριτος θα μπορέσομε να κερδίσομε, πως θα καταφέρομε, ιδιαίτερα την αγία ημέρα της δεσποτικής εορτής, κάθε εορτής, να κοινωνήσουμε με τη χάρη που υπάρχει από τον Χριστό.
Η Εκκλησία μας, επειδή είναι καλή μητέρα, αλλά και καλός επιστήμονας των μυστηρίων του Θεού, ξέρει πως να μας ετοιμάσει. Γι᾽ αυτό, βλέπετε, προ των μεγάλων αγίων εορτών του Πάσχα και της Γεννήσεως προηγείται νηστεία. Η νηστεία ως εκκοπή του θελήματος, ως ενίσχυση του ανδρείου φρονήματος του ανθρώπου, ως πρόσκληση για πνευματικά και ψυχοσωματικά αγωνίσματα, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή, δεν είναι μόνο πνεύμα, είναι και σώμα και ψυχή, αγιάζει ολόκληρο τον άνθρωπο ψυχή τε και σώματι και τον εισάγει σιγά σιγά στον πνευματικό αγώνα.
Επίσης, η Εκκλησία μας προετοιμάζει με την υμνολογία. Εάν προσέξει κανείς τα τροπάρια, βλέπει όλη αυτή την ετοιμασία των ημερών. Και στον κόσμο μπορείτε να προμηθευτείτε λειτουργικά βιβλία όπως ο μέγας συνέκδημος η το μηναίο του Δεκεμβρίου. Κάθε μέρα ετοιμαζόμαστε μέσα από τα τροπάρια, μέσα από τους ύμνους, μέσα από την εμπειρία των αγίων, που μας δίδουν έτοιμη τροφή. Μας δίδουν τα βιώματά τους, αυτά που οι ίδιοι βίωσαν, για να τα προσλάβομε, να τα αφομοιώσομε, να τα καλλιεργήσομε και να μπορέσομε να φτάσομε σε εκείνη την αγία ημέρα που θα ζήσομε στην πνευματική πανδαισία.
Ετοιμαζόμαστε λοιπόν με όλα τα μέσα που μας δίδει η Εκκλησία. Με τη νηστεία, με τη μελέτη, με την ελεημοσύνη, με την προσευχή, με την εξομολόγηση των αμαρτιών μας, με τη μετάνοια, η οποία πρέπει να είναι και καθημερινή εργασία μας. Η μετάνοια είναι εργασία πνευματική, αδιάλειπτος, στον κάθε άνθρωπο.
Όμως, πέρα από όλα αυτά, εκείνο το οποίο είναι ουσιαστικό σημείο, όπου ο άνθρωπος δέχεται τη χάρη από τον Θεό, ελκύει τη χάρη του Θεού, είναι να μοιάσει στον Χριστό, να μιμηθεί τον Χριστό. Η ζωή του χριστιανού είναι μίμηση Χριστού. Η μίμηση του Χριστού δεν έγκειται στα εξωτερικά γεγονότα, αλλά στην καρδία. «Μάθετε απ’ εμού ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία», λέει ο Χριστός. Το να μιμηθούμε τον Χριστό μέσα στη ζωή μας, είναι το σημείο της χάριτος, όπου πραγματικά ο άνθρωπος ανοίγει τις πόρτες της καρδιάς του για να μπει ο Χριστός μέσα και να κατοικήσει μέσα στην ύπαρξή του. Η μετάνοια είναι αυτή η οποία μας εισάγει στη μίμηση του Χριστού. Η μετάνοια, η οποία σημαίνει τον καθημερινό αγώνα μας να αλλάξουμε νοοτροπία. Να αλλάξομε μυαλό, να αλλάξομε τρόπο που σκεφτόμαστε, που κρίνομε, που αξιολογούμε τα πράγματα. Αυτός είναι ο αγώνας της μετανοίας. Αυτό σημαίνει μετάνοια• αλλαγή νοός. Αλλαγή του μυαλού. Όλα τα έργα της Εκκλησίας, όλο το ευαγγέλιο, όλη η αγωγή της Εκκλησίας έγκειται σε αυτό το σημείο, να αλλάξομε τρόπο που ζούμε.
Πηγή: isagiastriados.com
