Χωρίς ταμπέλες

                      της Αγγελικής Δασούλα*             

          Ναρκομανής. Μια ταμπέλα που πριν μερικά χρόνια την έβαζα εύκολα σε εξαθλιωμένους ανθρώπους με χαμένα βλέμματα,  σε ανθρώπινες ψυχές ξαπλωμένες σε παγκάκια και πεζοδρόμια. Εγώ ήμουν δυνατός δεν θα γινόμουν ποτέ ένας απ΄αυτους, Πιο σωστά δεν θα είχα ποτέ καμία σχέση με αυτούς.  Ανθρώπινες σκέψεις από τη θέση του δυνατού. Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια. Όχι δεν έγινα ποτέ ένας από αυτούς.  Ήρθαν όμως στη ζωή μου άνθρωποι που οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια και τα τρυπημένα χέρια δεν ήταν πια οι ναρκομανείς αλλά ψυχές που αιμοραγούσαν, που φώναζαν για την αγκαλιά που δεν ένιωσαν και την αγάπη που δεν πήραν . Πονούσα μαζί τους ίσως και περισσότερο από αυτούς γατί εγώ ήμουν εκεί κάθε λεπτό με το συναίσθημα και τη λογική ενώ εκείνοι πριν ακόμη πονέσει η ψυχή τους χάνονταν στη δίνη της χρήσης. Σκοτεινές ώρες, δυνατά συναισθήματα. Μακρύς δρόμος, άνισος αγώνας, χάθηκαν άνθρωποι.     
                                                         

Καλά παιδιά με ευαισθησίες . Παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ,  που δεν όρθωσαν το ανάστημα τους και δεν τόλμησαν να διεκδικήσουν τη ζωή τους. Όσοι δεν χάθηκαν ακολούθησαν το δρόμο της φυλακής. Αυτοί είναι η πορεία τις περισσότερες  φορές που ξεκινά με αφετηρία τα ναρκωτικά, ή ο θάνατος ή η φυλακή. Και τα δυο πονάνε πολύ. Ίσως το δεύτερο λιγότερο γιατί κρύβει μέσα του και μια ελπίδα. 

          Λες και δεν μου συγχωρήθηκε ποτέ για τις  ταμπέλες που μοίραζα τότε σ΄ αυτούς τους ανθρώπους  και πάντα τα βήματα μου, οι ενοχές μου; οδηγούν σ' αυτούς , στα χέρια που απλώνουν για να κρατηθούν. Έτσι έφτασα εδώ, σε μια φυλακή και κέντρο απεξάρτησης ταυτόχρονα, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Δεν είναι μια  απλή φυλακή  συνδυάζει ποινή και πρόγραμμα αποτοξίνωσης.         Πρόγραμμα ΄΄στεγνο΄΄ όπως το χαρακτηρίζουν. Δύσκολο τις πρώτες μέρες που η εξάρτηση διεκδικεί τον πελάτη της.  Μετά ο αγώνας αλλάζει δεν είναι πια με ουσίες αλλά με τις σκέψεις.  Ίσως είναι και δυσκολότερος. Τώρα πρέπει να πατήσουν στα πόδια τους, να γνωρίσουν τον εαυτό τους και  για πρώτη φορά να σταθούν απέναντι του και να τον δεχτούν. Γίνεται πάλη  μέσα τους το βλέπεις στον ιδρώτα που τρέχει στο μέτωπο τους,το τσιγάρο που περιμένουν όλοι να κάνουν, στα λόγια τους στο τέλος κάθε συνάντησης μας.                                                                                          
Μόνο οι λέξεις φυλακισμένοι, εξάρτηση  σου προκαλούν σκέψεις συμπόνοιας, θλίψης και αμέτρητα γιατί έφτασαν στη χρήση. Η επαφή με το χώρο  σε καθησυχάζει ότι εδώ κάτι γίνεται για αυτές τις ψυχές και κρατάς μόνο τα γιατί για σένα, να τα ερμηνεύσεις με βλέμματα και  με μισόλογα, μόνο ότι θέλουν να σου πουν. Ήρεμος τόπος , μόνο τα πανύψηλα συρματοπλέγματα σου θυμίζουν που είσαι. 
Από τη στιγμή που έρχονται η κάθε μέρα τους, το κάθε λεπτό είναι αγώνας που τους κατατάσσει σε τρεις φάσεις ανάλογα με τις μικρές τους νίκες.  Α, β, γ φάση αυτή είναι η σειρά της εξέλιξης τους. Περνώντας από τη μια φάση στην άλλη είναι για αυτούς ένα βήμα  να κερδίσουν και πάλι τη ζωή τους. Μια πορεία προς τα πίσω είναι πισωγύρισμα, είναι ψαλίδισμα στα φτερά που μόλις άνοιξαν για να πετάξουν λίγο πιο ψηλά από το χώμα που σέρνονταν. Τους κοιτάς απέναντί σου και ξέρεις πως καθένας από αυτούς είναι μια πληγωμένη ψυχή. Μπορεί να μην μάθουμε ποτέ για όλους τα πως και τα γιατί, χαιρόμαστε όμως για τον Κώστα και τον Ηλία που γνωρίσαμε λίγο και τους δυο και αποφυλακίστηκαν  Ο Κώστας πρόσωπο γελαστό, μικρόσωμος, δεν σου παει το μυαλό τι μπορεί να έκανε αυτός ο άνθρωπος. Ο Ηλίας νεώτερος γυμνασμένος η εικόνα του σου ανοίγει δρόμους σκέψεις για την ζωή του.  Οι κουβέντες όμως μαζί του  δείχνουν ένα παιδί σε ανεπτυγμένο σώμα. Να είναι καλά και οι δυο, καλή στράτα εκεί έξω, ο Θεός μαζί τους. 
Ο Βαλάντης έχει οικογένεια, δυο μεγάλα παιδιά, λόγους για να παλέψει. Επαναλαμβάνει συνέχεια πόσο αχάριστος υπήρξε στη ζωή του, τώρα το καταλαβαίνει που η σκέψη ξεκαθάρισε και ένοιωσε οικογένεια και παιδιά. Ο Μαρτίν και ο Βασίλης δυο νέα παιδιά ταλαντούχα ο πρώτος παίζει κιθάρα, ο δεύτερος μπουζούκι. Η μουσική συνεργασία τους φέρνει όμορφες στιγμές για όλους.
 Νέα  παιδιά πάνω στη φωτιά της αντίδρασης και της αμφισβήτησης. Μπορείς να φανταστείς πως βρέθηκαν εδώ.  Η μουσική τους, τα λόγια σε δικά τους τραγούδια αφήνουν χαραμάδες ελπίδας για την καλύτερη εξέλιξη τους. Την πιο ρεαλιστική εικόνα χρήστη, φυλακισμένου την έχει ο Φώτης. Καλό παιδί, γύρω στα σαράντα μετράει αρκετές μερες μέσα αρα αρκετές μέρες αγώνα. Δεν θα ξεχάσω την απάντηση του μια μέρα όταν τον ρώτησα τι κάνεις;
Δεν μπορείς να φανταστείς μου είπε τι γίνεται μέσα μου, μάχη. Αυτή είναι η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων,  ένας διαρκής  αγώνας μέσα τους . Μακάρι να σταθούν όρθιοι, να συνεχίσουν  και τελικά να πετάξουν μακριά έξω από τα σίδερα της φυλακής ''καθαροι'' στην αληθινή ζωή. Και εμείς να είμαστε εκεί για αυτούς, να τους δεχτούμε χωρίς ταμπέλες με μια ευκαιρία για τον καθένα , μια ευκαιρία που δεν τους δόθηκε ίσως τότε αλλά την οφείλουμε τώρα .
*Η Αγγελική Δασούλα είναι εθελόντρια της ομάδος ¨από καρδιάς¨ της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στο κέντρο απεξάρτησης κρατουμένων  Τοξικομανών στον Ελεώνα Θηβών.