Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ» Πνευματική ζωή Εκδόσεις Χρυσοπηγή Αθήνα 2010
Η πραγματική χριστιανική ζωή αποπνέει ως άρωμα που ευωδιάζει και ευφραίνει τους διπλανούς μας το πνεύμα της θυσίας στη ζωή μας. Είναι το απαραίτητο στοιχείο της σωστής πνευματικής ζωής , γιατί είναι η αγάπη στην πράξη.
Χωρίς αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει «εν Χριστώ» ζωή και χωρίς πνεύμα θυσίας δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη. Το πνεύμα και η πράξη της θυσίας είναι παρακλάδι της γνήσιας αγάπης και η πεμπτουσία της αληθινής αγάπης.
Ο Κύριός μας είναι το πρότυπο της θυσίας. Ο σταυρός Του είναι η ύψιστη έκφραση της θυσίας. Θυσιάστηκε για μας, τα αμαρτωλά παιδιά Του και μας τροφοδότησε με το πανάγιο αίμα Του.
Ο Ίδιος είπε «μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει , ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού» ( Ιω. ΙΕ΄13 ) . Θυσιάστηκε για μας που δεν ήμασταν φίλοι Του, αλλά άτακτα παιδιά Του. Εκείνος από άπειρη αγάπη σε μας , «΄Εκλινεν ουρανούς και κατέβη» και ανέβηκε στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία.
Ωραία ο υμνογράφος της Μεγάλης Εβδομάδας παρομοιάζει τον Κύριο με το μυθώδη πελεκάνο που ράμφιζε ο ίδιος και πλήγωνε την πλευρά του, για να πιούν το αίμα του και να ζήσουν οι νεοσσοί του. «Ώσπερ πελεκάν τετρωμένος την πλευράν Σου, Λόγε ,σους θανόντας παίδας εζώωσας επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς». Το πνεύμα της θυσίας βίωσαν όλοι οι Άγιοι, οι οποίοι μιμήθηκαν τον Κύριο.
Στο σπίτι συνήθως πρότυπο θυσίας μέσα στην οικογένεια είναι η μητέρα, η σωστή μητέρα που πρωτοστατεί σε πνεύμα θυσίας για το σύζυγο και τα παιδιά της.
Στην καθημερινή ζωή ξεχωρίζουμε πάντα τους ανθρώπους της θυσίας . Είναι κατά κανόνα πολύ αγαπητοί , γιατί είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν για τους άλλους.
Μικροπράξεις θυσίας καλούμαστε να κάνουμε στην πορεία της ζωής , αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι αγάπης. Η διάθεσή μας να υποχωρήσουμε και να μην προχωρήσουμε σε φιλονικία υπερασπίζοντας τη γνώμη μου σε θέματα που δεν είναι ζωτικής σημασίας, είναι μια μικρή πράξη θυσίας, που δείχνει ταπείνωση, αλλά και εφαρμοσμένη αγάπη.
Πάρα πολλές φορές στις αναστροφές μας με τους άλλους, είτε μέσα στο σπίτι είτε μέσα στην κοινωνία, καλούμαστε να κάνουμε κάποιες θυσίες. Να κουραστούμε λίγο, για να σηκώσουμε το βάρος κάποιου άλλου. Να θυσιάσουμε κάτι από την προσωπική μας ευχαρίστηση , για να δώσουμε τη δυνατότητα να ευχαριστηθεί κάποιος άλλος. Να θυσιάσουμε καμμιά φορά τη δική μας ανάπαυση για να προσφέρουμε δυνατότητα αναπαύσεως του διπλανού μας. Να θυσιάσουμε ακόμα και τη δική μας προσωπική ωφέλεια για να δώσουμε τη δυνατότητα ωφέλειας κάποιου άλλου.
Όταν μέσα στο σπίτι κάποιος από τα μέλη της οικογενείας θυσιάζει τη δική του ωφέλεια του εκκλησιασμού, για να κρατήσει κάποτε τα μικρά παιδιά της μάνας, ώστε να πάει εκείνη στην εκκλησία, είναι μια μικρή μεν θυσία της δικής μας ωφέλειας, που την βραβεύει όμως ο Θες με μεγαλύτερη ωφέλεια ψυχής. Πάντοτε, όταν προτιμούμε την ωφέλεια και ευχαρίστηση του άλλου από την προσωρινή ωφέλεια και την ευχαρίστηση του εαυτού μας, είμαστε πιο αρεστοί στο Θεό. Ο εγωκεντρισμός και η αγάπη του εαυτούλη μας δεν μας κάνουν ευάρεστους ενώπιον του Θεού. Η πράξη της θυσίας για την ωφέλεια και ευχαρίστηση του διπλανού δείχνουν περισσότερη γνήσια ευσέβεια και ευγενικιά ψυχή γεμάτη από αγάπη.
Ο εγωισμός μας μας εμποδίζει πολλές φορές από πράξεις θυσίας. Η ταπείνωση και η αγάπη μας ωθούν σε πράξεις θυσίας. Χωρίς την εφαρμοσμένη διάθεση θυσίας, την έμπρακτη δηλαδή εκδήλωση του πνεύματος της θυσίας, δεν είμαστε σωστοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί. Η προς τους άλλους συμπεριφορά μας δείχνει την ποιότητα του χαρακτήρα μας. Οι διεκδικήσεις, όταν δεν είναι σε θέματα πίστεως και ηθικής, δεν συνιστούν πάντοτε ζωή χριστιανική. Οι υποχωρήσεις και το πνεύμα της θυσίας είναι οι ωραιότερες πράξεις. Για να είμαστε ευάρεστοι ενώπιον του Θεού, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι σε πράξεις θυσίας χάριν της ευχαριστήσεως και οικοδομής των άλλων.
Η ζωή είναι πολλές φορές άθροιση λεπτομερειών και οι λεπτομέρειες δείχνουν την ποιότητα της ζωής. Μικρή θυσία κόπου, μικρή θυσία ανάπαυσης, μικρή θυσία προσωρινής ωφέλειας χάριν της ωφέλειας και ευχαρίστησης του διπλανού μας ,συνιστούν βίωση της μεγάλης αρετής της αγάπης, άνευ της οποίας είμαστε κύμβαλα αλαλάζοντα.
Πόσα κακά θα προλαμβάνονταν ,εάν όλοι είχαμε το πνεύμα της θυσίας; Πόσο ομορφότερη θα ήταν η ζωή της κοινωνίας, αν κυριαρχούσε στη ζωή των ανθρώπων το πνεύμα της θυσίας; Πόσο σωστότεροι χριστιανοί θα ήμασταν αν ήταν βίωμα της ζωής μας η πράξη της θυσίας έναντι του άλλου;
Ο χριστιανός , που βιώνει στη ζωή του το πνεύμα της θυσίας, δεν είναι ποτέ φιλόνικος, δεν είναι ποτέ απαιτητικός , δεν γίνεται ποτέ τυραννικός, δεν εμφανίζεται ποτέ βίαιος. Αντίθετα είναι ο πιο αγαπητός μέσα στη συντροφιά και την οικογένεια και υπόδειγμα καλοσύνης μέσα στην κοινωνία.
Θα έπρεπε εμείς οι Χριστιανοί να αμιλλώμαστε, ποιος θα πρωτοϋποχωρήσει, χάριν του άλλου και ποιος θα προσφέρει τη μεγαλύτερη βοήθεια στο διπλανό και ποιος θα κάνει τις μεγαλύτερες θυσίες. Μεγάλος τίτλος τιμής για τον χριστιανό είναι να είναι διάκονος των άλλων. Η λέξη «διακονία» κρύβει μέσα της ψυχικό μεγαλείο. Όποιος έχει το πνεύμα της διακονίας εφαρμόζει το παράδειγμα της θυσίας, βοηθάει και συντρέχει τους άλλους.
Ο Κύριος ήταν το πρότυπο της διακονίας . «Εγώ ειμί εν μέσω υμών ως ο διακονών» ( Λουκ. ΚΒ΄27 ). Ας προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να είμαστε μιμητές του Κυρίου στην πράξη της θυσίας και της διακονίας. Ας αποβάλουμε το σκληρό και απαιτητικό τύπο, τον τύπο των διεκδικήσεων και ατομισμών, τον τύπο τον αλαζονικό και πικρό και ας προσπαθήσουμε να βιώσουμε την ταπείνωση, τη μειλιχιότητα, την αγάπη και την καλοσύνη. Τότε θα μπορούμε αυθόρμητα να βιώνουμε το πνεύμα της θυσίας, που είναι άρωμα ευωδιαστό μέσα στη ζωή.
Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010
