Είναι χρόνια τώρα που τα πράγματα στην παγκόσμια σκηνή και στη χώρα μας ακόμα περισσότερο, έχουν πάρει μια τροπή, που συνοδεύεται με φόβους και ανασφάλειες για το αύριο. Από την μια μέρα στην άλλη ο τρόπος της ζωής άλλαξε και οι περισσότεροι βρίσκονται σε φοβερά αδιέξοδα που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν θα μπορούσαν να συναντήσουν. Πραγματικά ζούμε σε μια περίεργη κατάσταση σε έναν ακύρηκτο πόλεμο που μερικοί λένε πως θα αργήσει να τελειώσει. Δεν χρειάζεται να είναι βέβαια ειδικός για να συνειδητοποιήσει τις τρομερές ώρες που περνά η πατρίδα μας και οι κατοικούντες σε αυτήν. Τα αδιέξοδα πολλά. Οι πάντες χρωστούν, τα σπίτια και η ακίνητη και κινητή περιουσία στον αέρα. Μία κατάσταση που φοβίζει και απογοητεύει ειδικά τους νέους ανθρώπους. Βλέπουμε συνεχώς νέα παιδιά που έχουν ξεκινήσει οικογένεια να βρίσκονται χωρίς κανένα στήριγμα και κανένα φως στον ορίζοντα.
Αν όμως είμασταν λίγο προσεκτικότεροι και ψάχναμε τα γεγονότα από τη γέννηση και το ξεκίνημά τους, τότε ίσως να βρίσκαμε τους πραγματικούς ενόχους που οδήγησαν τη ζωή μας εδώ. Δεν θα αναφερθώ στην πολιτική και τους πολιτικούς. Σαν λαός έχουμε υιοθετήσει τη σκέψη πως φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι. Μα επιτέλους έστω και αργά ας ψάξουμε τις προσωπικές μας ευθύνες με πρόθεση να αλλάξουμε ό,τι μπορεί να σωθεί και να κρατήσει την ελπίδα μας ζωντανή.
Είμαστε μια γενιά που δεν γνώρισε πόλεμο. Οι γονείς μας συχνά πυκνά μας το θυμίζαν αυτό αλλά προσπαθούσαν να μας πείσουν ό,τι εμείς δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε ότι εκείνοι πέρασαν. Δεν θάρθει η κατοχή μας έλεγαν. Πιστεύω πως κάτι έγινε και ο λόγος τους πραγματοποιήθηκε. Ξαφνικά ενώ πιστεύαμε όλοι πως εμείς ειδικά σε σύγκριση με τις άλλες εποχές δεν θα γνωρίσουμε δυσκολίες, τα προβλήματα άρχισαν να διογκώνονται, ίσως όχι γιατί τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα, αλλά γιατί η υπομονή και η πίστη μας λιγόστεψαν επικίνδυνα. Ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι το μέλλον της ζωής μας δεν έχει σύνταξη, δεν έχει απολαβές, κοντολογίς δεν έχει μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι οικοδομήσαμε όλη τη ζωή μας πάνω στα χρήματα. Από νωρίς τα μικρά παιδιά τα βάζαμε στη μηχανή του κιμά(για να θυμηθούμε το μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κυρό Χριστόδουλο) για να διαλέξουν επάγγελμα με πολλά χρήματα και λίγο κόπο. Δεν τα προετοιμάσαμε για την πραγματική ζωή θεωρώντας ότι τα δικά μας παιδιά πρέπει να περάσουν από το εύκολο μονοπάτι της ζωής. Δεν καταλαβαίνουμε όμως ότι στερώντας τα παιδιά μας από τη δυσκολία τους, τα στερούμε από την ίδια τη ζωή.
Η οικονομική αυτή κρίση ανέδειξε προτίστως το μεγάλο ηθικό μας έλλειμα στην καθημερινότητά μας. Θεωρήσαμε ότι όλα στη ζωή μας είναι χρήματα, συναλλαγή κάρτες, δάνεια,Φ.Π.Α και ασφαλιστικό. Κανείς δεν παραγνωρίζει το γεγονός ότι είναι σημαντικά πράγματα που καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας. Αλλά ως εκεί. Αλήθεια πως έζησαν τόσες γενιές πριν από εμάς. Μήπως δεν κοιμήθηκαν νηστικοί και κουρασμένοι από τον κάματο της ημέρας. Αλήθεια ποια γενιά πριν από εμάς δεν γεννήθηκε χωρίς τον πόνο του πολέμου, της ξενιτιάς, της ορφάνιας και του αποχωρισμού. Πότε πραγματικά υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας μια γενιά ανθρώπων που δεν στερήθηκε και δεν έκλαψε. Γιατί εμείς πρέπει να περάσουμε τη ζωή με πόδια και ρούχα στεγνά.
Η οικονομική κρίση έφερε τα τεράστια κενά μας στην επιφάνεια. Πότε οι γονείς και οι παππούδες μας πήγαιναν διακοπές πάιρνοντας δάνειο. Πότε κάναμε γάμους με πανάκριβες δεξιώσεις που χρέωναν το ζευγάρι ως το λαιμό. Πότε το δώρο για το πανεπιστήμιο ήταν το κλειδί ενός αυτοκινήτου. Η οικονομική κρίση έφερε σίγουρα τα πάνω κάτω μα σίγουρα έφερε και την πραγματική θέση στα πράγματα. Συστήματα ιδέες και πολιτικές που σαν άνθη του αγρού χάνονται στο πέρασμα και τη λήθη του χρόνου. Τι μένει πέρα από όλα αυτά. Πάντοτε μένουν εκείνα που δεν επηρεάζονται από τις συνθήκες και από τα δεδομένα του χρόνου και της εποχής. Η πίστη η ελπίδα και η αγάπη. Η οικονομική κρίση έφερε τα πράγματα στη θέση τους. Αν ανατράπηκαν μερικά σημαίνει ότι είχαν τοποθετηθεί εκεί κατά λάθος. Δεν είναι σωστό θαρρώ να την ονομάζουμε κρίση. Πρέπει να τη λέμε ευκαιρία ή επί το πνευματικότερον ευλογία. Γιατί ο Θεός μας ευλόγησε δίνοντας μια σπουδαία ευκαιρία να μετανοήσουμε και να διορθωθούμε πριν να είναι για όλους και για όλα αργά.
