Μη με ξεχάσεις. Θέλω να ξανάρθεις ....

του π. Πολύκάρπου Μπόγρη

 

Είναι κάποιες στιγμές, που γίνονται έλεγχος ισχυρός για την ποιμαντική μας διακονία και να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη των ψυχών των πιστών μας, αλλά ακόμη και να νοιώσουμε την αγωνία για την καθημερινότητά τους. Δεν είναι τόσο ασήμαντα όλα αυτά.

Και μην προσποιούμαστε ότι η εξέλιξη της ζωής και οι νέες συνθήκες έχουν κάνει απρόσωπη την επικοινωνία.

Πηγή : Ενοριακή ζωή

Παραμονή των Θεοφανείων. Μία πολύ όμορφη και ευλαβική συνήθεια της Έκκλησίας μας, το να περνούν οι κληρικοί να αγιάζουν τα σπίτια των πιστών και να δέχονται την ίδιαίτερη αυτή ευλογία. Να σημειώσουμε όμως ότι είναι και δική μας υποχρέωση να διδάσκουμε ότι μόνο αυτή η συνήθεια δεν αγιάζει τους ανθρώπους και τις οικίες τους. Μην επαναπαύουμε συνειδήσεις προσπαθώντας να τακτοποιήσουμε και να ορίσουμε την πίστη ως μαγεία. Και ακόμη κάτι για όλους εμάς που διακονούμε ως ποιμένες στην Εκκλησία. Γιατί αυτό που κάνουμε κάθε παραμονή Θεοφανείων δεν το κάνουμε κάθε  μέρα, κάθε μήνα με το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια αποφασιστικότητα; Γιατί δεν νοιώθουμε την ανάγκη να βρούμε τους πεπλανημένους αδελφούς μας, τους καταπονημένους από τα βάρη της ζωής, τους απελπισμένους, αυτούς που δοκιμάζονται με θέματα υγείας;

Παραμονή Θεοφανείων και όπως διέσχιζα τους δρόμους της Ενορίας μία ισχνή φωνή μίας ηλικιωμένης κυρίας σταματάει για λίγο τον προγραμματισμό μας.

- Σας παρακαλώ πάτερ, ελάτε να αγιάσετε και το δικό μου σπίτι.

- Ευχαρίστως, απάντησα και κινήσαμε με τα παιδιά που συνόδευαν για την πόρτα της. Χτυπήσαμε το κουδούνι και η κυρία βγήκε στο μπαλκόνι για να μας ρίξει με το σκοινί το κλειδί για να ανοίξουμε την εξώπορτα.

Σφίχτηκε η καρδιά μου. Δεν το είχα ξαναδεί. Ένα πρώτο σοκ. Ανεβήκαμε τις σκάλες και βρεθήκαμε στο περιποιημένο σπίτι της. Αγιάσαμε το σπίτι και μου ζήτησε για λίγο να σταθώ. Με πέρασε σε όλο το σπίτι. Φωτογραφίες παντού ανθρώπων που δεν είναι πλέον μαζί της. Κουβαλούσε ένα παρελθόν που ήταν γεμάτο από ανθρώπους που διψούσαν την ζωή, που νοημάτισαν την πορεία της, που έφυγαν καποιοι νωρίς και που σήμερα τους βλέπει στις φωτογραφίες. Βαριαναστέναξε αρκετές φορές αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει.

- Και πως είστε τώρα;

- Δόξα τω Θεώ, μου απάντησε αμέσως.

- Θέλεις κάτι, την ρώτησα. Να έρχονται οι κυρίες να σε εξυπηρετούν για τις καθημερινές σου ανάγκες;

- Όχι, μου απαντησε, έχω τα παιδιά μου τα οποία μου φέρνουν ότι χρειάζομαι, αλλά φεύγουν γιατί έχουν δουλειές, δικαιολογώντας τα. Και συνεχίζω να μένω μόνη.

Και η καρδιά σφίγγεται περισσότερο όταν μαθαίνεις ότι αυτή η κατάσταση συμβαίνει τα τελευταία 6 χρόνια.

Και γω που ήμουνα, αναρωτιέμαι δυσσάρεστα. Τι έννοια είχα γι' αυτήν την γυναίκα αλλά και για πολλές και πολλούς ακόμη. Έχω αίσθηση, και έχουμε αίσθηση για το τι τρέχει έξω από τα γραφεια των Ναών μας; Για τους μεγάλους, για τους μικρούς, για τα παιδιά, τις οικογένειες; Ναι ξέρω δεν θα σώσουμε τον κόσμο θα μου πείτε, αλλά ας σώσουμε την διακονία μας στα πρόσωπα όλων εκείνων που ζητούν να πιαστούν και να ζήσουν την μαρτυρία και την ελπίδα της πίστεως αλλά και την ανθρωπιά μας. Άλλωστε μην λησμονούμε ότι η σχέση μας με τον Θεό περνάει μέσα από την σχέση μας με τους αδελφούς μας.

Την κοίταζα με έλεγχο και με κοίταζε με τρυφερότητα και κατανόηση. ΄Μας ευχαρίστησε, μας πρόσφερε γλυκίσματα, και όχι μόνο, την ευχαρίστησα και φύγαμε.

- Μην ξεχάσεις να κλείσεις την πόρτα, μου είπε, και τράβηξε μετά το σκοινί με το κλειδί. Κλείδωσε περιμένοντας τα παιδιά της όταν ξανά έρθουν αλλά και τον παπά.

- Μη με ξεχάσεις, μου είπε. Θέλω να ξανάρθεις γιατί θέλω κάτι να σου πω ακόμη.

Σε ευχαριστώ πολύ κ. Κ.....

Θεέ μου πόσα ακόμη χρωστάω!  Πόσο χρεωμένος και χρεωμένοι είμαστε. Κάθε φορά που βάζω το πετραχήλι μου άραγε το θυμάμαι και ελέγχομαι ή το φοράω για να είναι ωραία η ιερατική μου στολή;